Η παραίτηση του Στάλκερ

Σκηνή από τον «Στάλκερ» του Αντρέι Ταρκόφσκι
Σκηνή από τον «Στάλκερ» του Αντρέι Ταρκόφσκι



Κι όμως σε κάθε πόλη υπάρχει η Ζώνη
όπου τα πάντα μπορούν να συμβούν
η πρόσβαση περιπετειώδης αλλά ελεύθερη
οι απαγορεύσεις έχουν αρθεί προ πολλού
δεν υπάρχει φρουρά
ο καθένας μπορεί να πλησιάσει
να εισέλθει στο δωμάτιο όπου η ρευστή ύλη
της επιθυμίας παίρνει μορφή και ανασαίνει.

Έστιν ουν επιθυμία υλοποίησις πράξεως
σπουδαίας και προπάντων ιδιοτελούς
(μην ακούς τις δηλώσεις στην οθόνη περί του αντιθέτου)
ή καλύτερα έργου ιδιοφυούς κι απρόβλεπτου
να γιατί βγαίνουν στο δρόμο
οι επίδοξοι θαυματοποιοί της τέχνης.

Η απόσταση δεν μετριέται με χιλιόμετρα
δεν φτάνεις εκεί ποτέ από τον ίδιο δρόμο
το διακύβευμα παραμένει ενεργό
να συντριβείς ή να περάσεις.

Τώρα πια οι οδηγοί πολλοί, αν πληρώσεις αδρά
θα έχεις ξεναγό, καθώς θα διασχίζεις το σκοτεινό τούνελ
στη νεκρή περιοχή του είναι, ο πρώτος σταθμός
πυξίδες και ρολόγια δίχως δείκτες
η ζωή του θανάτου σκόρπια σε μια χωματερή
σε ένα έλος σκουριά, διάβρωση, αποσύνθεση
μετά τετράδιο, ένας αριθμός, μια ασημένια καρφίτσα
ό,τι συμβαίνει δικό σου δημιούργημα ταξιδιώτη
έντρομος ψάχνεις διαφυγή
μόνο το τρυφερό βλέμμα του ζώου συντροφιά σου
κανένας άλλος.

Λίγοι περνούν τη σιδερένια πόρτα
λίγοι βουλιάζουν στους αμμόλοφους
φτάνουν στο κατώφλι
αρνούνται όμως την είσοδο στο δωμάτιο
μένουν ν’ ακούν τον ήχο του νερού
τις γκρίζες κορδέλες φως ν’ αντιφεγγίζουν στο βράχο
δεν ξέρεις τι σχέδια σου ετοιμάζει η έρημος
μέσα σου εκεί όπου το θολό μυστικό
αναγιγνώσκεται και συντελείται
στον υπόγειο ουρανό
τι στ’ αλήθεια γυρεύεις σε τούτο το ταξίδι;

Ο αληθινός Στάλκερ έμεινε στο σπίτι του
παγιδευμένο θηρίο
ονειρευτής άνεργος πια, ευαγγελιστής της πίστης στο άδηλο
ατροφικής χρόνια τώρα από την αχρησία
οι δημιουργοί δεσμώτες χαμένοι στη λαγνεία της φήμης.

Φίλε ποιητή, οι ταινίες και τα γραπτά σου
πυρπολούν της αφάνειας τον λυτρωτικό πόθο
κάποτε γίνεται εμμονή, αναρρίχηση στη στενή σκάλα
μεγάλη σκάλα, μεγάλη πτώση.

Ο ήρωας μιας άλλης ταινίας
τώρα που η πόλη γίνεται μέρα τη μέρα φυλακή
καθημερινά μέσα από το θρόισμα των φύλλων
την ώρα που το φως τ’ αγκαλιάζει στοργικά
με το βλέμμα του στέλνει σιωπηλά μια ικεσία
μια επίκληση για ένα, έστω, νεύμα του ιερού.

 

αυτόν το μήνα οι εκδότες προτείνουν: