Η πείνα του έρωτα
Σε γιορτή καλεσμένη παρά θιν' αλός
για ώρα άκουγα με μάτια μισόκλειστα
ήχους καλοκαιριού
στην άμμο σπαρμένους ενώ
το δειλινό χρώματα έσταζε στο τραπέζι καθώς
ο ήλιος έδυε.
Για λίγο, όμως, τα μάτια σαν άνοιξα
τα χρώματα σώπασαν
μπροστά στα εξαίσια μέλη σου
στα δάχτυλά σου και τότε
τα δάχτυλά μου τη φούστα στρώσανε
τα μέλη μου παρέλυσαν
βγάλαν ζωώδεις κραυγές και
πάνω σου απλώθηκαν
σε τόπο άλλον εσένα ν΄ αγγίξουν.
Πέρασε η ώρα.
Φύγαμε.
Πέρασαν χρόνια.
Εσένα σε ξέχασα· ακόμα όμως θυμάμαι τη στιγμή που
το βλέμμα σήκωσα
μόνο και μόνο για ν’ ανακαλύψω
πως λιονταρίσια είναι η πείνα του έρωτα και
η σωφροσύνη λιγόφαγη.
Καλεσμένη στον Μυστικό Δείπνο
Ένα βράδυ θα φάμε πάλι κάτω από το φεγγάρι
φασόλια βραστά
χόρτα πικρά
ελιές και άζυμο ψωμί.
Θα κρατήσουμε τραπέζι μεγάλο για δώδεκα και
θα μεθύσουμε με κόκκινο κρασί
κρεμώντας τα θαύματα στην πόρτα·
όλα απαράλλαχτα θα τα κάνουμε, όπως τότε·
θα βγάλουμε και μια φωτογραφία που ίσως
μία ζωγράφο εμπνεύσει.
Ετούτη, όμως, τη φορά
μια θέση για μένα θα ΄θελα να κρατήσεις
δίπλα σου ή λίγο παραπέρα
όχι μόνο στον Πέτρο, τον Θωμά, τον Ιωάννη
―όχι μόνο στους άντρες.
Σαλώμη
Χόρεψε μια Σαλώμη για ώρες
χορό ερωτικό
σάρκα κι ιδρώτα μύρισε η αυλή κι ένας Αντύπας
σαν την είδε
τα μάτια του στρίφωσε στο γυναικείο της κορμί
ράβοντας σταυροβελονιά το βλέμμα του
στο κόκκινό της φουστάνι μα
όταν εκείνη τα πέπλα της πέταξε στον αέρα
γυμνώνοντας τους ψυχικούς της γοφούς
τα γάντια του έβγαλε ο Αντύπας κι ύστερα
ζήτησε επί πίνακι το σώμα της.
Αυτά δεν γράφτηκαν.
Μαρία Μαγδαληνή
Σαγήνη το μυαλό τους κυριεύει μα
στα χέρια τους πέτρες κρατάνε γιατί
η ομορφιά της το μέτρο ξεπερνά και
τη φοβούνται·
Αυτή, όμως, στα μάτια τούς κοιτά
σωσίβιο ψάχνει και
τους παρακαλεί να την αφήσουν μέχρι
που κάποιος την τραβάει απ΄ όλους μακριά.
Γίνεται η Μαγδαληνή αυτόν
να μην τον αγαπά
με τη ψυχή της να μην τον πληρώνει;
Τον πληρώνει κι αφήνει μάλιστα
και πουρμπουάρ
λίαν πρωί ελθούσα.
