Ο χρόνος προσφέρεται για υψηλή γαστρονομία. Είναι σαν να έχεις στα χέρια σου ένα κομμάτι Kobe ―όχι μούφες μοσχαράκια― ή τσιπούρα αλανιάρα ανοιχτής θαλάσσης, σαν να έχεις γάμπαρη Αμβρακικού ή φακές Εγκλουβής, τέλος πάντων, πρώτες ύλες κοινές αλλά κορυφαίας ποιότητας. Η μαγειρική του χρόνου απαιτεί κατάλληλη ενδυμασία υψηλής αισθητικής, ετοιμότητα, ακρίβεια και, κυρίως, απαιτεί ικανότητες σχεδόν ακροβατικές. Γι' αυτό και οι καλοί μάγειρες του χρόνου ασκούνται συνεχώς, ώστε οι κινήσεις τους να είναι αρμονικές, σχεδόν χορευτικές και το σώμα τους να έχει τέτοια ελαστικότητα, ώστε να συμπεριλάβουν στο τελικό αποτέλεσμα και το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου.
Ο χρόνος δεν χρειάζεται σχεδόν καθόλου μαγείρεμα, όλα τα κάνει η μαρινάδα με τα υπέροχα συστατικά της, ενώ και η περίοδος που ο χρόνος θα περάσει μέσα της καθορίζει αμετάκλητα το τελικό αποτέλεσμα.
Το πρώτο συστατικό της μαρινάδας για το μαγείρεμα του χρόνου είναι το παιχνίδι, είναι, δηλαδή, το απόσταγμα της μείξης της γελοιότητας και της σοβαρότητας. Οι δόσεις αυτών των δυο ποικίλουν αναλόγως των εποχών. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας έδιναν μεγάλη σημασία στην ποιότητα της γελοιότητας, μια και η σοβαρότητα ―δυστυχώς― προκύπτει από μόνη της ως δομικό στοιχείο της ζωής. Αντίθετα, οι μάγειρες στις βόρειες χώρες ποτέ δεν κατάφεραν να πετύχουν το απόλυτο μείγμα, με αποτέλεσμα το παιχνίδι, σημαίνον στοιχείο της μαρινάδας, πάντα ή σχεδόν πάντα να έχει προβλήματα.
Το δεύτερο συστατικό της μαρινάδας είναι η φαντασία. Όσο πιο μεγάλη, προκλητική και ελεύθερη είναι η φαντασία, τόσο διεισδυτική γίνεται, ώστε να σπάσουν οι ίνες του χρόνου και η γεύση του να αποκτήσει μαγικές ιδιότητες, αιφνιδιάζοντας τα αισθητηριακά κύτταρα όπου κι αν βρίσκονται. Η φαντασία στη μαρινάδα λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός σε όλα όσα έχουν προσκολληθεί στον χρόνο και απομυζούν από τη νοστιμιά του. Είναι ο καθαριστής ακόμη και των πιο ασήμαντων μη ανιχνεύσιμων στιγμών που έχουν διεισδύσει από αιώνων κληρονομικότητες και παραμένουν απαρατήρητες.
Το τρίτο συστατικό της μαρινάδας είναι η έμφυτη άρνηση, αυτή που έχει την πηγή της στον μυελό των οστών, η εσωτερική μη ειπωμένη άρνηση, η επαναστατική διάθεση με λίγα λόγια, η ανατρεπτική ματιά των μαγείρων, η ασυμβίβαστη σκέψη τους ακόμη και όταν αυτή δεν φτερουγίζει αλλά παραμένει αιχμάλωτη και φωλιασμένη.
Το τέταρτο και τελευταίο συστατικό της μαρινάδας είναι η λύπη. Η λύπη της ώριμης συμφιλίωσης με τα πτερόεντα όνειρα και τις αποδεκατισμένες προσδοκίες, η λύπη της απόρριψης, της απώλειας και της μάταιας προσμονής. Η λύπη που δεν εξομολογήθηκε σε κανέναν, που πέρασε στα κύτταρα του αίματος, που γέννησε εφιάλτες, φόβους, παγωμένες ερήμους και δρόμους ανίσκιωτους.
Τα τέσσερα αυτά συστατικά αποτελούν τα κύρια υλικά της μαρινάδας για τη μαγειρική του χρόνου. Αν κάτι από αυτά λείψει το πιάτο δεν περνά το πάσο. Αν κάτι άλλο προστεθεί στην μαρινάδα, το ρίσκο αυτό το αναλαμβάνουν μόνο οι μάγειρες που είναι αποφασισμένοι ακόμη και να ξεφτιλιστούν.
