―4 δισεκατομμύρια χρόνια, ίσως Σάββατο πρωί, ποιος ξέρει πια
Τους τελευταίους αιώνες νιώθω αφόρητη πλήξη. Η ρουτίνα μ’ έχει ισοπεδώσει και το γράψιμο δε βοηθάει να νιώσω καλύτερα. Αισθάνομαι πως η έμπνευση μ’ εγκαταλείπει. Αλλά τι να κάνω; Συνεχίζω να γράφω. Έχω ανάγκη από ορόσημα. Χάνεσαι τόσο εύκολα σ’ αυτόν τον αχανή τόπο σε συνεχή κίνηση, την αιωνιότητα. Εξάλλου πού ξέρεις; Τα κείμενα αυτά μπορεί κάποτε να φανούν χρήσιμα για τη σύνθεση μιας επί μέρους ιστορίας του σύμπαντος. Θα είναι η μοναδική με κάποια στοιχειώδη αντικειμενικότητα.
Τον ίδιο αιώνα, ένα απόγευμα
Αν η κατάσταση συνεχίσει έτσι, δεν τη βγάζω καθαρή. Κράτησα κάποιες σημειώσεις για μερικά προτζεκτάκια. Θα πάω να δω τον προϊστάμενο, να του παρουσιάσω τις προτάσεις μου.
Μεσημέρι Δευτέρας, 13 Ιουνίου 313
Όλο προβλήματα μου δημιουργεί αυτό το είδος. Δε μπορώ να καταλάβω τι τους έπιασε και υποστηρίζουν πως έστειλα το γιο μου να τους σώσει. Άλλη πρεμούρα δεν είχα, μετά από τόσες συναντήσεις με δεκάδες τοπικούς θεούς. Πάνω που τους έπεισα να μοιράσουμε τη δουλειά, ξαφνικά τα φορτώνουν πάλι όλα σε μένα. Αυτός ο Παύλος φταίει που τους ξεσήκωσε. Κι εκείνος ο Κωνσταντίνος, που τον σέρνει η μάνα του απ’ τη μύτη, συνέχεια τους δίνει αέρα. Εξάλλου, δεν έχω γιο.
Την ίδια μέρα το βραδάκι
Σήμερα, αναγκάστηκα να υιοθετήσω αναδρομικά το ημερολόγιό τους, για να μπορώ να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα σ’ αυτόν το θλιβερό πλανήτη.
Απόγευμα Κυριακής, 8 Αυγούστου 1128
Άρχισα τη μέρα πολύ ευδιάθετος, μετά όμως το κέφι μου χάλασε. Ποτέ δε φαντάστηκα πόση γραφειοκρατία έκρυβε αυτή η ιδέα. Συνεχείς ταξινομήσεις καινούργιων που καταφτάνουν ασταμάτητα, ενώ ταυτόχρονα τα αιτήματα έρχονται βροχή. Οι περισσότεροι κάνουν τα καλά παιδιά. Ότι υπήρξαν πάντοτε υπάκουοι στους κανόνες. Κι ας ήταν άσχετοι από κείνους που έδωσα εγώ. Τι κουμάσια που είναι οι προφήτες. Με πρώτο εκείνον τον Μωυσή. Αλλά βέβαια, άλλο το νόημα των προτάσεών μου και άλλο το συμφέρον του. Έκανε ότι δεν καταλάβαινε. Στο τέλος, αναγκάστηκα να του δώσω τις ιδέες μου γραπτώς. Σελίδες επί σελίδων, με εκτενή επιχειρηματολογία και εναλλακτικές. Και ποιο το αποτέλεσμα; Δεν μπορούσε λέει να εμφανίσει καλοτυπωμένες έγχρωμες οδηγίες σ’ αυτούς τους ζηλόφθονους. Θα υποκινούνταν ταραχές για το χαμηλό επίπεδο της τεχνολογίας που ήταν διαθέσιμη για τον λαό. Έδωσε λοιπόν σ’ έναν λιθοξόο να του χαράξει κάτι πέτρινες πλάκες, σκέτο φολκλόρ, που περιείχαν όλα κι όλα δέκα σημεία, τα οποία μάλιστα ονόμασε εντολές. Βαθιά δημοκράτης.
―2249, ίσως καλοκαίρι και μάλλον απογευματάκι
Τι αχάριστοι. Αντί να πουν κανένα ευχαριστώ, με το που πέφτει μια βροχούλα, αρχίζουν τη γκρίνια. Όλα τα κείμενα που κυκλοφορούν τον τελευταίο αιώνα γράφουν για κατακλυσμούς, που ξεκληρίζουν το ανθρώπινο είδος. Εντάξει, η αλήθεια είναι πως έγινε ένα μπερδεματάκι στον υπολογισμό της παροχής του νερού. Αλλά δε δικαιούμαι κι εγώ να κάνω ένα λάθος; Όλο τρέχω και δε φτάνω. Όλα απ’ τα χέρια μου περνάνε.
Παρασκευή βράδυ, 10 Ιανουαρίου 1958
Με φωνάζουν με δήθεν κολακευτικά παρατσούκλια. Παντογνώστη, παντοδύναμο. Όπως εξήγησε όμως ο Χάιζενμπεργκ, η αντικειμενική γνώση είναι ανέφικτη, κι όπως διαπίστωσε ο Ναπολέων, η δύναμη είναι πρόσκαιρη. Με περνάνε για εντελώς άσχετο. Με λένε επίσης πολυεύσπλαχνο, τραβώντας με νόημα το ευ. Νομίζουν πως δεν αντιλαμβάνομαι το γλείψιμο και την καζούρα. Με αποκαλούν και δημιουργό. Και να σου κάποιοι, που θέλουν να μου μοιάσουν. Ν’ αφήσουν το στίγμα τους ανεξίτηλο εις τους αιώνας. Τυπώνουν λοιπόν τις θεωρίες και τα εσώψυχά τους σε βιβλία και τα μοιράζουν εδώ κι εκεί, για να τους εύχονται οι άλλοι «καλοτάξιδο» και να τους θαυμάζουν ή να τους λυπούνται ή και τα δύο. Πού να ‘ξεραν πως είμαι ένας απλός υπεύθυνος τμήματος, που μου έχει ανατεθεί η κατασκευή και η εύρυθμη λειτουργία του πλανητικού τους συστήματος αρ. 1,2 x 1011, του σύμπαντος αρ. 3,5 x 103. Δεν έχω καν συναντήσει τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της επιχείρησης.
Τετάρτη μεσημέρι, 28 Νοεμβρίου 1498
Δε φτάνουν τα παραμύθια με τον δήθεν γιο μου, να σου κι ο Λεονάρντο να ζωγραφίσει το Μυστικό Τσιμπούσι. Κι αμέσως ξεσπάνε συζητήσεις για το αν ο Ιωάννης είναι Μαρία Μαγδαληνή, αν ο Ιούδας είναι ο μόνος χωρίς ποτήρι στο τραπέζι, κι αν έχει ρίξει την αλατιέρα, που σημαίνει γρουσουζιά, κλπ. Το μόνο που δεν τους φαίνεται περίεργο είναι που κάθονται όλοι στη μια πλευρά του τραπεζιού, περιμένοντας να βγει το πουλάκι. Κι ότι εγώ δεν έχω γιο.
Βράδυ Τρίτης, 8 Οκτωβρίου 1899
Λοιπόν, το παπαδαριό μου δίνει στα νεύρα. Επί αιώνες διακηρύσσουν πως έπλασα όλους τους οργανισμούς έναν έναν. Λες και δεν είχα άλλη δουλειά να κάνω. Είναι τόσο αμβλύνοες που δεν συνειδητοποιούν πως είναι πιο ενδιαφέρον και πολύ λιγότερο κοπιαστικό να φτιάξεις απλώς μερικά χημικά μόρια και να τ’ αφήσεις ελεύθερα. Αυτά, αφού αναγκαστικά υπακούν στις ιδιότητές τους και στους νόμους της πολυπλοκότητας, θα εξελίσσονται στους αιώνες των αιώνων. Ο Λαμάρκ το ’πιασε σωστά, κι ο Δαρβίνος το τελειοποίησε. Όμως οι θεωρίες τους δε βολεύουν τους άγιους ιεράρχες. Ποιος ξέρει πόσοι αιώνες θα χρειαστούν μέχρι ν’ αντιληφθούν πως ο Σπινόζα είχε δίκιο.
Βράδυ Τρίτης, 11 Σεπτεμβρίου 2001
Τι απογοήτευση. Αντί για μένα, αποκαλούν πλανητάρχη τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ξημερώματα Κυριακής, 30 Απριλίου 1815
Σκέφτομαι πως αν εγώ είμαι η βούληση, τότε τα πλάσματά μου θα πρέπει να είναι η παράσταση. Επίσης, μου προκαλεί ανακατωσούρα το εξής δίλημμα: είναι πιο σωστό να θεωρώ τον κόσμο ένα στατιστικό σύνολο ή ένα πλήθος διακριτών ατόμων; Και τι σημαίνει σωστό στην περίπτωση αυτή; Μπα, καλύτερα να μην το πολυσκέφτομαι. Ό,τι βγει.
Τετάρτη βράδυ, 31 Δεκεμβρίου -431
Καλό παλικάρι αυτός ο Δίας. Τον συνάντησα την ώρα που έβγαινε πίσω από κάτι δάφνες. Παραείναι ερωτύλος, αλλά ξέρει ένα σωρό ιστορίες, και τις λέει καλά. Μου διηγούνταν επίσης τα προβλήματα που έχει με το σόι του. Μένουν τόσοι πολλοί, λέει, σ’ εκείνο το βουνό, που μπερδεύει τα ονόματά τους.
Δευτέρα βράδυ, 3 Μαρτίου 1947
Προσπαθώντας να διασκεδάσω, κάνω που και που τις πλάκες μου. Εντόπισα λοιπόν δύο «στοχαστές», και, την ώρα που κοιμόντουσαν, τους υπαγόρευσα από ένα ογκώδες βιβλίο γεμάτο έννοιες ακατανόητες κι ασυνάρτητες φλυαρίες. Μάλιστα πρότεινα και τίτλους πιασάρικους, σαν να επρόκειτο για εγχειρίδια αυτοβοήθειας, τους εξής: «Πώς ν’ ανταπεξέλθετε σε περίπτωση εξαφάνισης του χρόνου» και «Πώς να διατηρήσετε τη σιλουέτα σας κατά την διάρκεια μιας κρίσης εκμηδένισης». Ας με λένε παντογνώστη, ποτέ όμως δε θα μπορούσα να μαντέψω τους βαρύγδουπους τίτλους με τους οποίους τα εξέδωσαν: «Είναι και Χρόνος» ο ένας, «Το Είναι και το Μηδέν» ο άλλος. Τι γέλια.
Δευτέρα μεσημέρι, 1 Ιανουαρίου 2024
Ευτυχώς, είναι αργία σήμερα. Πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας άγρυπνος. Σκεφτόμουν όσα έγιναν τον τελευταίο αιώνα. Μήπως ο χρόνος μου ήταν γεμάτος με λάθος επιλογές; Πάντα είχα τη γκρίνια των αχάριστων, ήρθαν όμως κι οι υπαρξιστές να με γεμίσουν με ενοχές. Ε λοιπόν ναι, θέσπισα τον θάνατο, γιατί τίποτα στον κόσμο δεν είναι για χόρταση. Αλλά δεν το έκανα για να υπονοήσω πως η ζωή δεν έχει νόημα. Ούτε για να προκαλέσω πόνο. Αν ήταν έτσι, θα είχα εφεύρει τον πληθωρισμό, τις καπιταλιστικές κρίσεις, και τα τραπεζικά παράγωγα. Επινόησα κάτι που ισχύει για όλους, και το έκανα για την αειφορία. Πού να πάρουν χαμπάρι όμως; Σε λίγο δε θα ‘χουν πού να πατήσουν και τι ν’ αναπνεύσουν σ’ αυτόν τον πλανήτη. Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Πού ξέρεις; Ίσως νιώσουν τον κίνδυνο εγκαίρως. Γιατί όσο μετριότητες κι αν είναι, αποτελούν το νόημα της ύπαρξής μου. Αν χαθούν, αυτό θα σημάνει και τον δικό μου θάνατο. Κι έχω ακόμα τόσο πολλά να δώσω.
