«Όχι μια μουσική που λύνεται/μα πάθος για τη μέσα έκφραση/μιας ασυναρτησίας»

Στο νέο αφιέ­ρω­μα διαρ­κεί­ας που φι­λο­ξε­νεί ο Χάρ­της, με τί­τλο στί­χους από το ποι­η­τι­κό βι­βλίο του Νί­κου Αλέ­ξη Ασλά­νο­γλου Ο δύ­σκο­λος θά­να­τος (Θεσ­σα­λο­νί­κη 1954, Νε­φέ­λη 2007), τρα­γου­δο­ποιοί της νε­ό­τε­ρης γε­νιάς πα­ρου­σιά­ζουν με­λο­ποι­ή­σεις ποι­η­μά­των σύγ­χρο­νων ποι­η­τριών και ποι­η­τών που εκ­δό­θη­καν στην Ελ­λά­δα με­τά το 2000. Το αφιέ­ρω­μα επι­χει­ρεί να εξε­ρευ­νή­σει τη σχέ­ση με­τα­ξύ της ποι­η­τι­κής τέ­χνης και της τρα­γου­δο­ποι­ί­ας, όπως αμ­φό­τε­ρες καλ­λιερ­γού­νται και αν­θί­ζουν τις τε­λευ­ταί­ες δύο δε­κα­ε­τί­ες στη χώ­ρα μας. Από τον Μάρ­τιο του 2024 έως και τον Μάρ­τιο του 2025, κά­θε μή­να θα δη­μο­σιεύ­ε­ται στον Χάρ­τη μία με­λο­ποί­η­ση σε μορ­φή βί­ντεο κα­θώς και μια σύ­ντο­μη γρα­πτή συ­νο­μι­λία με τις/τους τρα­γου­δο­ποιούς.

^_________
Η Καλ­λιό­πη Μη­τρο­πού­λου με­λο­ποιεί και ερ­μη­νεύ­ει 
το ποί­η­μα «η αλε­πού» της Κα­τε­ρί­νας Ηλιο­πού­λου.
^_______

Για ποιούς λό­γους διά­λε­ξες να με­λο­ποι­ή­σεις αυ­τό το ποί­η­μα;

Μου άρε­σε για­τί εί­ναι απλό και δη­μιουρ­γεί πολ­λές ει­κό­νες με πρω­τα­γω­νί­στρια μια αλε­πού.
Νιώ­θω πως αυ­τό που πε­ρισ­σεύ­ει, αυ­τό που κά­νει την αλε­πού να κου­νιέ­ται συ­νέ­χεια και να μη στα­μα­τά, εί­ναι αυ­τό που δεν κολ­λά­ει, που χα­λά­ει το παζλ και που κά­πως δεν ξέ­ρουν τι να το κά­νουν δυο άν­θρω­ποι. Και έτσι μου ήρ­θε και μια με­λω­δία σαν παι­δι­κό τρα­γού­δι.

Πό­σο κο­ντά ή/και πό­σο μα­κριά πι­στεύ­εις ότι εί­ναι το να γρά­φεις τρα­γού­δια με το να γρά­φεις ποι­ή­μα­τα;

Εί­ναι μια δη­μιουρ­γι­κή έκ­φρα­ση με βά­ση το λό­γο. Πο­λύ κο­ντά, ο ρυθ­μός και τα λό­για εί­ναι ήδη εκεί στην ποί­η­ση, αυ­τό που προ­στί­θε­ται εί­ναι η με­λω­δία και η αρ­μο­νία στο τρα­γού­δι. Βέ­βαια, τώ­ρα που τα λέ­με δε μπο­ρώ να με φα­ντα­στώ πο­τέ να γρά­φω ένα ποί­η­μα, αλ­λά με έβα­λες σε σκέ­ψεις!

Ποιές με­λο­ποι­ή­σεις ποι­η­μά­των από εγ­χώ­ριους ή ξέ­νους καλ­λι­τέ­χνες έχεις θαυ­μά­σει και για­τί;

Τα 13 τρα­γού­δια, με­λο­ποι­ή­σεις της Λέ­νας Πλά­τω­νος, ποί­η­ση του Κα­ρυω­τά­κη και φω­νή Γιαν­νά­του. Εί­ναι ανα­τρι­χια­στι­κά.

Λει­τουρ­γεί το ποί­η­μα σαν οδη­γός για την μου­σι­κή που θα το συ­να­ντή­σει, ή ανά­πο­δα; Ποιες εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη σo οι απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να γί­νει το ποί­η­μα τρα­γού­δι;

Δε νο­μί­ζω πως υπάρ­χουν απα­ραί­τη­τες προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να γί­νει ένα ποί­η­μα τρα­γού­δι! Θα εί­χε εν­δια­φέ­ρον να γί­νει το ποί­η­μα με­τά τη μου­σι­κή, συ­νή­θως ακού­με το ανά­πο­δο, πρώ­τα έρ­χε­ται το ποί­η­μα και με­τά η με­λο­ποί­η­σή του. Σί­γου­ρα οι λέ­ξεις και ο ρυθ­μός τους, δεί­χνουν το δρό­μο στη μου­σι­κή.

Υπάρ­χει κά­ποιο ποί­η­μα ή κά­ποια ποι­η­τι­κή σύν­θε­ση που θα θέ­λα­τε πο­λύ να με­λο­ποι­ή­σε­τε στο μέλ­λον και αν ναι ποιο/ποια;

Θα ήθε­λα να με­λο­ποι­ή­σω κά­τι από τα Άν­θη του Κα­κού του Μπω­ντλαίρ.