Ένας άνθρωπος βλαστήμαγε τη θαλασσα
Ένας
με το που σκαρφάλωσε ως απάνω τον γκρεμό
βάλθηκε να βλαστημάει τη θάλασσα:
Χαζό νερό, ηλίθιο γκαστρωμένο νερό,
αργόστροφο, γλοιώδες ουράνιο καρμπόν,
εσύ, ένας γυρολόγος από ήλιο σε φεγγάρι,
ένας ψιλικατζής που παζαρεύει κοχυλάκια,
ένας νερουλιάρης ταύρος φαφλατάς,
γονιμοποιείς τα βράχια με το αίμα σου,
ένα ξίφος για χαρακίρι,
σπας τα μούτρα σου στο ακρωτήρι,
ύδρα, υδρολύεις τη νύχτα,
ανασαίνεις αλμυρά σύννεφα βουβαμάρας,
απλώνεις ζελεδένια φτερά
ματαίως, μάταια,
γοργόνα, καταβροχθίζεις το σώμα σου το ίδιο,
νερό, αδιανόητο επίπεδο κρανίο νερού―
Και έτσι βλαστήμαγε τη θάλασσα για να την ξορκίσει
κι εκείνη έγλειφε τις πατημασιές του στην άμμο σαν πληγωμένο σκυλί.
Και έπειτα κατέβηκε
κι έδωσε ένα χτυπηματάκι επιβράβευσης
στον μικροσκοπικό πελώριο θυελλώδη καθρέφτη της θάλασσας.
Όλα καλά λοιπόν, νερό, είπε,
και πήρε το δρόμο του.
Φτερά
Έχουμε στη διάθεσή μας
τη μικροσκοπική ανατομία
της φάλαινας
και αυτό
είναι
καθησυχαστικό
William Carlos Williams
Έχουμε στη διάθεσή μας
έναν οικουμενικό χάρτη
για μικρόβια,
και έχουμε
έναν μικροβιακό χάρτη
για την οικουμένη.
Έχουμε
έναν Grand Master στο σκάκι
από ηλεκτρονικά κυκλώματα.
Πάνω απ' όλα όμως
έχουμε
την ικανότητα
να καθαρίζουμε τον αρακά,
να πίνουμε νερό από τις χούφτες,
να γυρεύουμε
τη βίδα
κάτω από τον καναπέ
για ώρες.
Αυτό
μας δίνει
φτερά.
Σύντομος στοχασμός πάνω στους νάνους
Σε έναν μακρινό κόσμο
ένας μεγάλος αριθμός νάνων
κατάφεραν και έγιναν μακράν οι μεγαλύτεροι
νάνοι αυτού του κόσμου.
Ήδη ένας γίγαντας Λόενγκριν πλησιάζει
καβάλα σε γιγάντιο κύκνο, τη χορωδία ενός
γιγάντιου εκκλησιαστικού οργάνου κατοχυρώνοντας
εσαεί το γαμήλιο εμβατήριο.
Γεωλογικά στρώματα απολιθωμένων
ονείρων και λέξεων βροντοκοπούν κάτω απ’ τα πόδια του.
Στον εγγύς κόσμο
μία ανεπαίσθητη
Χιονάτη τραβιέται στα ποντικοπεράσματα
για να βρει επτά τίμιους γέρο-
νάνους,
τέτοιους που
να αισθάνονται ακόμα ντροπή
κάτω από τον μεγεθυντικό φακό.
Σύντομος στοχασμός πάνω στη λέξη πόνος
Λέει ο Βιτγκενστάιν: η λέξη «πονάει» έχει αντικαταστήσει
τα δάκρυα και τις κραυγές του πόνου. Η λέξη «πόνος»
δεν περιγράφει την έκφραση του πόνου, παίρνει τη θέση της.
Δημιουργεί ένα νέο μοντέλο συμπεριφοράς
με το που σκάει ο πόνος.
Η λέξη μπαίνει ανάμεσα σε μας και τον πόνο
σαν μια πρόφαση σιωπής.
Είναι μια φίμωση. Ένα σουβλί
που ξηλώνει τα ράμματα
ανάμεσα στο αίμα και τον πηλό.
Η λέξη είναι το πρώτο μικρό βήμα
ελευθερίας
από τον εαυτό.
Όταν είναι άλλοι μπροστά
εννοείται.
Κάστρο της Μοράβια
Κι όταν νυχτώνει
ένα δεκάκλωνο ελάφι
πλανιέται στους διαδρόμους
ψάχνοντας για το κεφάλι του
ανάμεσα στα τρόπαια,
λες και ένα κεφάλι θα μπορούσε ακόμη
να ανήκει
σε κάποιον
αυτήν την εποχή
του ξεκοιλιάσματος.
