Σου γράφω μέσα απ’ την άβυσσο, μέσα απ’ το βάθος του χρόνου που μας χωρίζει. Δεν σε γνωρίζω πια, ούτε κι εσύ. Γι’ αυτό μπορώ να σου ανοίξω τη ψυχή μου, να σου μιλήσω με κάθε ειλικρίνεια για ό,τι περνάει απ’ τον νου. Μόνο το τέλος δίνει κάποια εξήγηση σ’ αυτό που υπήρξε η αρχή. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω αυτό που δεν συνέβη.
Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο τα πράγματα δεν γίνονται. Όταν σε ερωτεύτηκα ήμουν ακόμα φοιτήτρια. Ξαφνικά το μόνο που ήθελα ήταν να ζήσω μαζί σου. Δεν μ’ ενδιέφερε τι είδους ζωή θα ήταν αυτή, μόνο να ήσουν δίπλα μου. Δεν καταλάβαινα γιατί δεν ήσουν κι εσύ ερωτευμένος μαζί μου αφού σου άρεσα. Δεν καταλάβαινα πώς ήταν δυνατόν να μη σηκώνεις το τηλέφωνο, να λείπεις. Δεν καταλάβαινα γιατί, μια μέρα, εξαφανίστηκες. Ήμουν πολύ λυπημένη τότε για να καταλάβω οτιδήποτε δεν ήσουν εσύ. Όταν έφυγα για εκείνο το σεμινάριο στο εξωτερικό δεν πίστευα πως δεν θα ξαναγύριζα πίσω ποτέ. Όταν, όντας στο σεμινάριο, γνώρισα κάποιον στην ηλικία μου, δεν φανταζόμουν πως θα ζούσα μαζί του όλα αυτά τα χρόνια. Τόσα πράγματα συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια. Τώρα έχω δυο παιδιά και ζω σε άλλη χώρα. Μιλώ με φυσικότητα μια άλλη γλώσσα, παρότι επισκέπτομαι συχνά τη γλώσσα που άφησα πίσω μου. Μπορώ να πω πως πέτυχα όλους τους επαγγελματικούς μου στόχους. Μοιράζομαι μια ευτυχισμένη και ήσυχη οικογειακή ζωή μ’ έναν εξίσου επιτυχημένο άντρα. Γράφω βιβλία, δίνω διαλέξεις σε πανεπιστήμια και εργάζομαι σαν καθηγήτρια λογοτεχνίας. Το να γράφεις βιβλία ή να μιλάς γι’ αυτά είναι ένας τρόπος να αφουγκράζεσαι τη ζωή. Το να γράφεις γράμματα, επίσης. Γι’ αυτό, τώρα που έχει περάσει ο καιρός και κοιτάζω πίσω, βλέπω τη σημασία που είχε το σταυροδρόμι εκείνο όπου οι δρόμοι μας χωρίστηκαν. Μόνο τώρα κατανοώ τη διορατικότητα, την ενσυναίσθησή σου. Πώς ήξερες ότι στο μέλλον δεν θα μου ήσουν αρκετός; Είναι αξιοθαύμαστο το πώς γνώριζες, έστω ασυναίσθητα, πως θα μου έκοβες με κάποιο τρόπο τα φτερά αν με ερωτευόσουν. Έτσι, δεν με ερωτεύτηκες ποτέ. Χρόνια μετά, μέσα από τον μεγεθυντικό φακό του χρόνου, εκείνος ο προβληματικός και άκαρπος δεσμός μας, τόσο αχαλίνωτος και παθιασμένος, μοιάζει με απότοκο της πιο τετράγωνης λογικής και όχι της παρόρμησης ή της βαθιάς, ανεξήγητης έλξης. Χρόνια μετά, είμαι σε θέση να καταλάβω ότι η άρνηση σου να μ’ αγαπήσεις ήταν το δώρο σου για μένα. Μου χάρισες μια μέλλουσα ζωή που ο ίδιος ήσουν ανίκανος να μου προσφέρεις. Παρά το πάθος, προεξοφλώ πως δεν θα φτάναμε ποτέ στην ευτυχία. Αντί για πληρότητα, θα ένιωθες δίπλα μου μικρός, το ερωτικό αντικείμενο του πόθου μου στην αρχή, κι ύστερα… Τι; Όσο για μένα, θα ένιωθα δίπλα σου ρηχή. Το ερωτικό αντικείμενο του πόθου σου στην αρχή, κι ύστερα… Τι; Αν βάθαινα υπέρ του δέοντος, θα έτρεχες να κρυφτείς σε κάποιο ξέφωτο που μονό εσύ γνωρίζεις και όπου θα ήταν αδύνατο να σε αναζητήσω. Πώς διασχίζει κανείς το δάσος. Εγώ δεν θα έτρεχα, στην υποθετική περίπτωση που θα συνεχίζαμε να είμαστε μαζί. Θα πέτρωνα. Στο τέλος δεν θα ‘ μουν παρά απολίθωμα (πάνω μου θα σκάλιζαν μ’ ευκολία τους πιο ωραίους επικήδειους). Για φτερά ούτε λόγος.
Τώρα που είπα φτερά… Ποιος ήταν αυτός που έγραψε εκείνο το «είμαι κλουβί σε αναζήτηση πουλιού;». Αυτό είναι το πάθος. Ένα ωραίο χρυσό κλουβί.
Γι’ αυτό, σου γράφω ένα γράμμα για να σ’ ευχαριστήσω. Σου έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν, δεν ξέρω αν έχεις λάβει τα σήματα καπνού, τον μακρινό απόηχο της φωνής μου καθώς…. Φρόντιζα πάντα να κρύβω τα χαρτιά στο άκουσμα βημάτων. Σήμερα, για ακόμη μια φορά, σου γράφω ένα γράμμα. Σου γράφω ένα γράμμα που δεν θα σου στείλω ποτέ. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό. Υπάρχει κάποιος λόγος. Υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο τα πράγματα δεν γίνονται. Υπάρχει κάτι το ποιητικό στο ανολοκλήρωτο. Στο μη εφικτό. Στον μη έρωτα. Στην απόσταση που δεν καταλύεται ποτέ. (Καταλύεται η απόσταση;) Στη μη κορύφωση. Στη μη πληρότητα. Στη μη δύναμη ή στην αδυναμία. Στην αδυναμία μας να συνδεθούμε. Σ’ αυτό που δεν έγινε προκειμένου να γίνει κάτι άλλο. Τόσο απλά.
Τόσο απλά...;
Δική σου για πάντα,
Χ.
____________
Το παραπάνω γράμμα γράφτηκε με αφορμή το παρακάτω γράμμα: Xάρτης#65
