Εκείνη τη νύχτα ο αέρας ανασαλεύτηκε στους θάμνους της φορσύθιας,
αλλά ήταν λάθος αέρας που φυσούσε προς λάθος κατεύθυνση.
«Ανοησίες. Πώς μπορεί να υπάρχει λάθος κατεύθυνση;
‘Όπου θέλει πνει’, καθώς ξέρεις, όπως κι εμεις
όταν κάνουμε έρωτα ή κάνουμε κάτι άλλο που δεν έχει κανόνες».
Άκου με, κάποιο λάθος έγινε εκεί πρόσφατα.
Μη με ρωτάς μόνο τι ήταν. Κάνε πως έχω παρατήσει το θέμα αυτό.
Όχι, τώρα κίνησες την περιέργειά μου, θέλω να ξέρω
τι ακριβώς σου φαίνεται λάθος, πώς θα μπορούσε κάτι
να σου φαίνεται λάθος. Με ποιον τρόπο μπορούν κάποια πράγματα να γίνονται λάθος;
Κάθομαι εδώ και σχηματίζω έναν αριθμό στο κινητό μου
με το ένα χέρι και με το άλλο σκαλίζω σε μερικά ασαφή βότσαλα
με το φτυάρι μου. Και τότε κάτι σαν πλεξούδες θα εμφανιστεί,
σε μαξιλάρια από αλογότριχες. Εκείνη η πολυθρόνα είναι πραγματικά πολύ πένθιμη.
Πρέπει ν’ αλλάξουμε όλη την επίπλωση, να υποκαπνίσουμε το σπίτι,
να πιάσουμε τη συζήτηση για τη σχέση μας από το ξεκίνημά της. Κοίτα, ξέρεις
πιθανώς ότι αυτό είναι το λάθος – εννοώ την έννοια του ξεκινήματος.
Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν υπάρχουν ξεκινήματα, αν και κάποια υπήρξαν ίσως
κάποτε. Είχαμε σταματήσει να δούμε την αφίσα που ο κινηματογράφος
είχε στήσει πάνω στο πεζοδρόμιο. Το πρόγραμμα στον προθάλαμο
μας τράβηξε μέσα. Ήταν απόγευμα, καθίσαμε τελικά
στο τέλος μιας σειράς στον εξώστη· ο κινηματογράφος ήταν απροσδόκητα
γεμάτος. Ήταν η μέρα που αντιληφθήκαμε για πρώτη φορά ότι δεν ξέραμε
πλήρως τα ονόματά μας, το δικό σου ή το δικό μου, και φύγαμε ήσυχα
μέσα στη γκρίζα χιονόπτωση. Το λυκόφως μάς είχε τυλίξει ήδη.
____________________
(Από τη συλλογή Your Name Here, Το όνομά σου εδώ, 2000, για την οποία γράψαμε κάποτε: «Η μελαγχολία και πάλι φανερή και πολλές φορές έντονη, ίσως μάλιστα περισσότερο απ’ ό,τι σε προηγούμενες συλλογές. Το ίδιο και η διάθεση ηδονικής συχνά παραίτησης, η οποία εκδηλώνεται σε σχέση με κάποιους, με τους οποίους ο ποιητής συνδέεται με δεσμό απλό αλλά βαθύ. Εκτός από το «εσύ» ή «εσείς» ένα «εμείς» είναι πανταχού παρόν. Τα περισσότερα ποιήματα της νέας συλλογής είτε είναι γραμμένα από τη σκοπιά του «εμείς» είτε κάποια καίρια στιγμή περνούν απ’ αυτό, από τη συμβίωση, τη συμμετοχή σε μια μνήμη που διαχέεται στην κατάφαση αυτής της μέθεξης. Το «εμείς» μέσα στην ασημαντότητα της καθημερινότητας και γι’ αυτό ακόμη πιο σημαντικό, καθώς έτσι έρχεται πιο κοντά στο σώμα μας. Και όλα τα ποιήματα κλείνουν φυσικά με τον χαρακτηριστικό ασμπερικό τρόπο, με μια έκφραση που συνοψίζει κάτι πασιφανές, αυτονόητο ή και επουσιώδες ακόμη, κάτι που αποδραματοποιεί, μερώνει ή σβήνει απαλά, που κάνει ό,τι έχει ως τότε γραφτεί σχεδόν αδιάφορο ή περίσσιο. […] Και [σ’ αυτήν τη] συλλογή του Άσμπερι είναι αδύνατο να βρούμε ένα ποίημα οργανωμένο πάνω σε μια μόνο σκέψη ή έστω μια μόνο εικόνα. […] Το υποκείμενο είναι παρόν, σίγουρα, και κάτι θέλει, αλλά ανοίγεται προσεχτικά προς τον άλλο, δεν υπογραμμίζει την υποκειμενικότητά του. Το κάτι φέρνει κάτι άλλο και ξαφνικά, αλλά καθόλου βίαια, συρρέουν οι αναπάντεχοι και ευφυείς συνειρμοί, ανάμεικτοι με τη στοχαστική μελαγχολία και την αυτογνωστική ειρωνεία που αυτή γεννά.» (https://chromatachromata.com/Καταφάσεις-bejakelser-affirmations/)
