Του Σπύρου Βλασσόπουλου

Στην εκπομπή «Ζήτω το ελληνικό τραγούδι» του Διονύση Σαββόπουλου, που ήμουνα κι εγώ στα πρώτα της επεισόδια, έτυχε να ξαναβρεθώ σ’ ένα μεθεπόμενο επεισόδιο, όταν διάβασα στο στούντιο λίγη μετάφρασή μου των ποιημάτων της Σαπφώς και μετά ακολούθησα την Αλέκα Κανελλίδου και τον Σπύρο Βλασσόπουλο στο άλλο, τηλεοπτικό πια στούντιο, όπου θα τραγουδούσαν μαζί με τον Σαββόπουλο, στο τέλος οι τρεις τους.
(Εγώ στο γυαλί δεν βγήκα, τους έβλεπα από τα παρασκήνια πια).
Τραγούδησαν τρία τραγούδια: το «Πάμε στο άγνωστο» του Μενέλαου Θεοφανίδη, το «Μια θάλασσα μικρή» του Σαββόπουλου και την «Ατθίδα» του Βλασσόπουλου, Σαπφώ δηλαδή πάλι στη μετάφρασή μου, εν σειρά.
Τους ξαναβλέπω και τώρα, όταν ξαναπαίζεται κι εκείνη η εκπομπή, η ευτυχής εκείνη συνύπαρξή τους, και συνειδητοποιώ ξανά ό,τι συνειδητοποίησα και τότε: πως είναι τόσο υποδειγματικά αγκαλιασμένα αυτά τα τρία τραγούδια διαφορετικών εποχών, που στο τέλος —ή και στη διάρκειά τους— τα νιώθεις σαν ένα, πως ένας υπήρξε ο δημιουργός, ο δημιουργός τους.
Δεν είναι μόνο του Σαββόπουλου το μεγάλο και σ’ αυτό ταλέντο. Δεν είναι μόνο η Κανελλίδου κι η μαγευτική φωνή της. Είναι κι η κιθάρα του Σπύρου του Βλασσόπουλου, η τόσο αυθόρμητα ενωτική της, επιπλέον αξία.

^{( Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές )}

^{Ακούγονται τα τραγούδια: «Πάμε στο άγνωστο» | «Μια θάλασσα μικρή» | «Άτθιδα».}