Συνέχεια από το «Επιτύμβια ποιήματα» (Τάκης Γραμμένος: Ιωνικά και Βόρεια Ποιήματα, 1972-2014, Μελάνι, 2015, 99-116).
_____________
1
Απ΄το βαθύ τον όρθρο
για να μαζέψω λουλούδια
πήγαινα στα χωράφια
εκεί που οι άνεμοι
είναι δυνατοί.
Ως που με πήρανε.
Και τα λουλούδια έγιναν
από πέτρα φαιά.
2
Έζησα όλη μου τη ζωή
υποκαθιστώντας το σύμπαν
με το άνθος ενός ιβίσκου.
Χανόμουν στα βάθη των μυστηρίων του
καθώς χάνομαι τώρα
στα βάθη του χώματος
που σαπίζω.
3
Μη φανταστείς
ότι δεν το ξέρω
πως άλλο είναι
να με κοιτάζεις
όταν ζούσα
και άλλο τώρα
με σκαλισμένη
τη μορφή μου.
4
Τι κι αν φυσάει αέρας;
Τα λουλούδια που μου σκάλισαν
μένουν ακίνητα.
Είναι από πέτρα φαιά.
5
Βράδια με πανσέληνο και αέρα
απ΄τους βωμούς και τις σαρκοφάγους
ακούω κρότους ανθέων
που λυγίζουν και φιλιούνται.
6
Α εκείνες οι μέρες
που η θεά Αφροδίτη
με μάτια που ήτανε πράσινα
κι άστραφταν
ερχόταν απ΄τους γαλαξίες της
με μουσικές
και έφερνε άνθη του σύμπαντος
που τώρα πέτρωσαν
σ΄αυτές τις σαρκοφάγους
και τους βωμούς.
Α εκείνες οι μέρες.
7
Και μη περάσει από το νου σου
παροδίτα
που βλέπεις τα πετρωμένα
συμπαντικά άνθη
της Αφροδίτης
ότι τάχατες έζησα
ένθεη ζωή.
Άθλια έζησα κι εγώ
και μέσα σε σκότος βαθύ.
8
Εξαιτίας της επανερμήνευα
τον αρχαίο κόσμο
ιδίως όταν έβρεχε
και τα νερά κυλούσαν
σε κείνους τους χειροποίητους
υαλοπίνακες
των εκκλησιών
και έφεγγαν.
9
Είχα γράψει περί κοσμολογίας
περί αιωνιότητας
περί των πρώτων αρχών και άλλα.
Σελίδες όπως τα φύλλα του φθινοπώρου.
Τώρα τις διαβάζω
μαζί με τις άλλες ψυχές.
Ψάξε να τις βρεις παροδίτα
κάπου θα είναι
καταχωνιασμένες.
Δεν ξέρω να σου πω πού.
10
Έλεγαν ότι η ομορφιά μου
έκανε το εφήμερο
αιωνιότητα.
Ασταμάτητα.
_______________
(Ευχαριστώ την Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης για τις φωτογραφίες)
[ Άνοιξη 2024 ]
