17 χρονών, σχεδόν παιδί,
έφερε στον κόσμο το μωρό της
ένα κόκκινο σημάδι λίγο μετά
φανερώθηκε στο στήθος του νεογέννητου
διασαλεύοντας την επικράτεια τού λευκού
Έχουν θράσος οι πληγές
Έτσι καθώς αστόχαστα και βιαστικά
αφήνουν το μνημονικό ίχνος μιας καταστροφής
Η μικρή μαμά άστοχα προκάλεσε την, αδιάφορη έτσι κι αλλιώς, μοίρα.
Γιατί;
Ποιος ρωτάει; Πόση αναίδεια κομίζει αυτό το Γιατί;
Ποιος αποφασίζει για τα γενόμενα και τα μελλούμενα;
Παιδί κι εκείνος στα 16. Πατέρας κι αδελφός μαζί. Ένα σμίξιμο τυφλό, από αρχαία φλόγα δυναμωμένο. Έως μυελού οστών απελπισμένο
Αγαπημένη
Αγαπημένε μου
πρώτη φορά που με αγαπώ
κι εγώ, πρώτη φορά που με αγαπώ
Με ανοιχτά τα μάτια, λαχταρώντας πάνω στο κορμί της, την ώρα που τελείωνε μέσα της
κοίταξε με, αγάπη μου.
Κι η αδελφή φέρνει στο νου, με αποστροφή, τη μοναδική φορά που η μάνα τους την κράτησε στα χέρια της.
«Για το θεό, μη με κοιτάζεις, κλείσε τα μάτια σου μαμά. Ο τρόμος έχει το πρόσωπο σου. Με σκοτώνεις με τα άδεια σου μάτια μαμά». Όμως τα βρέφη δεν ομιλούν. Κι έτσι η μικρή μαμά, όταν ήταν βρέφος, με αδιόρατες συσπάσεις κι ανεπαίσθητες κινήσεις στα βλέφαρα, προσευχήθηκε η γυναίκα που την κράτησε για μια και μόνο φορά στην αγκαλιά της, η μάνα της δηλαδή, να την αφήσει ήσυχη. Και να μην υπάρξει άλλη φορά.
Ορφανά μητρός εκείνη και ο αδελφός της.
Με ανείπωτη στοργή, τώρα νανουρίζει το μωρό της. Νάνι… νάνι το μωρό μου.
To σημάδι στο στέρνο υπόμνηση του κρίματος: Γενετικός εκφυλισμός, επιβάρυνση κυττάρων. Αδελφός με αδελφή. Κι αν κάτι φριχτό και δυσοίωνο, προάγγελος συμφορών, ετοιμάζεται;
Οπλές άγριων αλόγων, συρράξεις, αιματοχυσίες, οχλοβοές. Έρημος τόπος ο πλανήτης. Μια νεκρή μάνα, η μάνα τους.
―Αδελφέ μου, αδελφή μου, το μωρό μας θα σωθεί… Να σωθεί… κάνε κάτι να σωθεί.
Όμως το σημάδι βαθαίνει, το στέρνο αιμορραγεί
O νεογνολόγος
εξετάζει ώρα πολλή το απαγορευμένο μωρό, κι έπειτα ρωτά:
―Σφίγγετε το μωρό σας κάπως δυνατά, όταν το έχετε αγκαλιά;
―Μα ναι! Φυσικά! Πώς αλλιώς; Με αγκαλιάζω, τον αγκαλιάζω σφιχτά. Είναι ο γιος μου.
―Το σημάδι είναι αθώο κι αβλαβές, αποφάνθηκε ο γιατρός. Έχει να κάνει με τον τρόπο που κρατάτε το μωρό σας αγκαλιά.
Η μικρή μαμά δακρύζει. Αγγίζει ανεπαίσθητα με τα χείλη το σημάδι του γιου της. Με προσοχή, για πρώτη φορά, δοκιμάζει να κρατήσει απαλά και προσεχτικά το μωρό της αγκαλιά. Ανάμεσα στο πολύ κοντά που πληγώνει και στο πολύ μακριά που παγώνει, ο γιος της θα μάθει να μεγαλώνει.
―Kαι το σημάδι θα χαθεί γιατρέ;
Κι είχε μια λύπη η φωνή της, μια τέτοια λύπη όταν ο γιατρός ένευσε με το κεφάλι «Ναι» κι εκείνη τον αποχαιρέτησε.
