Τα όνειρα αποτέλεσαν και συνεχίζουν να αποτελούν σημείο έντονης έρευνας από τους ειδικούς τής ψυχανάλυσης. Θεωρήθηκαν περίπου: είτε ως ατομικό πέρασμα σε μια πραγματικότητα που βρίσκεται στο ασυνείδητο του ατόμου (Φρόιντ) είτε ως ένα πέρασμα σε μια παγκόσμια «εικόνα» του κόσμου που συνδέει τα άτομα, τις θρησκείες και τους διάφορους πολιτισμούς (Γιουνγκ), κάτι που προσπάθησε σε άλλο επίπεδο και τρόπο να προσεγγίσει και η Έλενα Μπλαβάτσκι με τις μελέτες της. Όπως και νάχει, όμως, αυτό το πέρασμα από το συνειδητό στο «άγνωστο» προσφέρεται ως θεματική - ειδικά για την τέχνη και δη την ποίηση.
Η Αγγελική Πεχλιβάνη στη νέα της ποιητική δημιουργία 40 εμπύρετα όνειρα, Κίχλη 2024, προσπαθεί να αποτυπώσει αυτόν τον εσωτερικό διάκοσμο του ατόμου. Τα 40 πεζοποιήματα της συλλογής θυμίζουν αρκετά, στη δομή και στο νόημά τους, τις προηγούμενες γραφές της, όπου και εκεί εντοπίζεται αυτό το βαθύ προσωπικό βίωμα και η ιδιωτική επαφή με τον κόσμο, όπως στις Γάτες του Τρίτου και άλλοι ζωντανοί, Κίχλη 2021, στο From Russia with Love, s@mizdat 2020 και τέλος στη Πεζή οχούμενη, Κίχλη 2018.
Πιο συγκεκριμένα ήδη από το πρώτο πεζοποίημα της συλλογής (βλ. «Όνειρο πρώτο») κάνει την εμφάνισή του το αρχέγονο στοιχείο του νερού, το οποίο επανεμφανίζεται συχνά στη συλλογή. Ένα στοιχείο και ταυτόχρονα στοιχειό που περικλείει μέσα του τη ζωή και τον θάνατο. Μια «θάλασσα σκοτεινή» που παφλάζει και δίπλα της το σκοτάδι που απλώνει τα «μαύρα φτερά του» σαν αγγελιοφόρος του ίδιου τού θανάτου.
Μέσα από αυτήν τη βαθιά μελαγχολική υπαρξιακή πορεία, καθημερινά τοπία και τόποι αλλάζουν μορφή και σημασία - από τον Πύργο Ηλείας και τη Σκιάθο ως τη Ζυρίχη και την Πετρούπολη.
Στη δε ενότητα με τα πεζοποιήματα που γράφτηκαν στην καραντίνα, βλέπουμε να επιστρέφει μια διάθεση μοναξιάς («ένα αεράκι μοναξιάς στοχαστικής μπαίνει από την μπαλκονόπορτα» - βλ. «Όνειρο δέκατο τρίτο») και δικαιολογημένα ξανά η έντονη σκέψη του θανάτου, που συνδέεται με τα συμβολικά πάθη της Μεγάλης Εβδομάδας. Μια ερεβώδης ατμόσφαιρα που συνεχίζει να εκφράζεται και στα επόμενα πεζοποιήματα, με το στοιχείο του νερού και δη της μαύρης θάλασσας να επανέρχεται πάλι στο προσκήνιο, μαζί με τις σκιές των απόντων, των νεκρών, των πεθαμένων (βλ. «Όνειρο τεσσαρακοστό»).
Κλείνοντας, αυτό που κάνει την παρούσα ποιητική συλλογή τόσο διαφορετική και της δίνει ταυτόχρονα μεγαλύτερη ένταση είναι η έντονη σύνδεσή της με ένα συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο γράφει η ποιήτρια, που όμως αποκτά ευρύτερες οντολογικές προεκτάσεις και γίνεται διαχρονικό. Κάτι που μαρτυρά και τον βαθύτερο προσανατολισμό τής ποιήτριας και την ιδιαίτερη υπαρξιστική της διάθεση, μέσα σε όλο το εύρος της παρούσας συλλογής, που μετατρέπει το ατομικό σε συλλογικό βίωμα.
