Εκείνον τον παλιό καιρό

Θα ‘ πρε­πε άρα­γε η πα­λιά μας γνω­ρι­μία να ξε­χα­στεί
Και κα­νέ­νας μας πο­τέ να την ξα­να­σκε­φτεί;
Η φλό­γα της αγά­πης πια σβη­στή
Χα­μέ­νη στο μα­κρι­νό πα­ρελ­θόν.

Να ‘χει άρα­γε κρυώ­σει τό­σο η καρ­διά
Στο αγα­πη­μέ­νο σου στή­θος
Που δε μπο­ρείς να σκε­φτείς ού­τε μια φο­ρά
Εκεί­νον τον πα­λιό και­ρό.

Εκεί­νον τον πα­λιό και­ρό, Εσύ,
Εκεί­νον τον πα­λιό και­ρό,
Που ού­τε μια φο­ρά ανα­λο­γί­στη­κες εσύ
Εκεί­νον τον πα­λιό και­ρό.

Θα ‘πρε­πε άρα­γε η πα­λιά μας γνω­ρι­μία να ξε­χα­στεί
Και πο­τέ να μην ξα­νάρ­θει στο μυα­λό;
Θα ‘πρε­πε άρα­γε η πα­λιά μας γνω­ρι­μία να ξε­χα­στεί
Σ’ εκεί­νον τον πα­λιό και­ρό;

Για κεί­νον τον πα­λιό και­ρό, Εσύ,
Για κεί­νον τον πα­λιό και­ρό,
Κι ας πιού­με τώ­ρα μια κού­πα αν­θρω­πιάς
Για κεί­νον τον πα­λιό και­ρό.