Παρότι κινούμασταν κείνα τα χρόνια (1968-1973) στην ίδια γειτονιά, μια και όλα τα χρόνια της φοιτητικής μου ζωής στη Θεσσαλονίκη έτρωγα ως μη έχων δικαίωμα σίτισης στη φοιτητική λέσχη –μην το ψάχνετε γιατί– σχεδόν καθημερινά στην φοιτητική ταβέρνα «Η φωληά», στη Δαγκλή αρχικά και στη Δεσπεραί στη συνέχεια, του Άρη από την Μυτιλήνη και του Παντελή από τα δικά μας μέρη (Καρδιτσιώτης ο Παντελής, Λαρισαίος εγώ), μπατζανάκηδες αν θυμάμαι ήταν οι δυο τους, δεν έτυχε να έρθουμε κοντά με τον Μίμη Σουλιώτη ούτε με τον Δημήτρη Καλοκύρη. Τους παρακολουθούσα, ωστόσο από τα τεύχη του Τραμ (ένα όχημα). Έχω ακόμη κάποια από εκείνα τα τεύχη στη βιβλιοθήκη μου, που εξέδιδαν τότε στη Θεσσαλονίκη και από άλλες τους δραστηριότητες με κορυφαία τη σχετική τότε δίωξη από τους χουντικούς. Για να είμαι ειλικρινής κάποιες φορές η Καίτη, η μετέπειτα σύζυγός μου, που είχα σχέση μαζί της μου μιλούσε και για τον Δημήτρη Καλοκύρη και για την Έλλη Σκοπετέα (μου τους είχε δείξει κιόλας στη φιλοσοφική που σύχναζα, εγώ του μαθηματικού). Ήταν συμφοιτητές της τότε. Η Καίτη (Παπαχρήστου) ήταν βέβαια στο κλασικό τμήμα της Φιλοσοφικής με τον Μιχάλη Κοπιδάκη, τον Χρηστίδη και ένα σωρό άλλους μετέπειτα καθηγητές στο ΑΠΘ και σε άλλα πανεπιστήμια και άλλους σπουδαίους φίλους και συναδέλφους που άφησαν το στίγμα τους στην εκπαίδευση και στα γράμματα από διάφορες θέσεις, αλλά τότε όλοι γνωρίζονταν μεταξύ τους. Ένας εξ αυτών και ο Θανάσης Μουσόπουλος, που ζει και δημιουργεί στην Ξάνθη και έγραψε το επίμετρο στο τελευταίο μου βιβλίο «Αμήχανο» βλέμμα (εκδ. Επίκεντρο 2019).
Έκανα αυτή την εισαγωγή για να πω ότι η τύχη το έφερε να γνωριστώ προσωπικά με τον Μίμη Σουλιώτη όταν τον έφερε ο Θόδωρος Νημάς στο κοινό μας Γραφείο Σχολικών Συμβούλων στα Τρίκαλα, όπου ο Μίμης ήλθε για κάποια διάλεξή του με θέμα την ποίηση και τη γλώσσα, προσκαλεσμένος από τον Φ.Ι.ΛΟ.Σ. (Φιλολογικός Ιστορικός Λογοτεχνικός Σύνδεσμος) Τρικάλων. Εκεί μιλήσαμε, είπαμε διάφορα τόσο για το θέμα της διάλεξης, για παλιές καταστάσεις και τόσα άλλα. Ήταν μια ευχάριστη συνάντηση ανθρώπων με κοινά θέλω να πιστεύω ενδιαφέροντα. Ο Μίμης γοητευτικός με το μουστάκι του και τα λίγα γκρίζα μαλλιά στους κροτάφους. Αλλά κυρίως γοητευτικός στον λόγο. Τον θυμάμαι ολοζώντανα και με χαρά που η τύχη το έφερε να βρεθούμε μαζί στον ίδιο χώρο, να πιούμε καφέ και να συζητήσουμε. Μετά ένα κοινό video από το Επίξεντρο διαφήμιζε τη μέρα της ποίησης με κάποια βιβλία όπως: Μ. Σουλιώτης, Αλφαβητάρι για την Ποίηση (νέα έκδοση), ένα δικό μου για τους Αριθμούς στο έργο του Οδυσσέα Ελύτη κ.ά. Πάλι ξαναήρθαμε κοντά και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο. Όταν έμαθα τον θάνατό του, η στενοχώρια μου μεγάλη. Είχε πολλά να δώσει ακόμη. Πάρα πολλά!
Είδα ως αφορμή για ένα ελάχιστο αφιέρωμα στη μνήμη του ένα αδημοσίευτο τότε ποίημά του, το:
