Ένας διερευνητής ιδιότυπων καταστάσεων, διαθέσεων και ατμοσφαιρών γίνεται σίγουρα πιο προσιτός, απ’ όσο με μια συμβατική βιογραφία, μέσα από καταστάσεις, διαθέσεις και ατμόσφαιρες διαφόρων περιόδων της ζωής του. Παραδείγματος χάρη: ο Αλέξανδρος Σχινάς. Όπως διηγείται, κατοίκησε στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια σ’ ένα παλαιό αθηναϊκό σπίτι, κατάφορτο από έπιπλα και καλλιτεχνήματα ενός μεγαλύτερου οικογενειακού σπιτιού που είχε χαθεί στο Χρηματιστήριο. Τα όσα άκουγε σχετικά τον πλούτισαν από τότε με περιφρόνηση για το χρήμα και ανεμελιά για το μέλλον. Η αντίληψή του για το χρόνο πρέπει να διαμορφώθηκε από ανισόρρυθμα ρολόγια που σήμαιναν το ένα αργότερα από το άλλο την ακριβή ώρα. Δύο μεγάλοι αντικριστοί καθρέφτες που πολλαπλασιάζανε το είδωλό του κλόνιζαν κάθε τόσο την πεποίθησή του πως ήταν μόνος του στον κόσμο. Ένας κήπος με φοίνικες και αγάλματα στην πίσω μεριά προσφέρονταν για μυθοπλασίες. Σε μερικές απ’ αυτές επιδόθηκε από κοινού με συμμαθητές του. Που όλοι τους όμως ήταν καλύτεροί του στα μαθηματικά. Γι’ αυτό εγγράφηκε μετά το Βαρβάκειο στη Φυσικομαθηματική Σχολή. Κάποιες νύχτες της Κατοχής μοιράστηκε από περιέργεια τον κίνδυνο οργανωμένων στην αντίσταση φίλων του και πρόσθεσε με το πινέλο τους ανορθόδοξα συνθήματα σε τοίχους. Στον εμφύλιο όμως, όταν διακόπηκαν οι σπουδές του και σύρθηκε στο στρατό, απέφυγε όσο γίνονταν κάθε κίνδυνο και ένιωθε πάλι πως ήταν μόνος του – αυτή τη φορά στην Ελλάδα. Μετά την απόλυσή του άρχισε να την εγκαταλείπει για όλο και μακρότερα διαστήματα και από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 εγκαταστάθηκε, σχεδόν κατά σύμπτωση, στην Ομοσπονδιακή Γερμανία, απ’ όπου εξακολούθησε να ταξιδεύει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ενδιαφερόμενος όπως πάντα λιγότερο για τα αξιοθέατα, τα μουσεία ή τις βιβλιοθήκες και περισσότερο για τους πολύχρωμους ιριδισμούς της καθημερινότητας και τους ανθρώπους, κατά προτίμηση θηλυκού γένους, και προπαντός, μέχρι ανεπίτρεπτου σημείου, για τις σκέψεις και τις φαντασιώσεις του. Όταν διαπίστωσε ότι ελαττώνονταν ανησυχητικά οι δραχμές του αποφάσισε να αναζητήσει μάρκα και άρχισε να συνεργάζεται με δυτικογερμανικά ραδιοτηλεοπτικά ιδρύματα. Μια είδηση στις 21 Απριλίου του ’67 τον συγκλόνισε. Προσπάθησε απ’ όποιο βήμα εύρισκε να διαφωτίσει όσο μπορούσε πιο πολλούς στο εξωτερικό γι’ αυτό που συνέβαινε στην πατρίδα του και να ενισχύσει την αγωνιστική της πρωτοπορία από το μικρόφωνο της Ντόιτσε Βέλε. Από το ίδιο μικρόφωνο, με την ίδια μαχητικότητα παρέτεινε ύστερα τη στράτευσή του για την υπεράσπιση της γλώσσας του. Γιατί από τα πρώτα του χρόνια είναι ερωτευμένος μ’ αυτή τη γλώσσα.
Αναφορά περιπτώσεων, 1989
