«Ό,τι ο κόσμος παρακολουθεί πάλι με κρατημένη την ανάσα αυτές τις μέρες, μια λαομίσητη, ξενοκίνητη χούντα και πίσω από τα άρματα μάχης και τα κανόνια της ένας θρασύδειλος συρφετός νεοφασιστικών αποβρασμάτων, τραμπούκοι, χαφιέδες και βασανιστές που αιματοκυλάνε την αδάμαστη εργατιά, την προοδευτική διανόηση, τα περήφανα νιάτα ενός λαού, που γεμίζουν τις φυλακές και τα γήπεδα με τους αξιότερους εκπροσώπους του, που ποδοπατάν με ωμότητα και κυνισμό τη θέληση και την ελπίδα του.»
Αυτά τα λόγια απ’ εδώ πριν δυο μήνες, όταν οι εγκάθετοι υπερασπιστές των βρόμικων συμφερόντων ενός διεθνούς μηχανισμού υποταγής και εκμεταλλεύσεως χτύπησαν άνανδρα τον λαό της Χιλής. Και την άλλη εβδομάδα τότε:
«Η αμυντική αντίσταση του λαού της Χιλής στη νέα αυτή επίθεση του νεοβαρβαρισμού δεν πνίγηκε ακόμα στο αίμα. Εργάτες, υπάλληλοι, επαγγελματίες, φοιτητές, διανοούμενοι, συνεχίζουν να αμύνονται όπου και όπως μπορούν. Τα φανατισμένα καθάρματα μιας πουλημένης χούντας δεν σταμάτησαν ακόμα να σκοτώνουν, να τραυματίζουν, να φυλακίζουν, να βασανίζουν, να τρομοκρατούν. Η ενεργητική αντίσταση όμως του λαού της Χιλής, το βαθμιαίο πέρασμα στην αντεπίθεση και στην προετοιμασία για την οριστική εκκαθάριση του λογαριασμού με τους ντόπιους και ξένους τυράννους του θα αρχίσει σε λίγο.»
Και την παράλλη εβδομάδα, αρχές Οκτωβρίου:
«Εν αναμονή περαιτέρω εξελίξεων κλείνουμε απόψε προσωρινά μια σειρά τριών αλληλοδιάδοχων εκπομπών που αφιερώθηκαν και πάλι στο πάντοτε επίκαιρο θέμα των προϋποθέσεων και των τρόπων πραγματικής και αποτελεσματικής, δηλαδή δυναμικής αντιστάσεως από τις γενναίες πρωτοπορίες υπόδουλων λαών εναντίον ξένων και ντόπιων τυράννων. Εν αναμονή περαιτέρω εξελίξεων, στη Χιλή ας πούμε και όπου αλλού ακόμα σήμερα στον κόσμο τηλεκατευθυνόμενες αντιλαϊκές χούντες προσπαθούν να κρατήσουν εκβιαστικά πληθυσμούς ολόκληρους στην υπανάπτυξη και το σκοτάδι εν ονόματι των όποιων ιστορικά χρεωκοπημένων αφεντικών τους.»
Αυτά τα λόγια πριν από λίγο καιρό. Και αυτά τα ίδια λόγια πάλι και τώρα. Όταν οι εγκάθετοι υπερασπιστές των βρόμικων συμφερόντων ενός διεθνούς μηχανισμού υποταγής και εκμεταλλεύσεως ξαναχτυπάνε άνανδρα τον λαό της Ελλάδας. Όταν οι ταγματασφαλίτες και οι μπουραντάδες και οι αρτισύστατες εφεδρείες τους, οι δωσίλογοι συνεργάτες και τα μίσθαρνα όργανα των κάθε λογής κατακτητών της χώρας μας αιματοκυλάνε πάλι την αδάμαστη εργατιά, την προοδευτική διανόηση, τα περήφανα νιάτα του ελληνικού λαού και ξαναγεμίζουν τις φυλακές και τα γήπεδα με τους αξιότερους εκπροσώπους μας απέναντι του κόσμου και της ιστορίας. Όταν τα αφιονισμένα καθάρματα μιας ετοιμοθάνατης χούντας με τη δολοφονική υστερία των πανικόβλητων σκοτώνουν, τραυματίζουν, φυλακίζουν, βασανίζουν εκατοντάδες και χιλιάδες από τα ηρωικότερα παιδιά της μαχητικής πρωτοπορίας των Ελλήνων.
