στον Φραγκίσκο Καλαβάση
Στη διάρκεια του αποψινού Εργαστηρίου,
για την Τεχνητή Νοημοσύνη
την Εκπαίδευση και τον Άνθρωπο,
διατυπώθηκαν πολλά και σοβαρά:
Ενιαία θεωρία για τη Μηχανική Μάθηση
ακόμη δεν υπάρχει
(δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς πώς
στην επόμενη ακτινογραφία η σχετική ΑI θα πει:
«αυτός θ’ αποκτήσει πρόβλημα»,
με μια ορισμένη ευστοχία),
κοινή απ’ όλες τις μεριές
εννοιολόγηση της γνώσης
δεν έχει συμφωνηθεί επίσης
(παρότι ο καθένας βλέπει τη διαφορά της
με την πληροφορία)
και το βέβαιο είναι
πως οι μηχανικοί, οι παιδαγωγοί,
οι όπου γης πληροφορικοί
και τόσοι ακόμη κλάδοι,
δεν μπορούν να κινούνται παράλληλα,
δίχως το τραύμα τής μεταξύ τους απόστασης
να μην βαθαίνει,
όπως ειπώθηκε σωστά
― εις βάρος πλέον όλων.
Πρέπει να συναντηθούν
οι επιστήμονες μεταξύ τους
Και οι επιστήμονες με τους απλούς ανθρώπους.
Πρέπει να μάθουν όλοι απ’ όλους
― οι νευρώνες να δικτυωθούν.
Ειδάλλως, χάνεται ―ελλείψει δεδομένων―
η μεγάλη εικόνα.
Χώρια, που πάρα πολλοί το ‘χαν σιωπηρά
πίσω απ’ τα χείλη τους:
Παρά τα προβλήματα, τα λάθη, τα bias
του ChatGPT και των ομοίων του,
μόλις που διανύουμε την εποχή της αμοιβάδας
για τον ψηφιακό κόσμο.
Πού να φτάσουμε, δηλαδή ―κατά προφανή αναλογία―
στην εμφάνιση της Νεάντερταλ ή της Σάπιενς-Μποτ Νοημοσύνης…
«Οι άνθρωποι δε θέλουν ν’ αυτοκτονήσουν»,
ακούστηκε ως επιμύθιο της βραδιάς,
αν και οι άνθρωποι μέχρι και τον αιώνα μας
και παράλληλα με τ’ αναρίθμητα ομολογουμένως επιτεύγματά τους
―απ’ τις Πυραμίδες μέχρι την Σχετικότητα
κι απ’ την γέννηση της τραγωδίας
μέχρι την Ενάτη και τα Βόγιατζερ―
πολεμούν κι αυτοκτονούν με μεγάλη επιτυχία.
Ειπώθηκαν κι άλλα για την συγγραφή των στίχων
και τη θέση των ποιητών στον γενναίο καινούργιο κόσμο
και πράγματι, το επικυρώνω:
Επειδή, «ο ποιητής Πάνος Δρακόπουλος
έχει προ πολλού πεθάνει»,
γράφω εγώ στη θέση του
όλα τα παραπάνω.
