Απολογισμός έναντι

^{στον Φραγκίσκο Καλαβάση}

Στη διάρ­κεια του απο­ψι­νού Ερ­γα­στη­ρί­ου,
                    για την Τε­χνη­τή Νοη­μο­σύ­νη
                        την Εκ­παί­δευ­ση και τον Άν­θρω­πο,
δια­τυ­πώ­θη­καν πολ­λά και σο­βα­ρά:
                        Ενιαία θε­ω­ρία για τη Μη­χα­νι­κή Μά­θη­ση
                        ακό­μη δεν υπάρ­χει
(δεν κα­τα­λα­βαί­νου­με ακρι­βώς πώς
στην επό­με­νη ακτι­νο­γρα­φία η σχε­τι­κή ΑI θα πει:
«αυ­τός θ’ απο­κτή­σει πρό­βλη­μα»,
με μια ορι­σμέ­νη ευ­στο­χία),
                        κοι­νή απ’ όλες τις με­ριές
                        εν­νοιο­λό­γη­ση της γνώ­σης
                        δεν έχει συμ­φω­νη­θεί επί­σης
(πα­ρό­τι ο κα­θέ­νας βλέ­πει τη δια­φο­ρά της
με την πλη­ρο­φο­ρία)
                           και το βέ­βαιο εί­ναι
πως οι μη­χα­νι­κοί, οι παι­δα­γω­γοί,
οι όπου γης πλη­ρο­φο­ρι­κοί
και τό­σοι ακό­μη κλά­δοι,
δεν μπο­ρούν να κι­νού­νται πα­ράλ­λη­λα,
δί­χως το τραύ­μα τής με­τα­ξύ τους από­στα­σης
                        να μην βα­θαί­νει,
                        όπως ει­πώ­θη­κε σω­στά
                        ― εις βά­ρος πλέ­ον όλων.

Πρέ­πει να συ­να­ντη­θούν
οι επι­στή­μο­νες με­τα­ξύ τους
Και οι επι­στή­μο­νες με τους απλούς αν­θρώ­πους.

Πρέ­πει να μά­θουν όλοι απ’ όλους
― οι νευ­ρώ­νες να δι­κτυω­θούν.
Ει­δάλ­λως, χά­νε­ται ―ελ­λεί­ψει δε­δο­μέ­νων―
                        η με­γά­λη ει­κό­να.

Χώ­ρια, που πά­ρα πολ­λοί το ‘χαν σιω­πη­ρά
                        πί­σω απ’ τα χεί­λη τους:
Πα­ρά τα προ­βλή­μα­τα, τα λά­θη, τα bias
                        του ChatGPT και των ομοί­ων του,
μό­λις που δια­νύ­ου­με την επο­χή της αμοι­βά­δας
                        για τον ψη­φια­κό κό­σμο.

Πού να φτά­σου­με, δη­λα­δή ―κα­τά προ­φα­νή ανα­λο­γία―
στην εμ­φά­νι­ση της Νε­ά­ντερ­ταλ ή της Σά­πιενς-Μποτ Νοη­μο­σύ­νης…

«Οι άν­θρω­ποι δε θέ­λουν ν’ αυ­το­κτο­νή­σουν»,
ακού­στη­κε ως επι­μύ­θιο της βρα­διάς,
αν και οι άν­θρω­ποι μέ­χρι και τον αιώ­να μας
και πα­ράλ­λη­λα με τ’ ανα­ρίθ­μη­τα ομο­λο­γου­μέ­νως επι­τεύγ­μα­τά τους
―απ’ τις Πυ­ρα­μί­δες μέ­χρι την Σχε­τι­κό­τη­τα
κι απ’ την γέν­νη­ση της τρα­γω­δί­ας
μέ­χρι την Ενά­τη και τα Βό­για­τζερ―
πο­λε­μούν κι αυ­το­κτο­νούν με με­γά­λη επι­τυ­χία.

Ει­πώ­θη­καν κι άλ­λα για την συγ­γρα­φή των στί­χων
και τη θέ­ση των ποι­η­τών στον γεν­ναίο και­νούρ­γιο κό­σμο
και πράγ­μα­τι, το επι­κυ­ρώ­νω:
Επει­δή, «ο ποι­η­τής Πά­νος Δρα­κό­που­λος
                        έχει προ πολ­λού πε­θά­νει»,
γρά­φω εγώ στη θέ­ση του
                        όλα τα πα­ρα­πά­νω.