Η φύση του δυσδιάκριτου και για μένα ακόμη απερίγραπτου φόβου της.
Εκδηλωνόταν στην πείνα της και στον απόκοσμο τρόπο που έτρωγε,
σαν να μην είχε φάει για μήνες όσο καλά θα έπρεπε, λες και
ο φόβος δεν της επέτρεπε να φάει όσο ήθελε και όσο χρειαζόταν.
Εκδηλωνόταν στην πείνα της και στον απόκοσμο τρόπο που έτρωγε
με το πάντα σε κίνηση μυαλό της και το πάντα ανήσυχο σώμα της.
Ο φόβος δεν της επέτρεπε να φάει όσο ήθελε και όσο χρειαζόταν,
αν και ίσως έτρωγε κανονικά τον τελευταίο καιρό
με το πάντα σε κίνηση μυαλό της και το πάντα ανήσυχο σώμα της,
μόνο λόγω φόβου να ένιωθε συνεχώς πεινασμένη, λες και αυτό ήταν τρόπος,
αν και ίσως έτρωγε κανονικά τον τελευταίο καιρό,
να τον αντιμετωπίζει. Ίσως όμως να ήταν πολύ χορτάτη,
μόνο λόγω φόβου να ένιωθε συνεχώς πεινασμένη, λες και αυτό ήταν τρόπος,
δείχνοντας έτσι μόνο κάθε φορά που τη συναντούσα, επειδή ήταν απορροφημένη,
να τον αντιμετωπίζει. Ίσως όμως να ήταν πολύ χορτάτη
από το φαγητό της, ξεχνώντας την παρουσία μου, και ακόμη και τη δική της,
δείχνοντας έτσι μόνο κάθε φορά που τη συναντούσα, επειδή ήταν απορροφημένη,
σκυμμένη πάνω στο πιάτο σαν πάνω σε εικόνισμα ή μια άβυσσο που μόνο αυτή αντίκριζε
από το φαγητό της, ξεχνώντας την παρουσία μου, και ακόμη και τη δίκη της.
Κατάφαση και άρνηση συγχρόνως η αφοσίωση αυτή,
σκυμμένη πάνω στο πιάτο σαν πάνω σε εικόνισμα ή μια άβυσσο που μόνο αυτή αντίκριζε,
άρνηση στον φόβο και από τον ίδιο τον φόβο, και μια μοναδική
κατάφαση και άρνηση συγχρόνως η αφοσίωση αυτή,
μια ενική κατάφαση της στιγμής, καθώς συνέβαινε ανάμεσά μας,
άρνηση στον φόβο και από τον ίδιο τον φόβο, και μια μοναδική,
κυρίως μέσα της φυσικά, σειρά μετακοσμήσεων, την οποία ο φόβος και η αφοσίωσή της,
μια ενική κατάφαση της στιγμής, καθώς συνέβαινε ανάμεσά μας,
έτρεφαν ακατάπαυστα. Μου ήταν φανερό ότι απολάμβανε το φαγητό,
κυρίως μέσα της φυσικά, σειρά μετακοσμήσεων, την οποία ο φόβος και η αφοσίωσή της,
παρά την κάποια ένταση στις κινήσεις της από την προσήλωση στην κάθε μπουκιά,
έτρεφαν ακατάπαυστα. Μου ήταν φανερό ότι απολάμβανε το φαγητό
που φόρτωνε στο πιρούνι της, με την αβίαστη συμμετρία αργών,
παρά την κάποια ένταση στις κινήσεις της από την προσήλωση στην κάθε μπουκιά,
αλλά βουλιμικών μασημάτων. Πριν εγκαταλείψει το μεγάλο ιταλικό πιάτο
που φόρτωνε στο πιρούνι της, με την αβίαστη συμμετρία αργών
απολαύσεων στο εστιατόριο πίσω από τη Συναγωγή, με κοίταξε για ώρα και με καθησύχασε.
