Μαγειρεύοντας την απόρριψη

Μαγειρεύοντας την απόρριψη





Η απόρ­ρι­ψη εί­ναι ένα από τα πιο συ­νη­θι­σμέ­να υλι­κά για μα­γει­ρι­κή και το βρί­σκεις όλο το χρό­νο, όπως όλα τα αποι­κια­κά και εδώ­δι­μα ευ­ρεί­ας κα­τα­νά­λω­σης. Βέ­βαια, υπάρ­χουν πολ­λές ποιό­τη­τες απορ­ρί­ψε­ων, άλ­λες προ­σφέ­ρο­νται για ψή­σι­μο στο χεί­λι και άλ­λες θέ­λουν αρ­γό βρά­σι­μο και υπο­μο­νή μέ­χρι να μα­λα­κώ­σουν και να εί­ναι κά­πως ευ­κο­λο­χώ­νευ­τες. Ο Δρ. Λιο­ντί­νοφ Μι­χα­ή­λο­βιτς του ομο­σπον­δια­κού πα­νε­πι­στη­μί­ου του Κα­ζάν, για να εμ­ψυ­χώ­σει τους συ­ντρό­φους του ―αυ­τοί κι αν δεν έφα­γαν τό­νους απόρ­ρι­ψης ελ­πί­δων― ανα­κά­λυ­ψε (πράγ­μα που έντο­να αμ­φι­σβη­τή­θη­κε από την διε­θνή επι­στη­μο­νι­κή κοι­νό­τη­τα) πως κά­θε τι που εί­ναι πο­λύ πι­κρό, όπως η απόρ­ρι­ψη και κα­τε­βαί­νει από τον οι­σο­φά­γο με δυ­σκο­λία, εί­ναι ευ­ερ­γε­τι­κό για το σώ­μα, πε­ριέ­χει πολ­λά αντιο­ξει­δω­τι­κά και κα­τα­πο­λε­μά τα καρ­κι­νι­κά κύτ­τα­ρα.

Την απόρ­ρι­ψη δεν πρό­κει­ται πο­τέ να κα­τα­φέ­ρεις να την μα­γει­ρέ­ψεις της προ­κο­πής χω­ρίς να τα­ρά­ζε­ται το πε­πτι­κό σου σύ­στη­μα, αν κά­νεις το σφάλ­μα, το μέ­γι­στο σφάλ­μα, να μπεις σε κα­τά­στα­ση αυ­το­κρι­τι­κής. Αν ψά­ξεις δη­λα­δή να δεις τι λά­θη έκα­νες εσύ, τό­τε έχα­σες από χέ­ρι. Αν όμως έχεις στη σκέ­ψη σου ότι απο­κλει­στι­κά και μό­νο υπεύ­θυ­νος εί­ναι ο άλ­λος, αυ­τός, αυ­τή, το σόι τους όλο, τό­τε εί­ναι πιο ευ­κο­λο­χώ­νευ­τη.

Η απόρ­ρι­ψη, πά­ντως, ανε­ξαρ­τή­τως της ποιό­τη­τάς της, μα­γει­ρεύ­ε­ται χω­ρίς κα­νέ­να μπα­χα­ρι­κό, χω­ρίς αλά­τι και τα σχε­τι­κά κα­ρυ­κεύ­μα­τα, μό­νο με νε­ρό σε πο­λύ με­γά­λη χύ­τρα. Η ιδιαι­τε­ρό­τη­τα τής μα­γει­ρι­κής δια­δι­κα­σί­ας τής απόρ­ρι­ψης εί­ναι ότι πρέ­πει να μπεις κι εσύ μέ­σα στην χύ­τρα και να σι­γο­βρά­σεις μα­ζί της. Οι μά­γει­ροι της απόρ­ρι­ψης γρή­γο­ρα αντι­λή­φθη­καν ότι για να αντέ­ξεις τις υψη­λές θερ­μο­κρα­σί­ες, οφεί­λεις να σκέ­φτε­σαι για δυο ώρες πριν χω­θείς στη χύ­τρα το πρό­σω­πο που σε απέρ­ρι­ψε και όλη την οι­κο­γέ­νειά του μέ­χρι τρί­του βαθ­μού συγ­γέ­νειας. Στη συ­νέ­χεια, για μια του­λά­χι­στον ώρα, μέ­χρι να σου ξε­ρα­θεί το στό­μα πρέ­πει να τους βρί­ζεις όλους μα­ζί αστα­μά­τη­τα, με βρι­σιές όσο γί­νε­ται πιο βα­ριές, σε τέ­τοιο ση­μείο που να αρ­χί­ζεις να τους λυ­πά­σαι και, λί­γο πριν λυ­γί­σεις από τις τύ­ψεις, πη­δάς μέ­σα στη χύ­τρα και, ως εκ θαύ­μα­τος, αντέ­χεις ακό­μη και τον υψη­λό βρα­σμό χω­ρίς να δυ­σα­να­σχε­τείς. Η σού­πα σερ­βί­ρε­ται σε βα­θύ πιά­το γε­μά­το με ανά­γλυ­φες ζω­γρα­φιές γε­λα­στών προ­σώ­πων με έντο­νο εξώ­φθαλ­μο.

Οι άν­θρω­ποι γρή­γο­ρα αντι­λή­φθη­καν ότι ο πα­ρα­πά­νω τρό­πος μα­γει­ρέ­μα­τος της απόρ­ρι­ψης εί­ναι επί­πο­νος, δυ­σβά­στα­κτος και, πολ­λοί, δι­καιο­λο­γη­μέ­να τον απο­φεύ­γουν και προ­τι­μούν να υπο­φέ­ρουν, ελ­πί­ζο­ντας ότι με το χρό­νο η απόρ­ρι­ψη θα σι­τέ­ψει και θα τρώ­γε­ται πιο εύ­κο­λα. Λά­θος.

Οι επί­μο­νοι μά­γει­ροι, αυ­τοί που δεν το βά­ζουν κά­τω με τί­πο­τα, με­τά από πολ­λές προ­σπά­θειες, έδω­σαν τη λύ­ση. Επει­δή η απόρ­ρι­ψη μοιά­ζει με αγκι­νά­ρα, βγά­ζουν με προ­σο­χή και με­γά­λη υπο­μο­νή τα εξω­τε­ρι­κά σκλη­ρά φύλ­λα της, ακό­μη κι αν χρεια­στεί να μα­τώ­σουν τα δά­χτυ­λά τους και φτά­νουν στο εσω­τε­ρι­κό της που εί­ναι μα­λα­κό και προ­σφέ­ρε­ται για εκλε­πτυ­σμέ­νες γευ­στι­κές απο­λαύ­σεις. Ο τρό­πος αυ­τός έχει δη­μιουρ­γή­σει ολό­κλη­ρες ομά­δες κυ­νη­γών τής απόρ­ρι­ψης, σαν αυ­τές με τα εκ­παι­δευ­μέ­να σκυ­λιά των κυ­νη­γών της τρού­φας. Από τό­τε, δε, που δια­δό­θη­κε η μέ­θο­δος αυ­τή, η απόρ­ρι­ψη από μια βα­σα­νι­στι­κή δια­δι­κα­σία μα­γει­ρι­κής έγι­νε πραγ­μα­τι­κή από­λαυ­ση.

ΑΛΛΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: