Θέλω ένα λεπτό.
Ίσως και κάτι παραπάνω.
Πριν πω, πριν νιώσω, πριν μπω σε κάποιο ρήμα, κάποια επιφώνηση με ανακουφίζει και ύστερα, κάθομαι στης μετοχής τον καναπέ.
Αναδιπλωμένη, ψάχνω κάποια κατάληξη να μου τοποθετήσω. Είναι σε ―όντας τροπική και τόσο παρηγορητική μα είναι παροξύτονη σε ―μένη και γίνεται λιγάκι αγχωμένη γιατί προέρχεται και αυτή από ρήμα φοβισμένη.
Και θέλω να είναι σε πτώση δοτική καθώς πλαγιάζει α δίχρονο, μακρό και αναζητά την υπογεγραμμένη.
Και τώρα που τα σκέφτηκα όλα αυτά ξεκούμπωσα τα β τα συνθετικά και πέταξα τα ρήματα τα ενεργητικά. Και μένω με αντί, κατά και από και κάθομαι στο α το στερητικό να σου υπενθυμίσω έναν αναστεναγμό που βγήκε από σώμα μετοχής που πόθησε πολύ περισπωμένη.