Οι εκπομπές εκείνες είχαν με τη σειρά τους τίτλους Ψηφοδέλτια και όπλα, που θα πει πως κάτω από συνθήκες συνταγματικά θεσμοθετημένης νεοφασιστικής τρομοκρατίας και αποικιοκρατικής απομυζήσεως τα ψηφοδέλτια δεν αποτελούν όπλα ή ακριβέστερα πως αποτελούν όπλα ραγιάδικης αυτοκτονίας. Αγώνας ή μαρασμός ήταν ο επόμενος τίτλος, που θα πει πως ορισμένοι λαοί τοποθετούνται κάθε τόσο εμπρός στην υποχρέωση εκλογής ανάμεσα σε δύο και μόνο δυνατότητες. Ή αγώνας, νίκη και επιβίωση ή συμβιβαστικότητα, υποχώρηση και μαρασμός. Και ο τίτλος της τελευταίας τότε σχετικής εκπομπής: Αντιπραξικοπήματα και αντιστασιακός αγώνας, που θα πει πως οι όποιες συμπεφωνημένες ή βίαιες αλλαγές προσωπικού μέσα στα πλαίσια του καταπιεστικού κατεστημένου δεν σημαίνουν καμιά ουσιαστική αλλαγή, όσο δεν παίρνει από μόνος του με την τεράστιά του δύναμη την πρωτοβουλία στα χέρια του ο ίδιος ο λαός.
Έστω κι αν πολλά απ’ όσα ειπώθηκαν τότε και άλλοτε και απ’ εδώ και απ’ αλλού, από τη συμπτωματική φωνή αυτής της στιγμής και από χίλιες άλλες αξιότερες φωνές εξόριστων συμπατριωτών μας, επαληθεύτηκαν κατά καιρούς, η φωνή της εξορίας δεν υπήρξε ποτέ αυτοδύναμα προφητική. Προσπάθησε απλώς να απηχήσει τους πιο γνήσιους τόνους της στεντόρειας, της ατρόμητης φωνής ενός προσωρινά φιμωμένου λαού. Κι ακόμα, η φωνή της εξορίας δεν ξέπεσε ποτέ στην παραφωνία μιας όποιας εκκλήσεως ή προτροπής προς την κατεύθυνση της πατρίδας. Η αυθεντική έκκληση, η νόμιμη προτροπή δεν μπορεί παρά να προέρχεται από κείνους και μόνο που ζουν νύχτα-μέρα τον κίνδυνο, που αγωνίζονται μέσ’ στην κατακτημένη πατρίδα.
Και η αγωνιστική έκκληση, η αντιστασιακή προτροπή ακούστηκαν με κάθε τρόπο στον τόπο μας αδιάκοπα από τις 22 Απριλίου του 1967, και ιδιαίτερα από τον αληθινά ελεύθερο ελληνικό τύπο του παράνομου πολύγραφου, από τις πραγματικά εθνικές εκπομπές του ηρωικού ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου. Η φωνή της εξορίας παραμένει πάντα χρήσιμη για τη διαφώτιση του εξωτερικού. Τι να πει όμως πια σε τέτοιες στιγμές μιλώντας ελληνικά προς τη διεύθυνση της πατρίδας; Έξω από συμπληρωματικές ειδήσεις και καθημερινά σχόλια, τι αληθινά ουσιαστικό ν’ αποκαλύψει πια σ’ έναν λαό που απέδειξε και πάλι στην υφήλιο πως ξέρει τα πάντα, που αποδεικνύει και πάλι με το αίμα του πως τολμά άμα χρειάζεται τα πάντα.
