________
ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ
________
Σε ένα πικ νικ τις προάλλες, πλάι σε μία τεχνητή περιαστική λίμνη, την ώρα που μαζεύαμε σιγά σιγά το ψυγειάκι μας, τις ψάθες, την κιθάρα κ.λπ. για να φύγουμε, μας λέει ο Κ.Κ.: «Ρε παιδιά, δεν πρόλαβα να σας διαβάσω καθόλου». Ο Γ. αστειεύτηκε αρχικά, μήπως μας ξεματιάσει κιόλας, μήπως το «να μας διαβάσει» ενέχει και κάποιου είδους συνέτιση και καθοδήγηση στον ίσιο δρόμο. Ο Κ.Κ. γέλασε, αλλά αρνήθηκε, μας είπε ότι μας έφερε Δημήτριο Καμπούρογλου. Τον είχε βρει την προηγούμενη μέρα σ’ ένα παλαιοβιβλιοπωλείο.
Η Π.Μ. μάς εξήγησε πως ο Κ.Κ. σαρώνει κάθε βδομάδα τα παλαιοβιβλιοπωλεία και τα περίπτερα στην Πατησίων για να βρει κρυμμένους θησαυρούς. Αυτό δεν είναι κάτι νέο. Ο Κ.Κ. μπορεί να σε αποκληρώσει αν του πεις ότι βρήκες π.χ. στο Βιβλιοπωλείο των Αστέγων την τάδε έκδοση και δεν την πήρες. Παρόλα αυτά δεν τον χαρακτηρίζει ο συνήθης εγωκεντρισμός που πιάνει τους συλλέκτες και τους βιβλιοδίφες. Μοιράζεται και χαρίζει τις λογοτεχνικές –και όχι μόνο– γνώσεις του αλλά και τα βιβλία του (βλ. Ένα κατάστρωμα, η Κρανάκη και μια σειρά του Channel 4).
Η συζήτηση συνέχισε να κινείται γύρω από τις λογοτεχνικές συνήθειες του Κ.Κ., με τον ίδιο να μην παίρνει μέρος στις κουβέντες μας. Η Π. μας είπε πως ο Κ. δεν χάνει ευκαιρία να διαβάσει. Ακόμη και σε μια μικρή, στριμωγμένη, δεκάλεπτη διαδρομή με λεωφορείο θα βγάλει το βιβλίο του να διαβάσει όρθιος. Τότε θυμήθηκα πως μια φορά είχε έρθει επίσκεψη στο σπίτι μας με ένα Πεντζίκη στην τσέπη του πουκαμίσου –για ώρα ανάγκης. «Αυτό δεν είναι τίποτα!», μας είπε η Π., «διαβάζει Καχτίτση καθώς περπατάει!».
Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος υπάρχει! Κι εγώ τον ζηλεύω που υπάρχει κι έχει τέτοια σχέση με τα βιβλία, γιατί φοβάμαι πως εγώ το έχω απωλέσει το δικό μου βιβλιοπάθος. Εντάξει, παίζει έναν ρόλο το ότι δεν μπορώ να βλέπω πια τόσο καλά μικρές γραμματοσειρές, γιατί τα μάτια μου είναι κουρασμένα, αλλά νομίζω πως αυτό είναι μια δικαιολογία. Δυσκολεύομαι πλέον να συνεπαρθώ από ένα βιβλίο. Να μου ανοίξει μια άλλη διάσταση, να εξαφανιστώ μέσα του, ό,τι είδος κι αν είναι. Το είπα στον Γ. «Πρέπει να δημιουργήσεις μια νέα σχέση με τα βιβλία», μου είπε. Πώς όμως γίνεται αυτό;
Παράλληλα με όλα αυτά, είχα μια σοβαρή κουβέντα με τη μαμά μου για το πώς περνάει η ώρα τώρα που είναι στη σύνταξη. Μέσα σ’ όλα, μου είπε πως φοβάται να διαβάσει. Να σημειώσω εδώ ότι ως παιδί θυμάμαι τη μαμά μου να γοητεύεται μεν από τη λογοτεχνία και την ποίηση, αλλά σπάνια να βρίσκει χρόνο ―με δουλειά και τρία παιδιά― να διαβάσει. Τι εννοούσε λοιπόν τώρα ότι φοβάται;
«Φοβάμαι μην απορροφηθώ τόσο πολύ και δεν ασχολούμαι με τίποτα άλλο. Με ξέρω, θα θέλω να διαβάσω τα βιβλία απνευστί, μια κι έξω, δε θα σηκώνομαι για τίποτα».
Κοίτα να δεις που η μαμά μου βγήκε ρομαντική ηρωίδα που συνεπαίρνεται από τα ιπποτικά μυθιστορήματα και μπαίνει σε άλλη διάσταση… Μήπως πήρα από αυτήν τελικά; Και μήπως αυτή η απόσταση και η φοβία είναι η νέα σχέση με το βιβλίο που έλεγε ο Γ.;
Μήπως εγώ, αντί να μπαίνω, είμαι σε διάσταση;
_______________
Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».
