Το Θεώρημα των Πουλιών
Τα πουλιά ξέρουν πώς να μειώνουν την ένταση του κρύου
και να τολμούν ακριβώς όσο χρειάζεται
Κυρίως ξέρουν να εμπιστεύονται τον χρόνο όταν ψάχνουν για απαντήσεις
Στα πουλιά κατοικούν οι πιο γαλήνιες ψυχές
και στα φτερά τους ξαποσταίνει το φθινόπωρο
για να γλυκαίνει τα γεράματα
Απ’ την άλλη πλευρά η μανιασμένη πίεση
της βιομηχανίας του λόγου,
απορρίπτει το βάθος και τη λογική,
μας χτυπάει με σιδερένια γλώσσα σίγουρη
πως ποτέ δεν θα αντιδράσουμε όπως τα πουλιά
δεν θα ξεστομίσουμε τον αρμονικό τους κόσμο
Βαθιά σου εγείρεσαι, ζητάς απ’ την αγάπη να σωπάσει
Όταν τα ξερόχορτα έχουν φτάσει ως το κεφάλι
οι ξωμάχοι κάνουν περισσότερο θόρυβο
Το Θεώρημα του Χρόνου
Στην αρχή η αγάπη θα κλείσει τα μάτια της και θα πει:
Μια μεγάλη μέρα θα χαράξει πάνω απ’τα κούφια κόκκαλα
και σύντομα θα ανθίσουν
Μια μεγάλη νύχτα θα πέσει στους μαλακούς αστραγάλους,
και δεν θα είναι πια χαλαροί
Τα παιδικά χρόνια θα πουν στη ραχοκοκκαλιά σου:
Κι ας μην έχουμε σημείο εκκίνησης, όλη σου τη ζωή
θα υποκρινόμαστε ότι τρέχουμε
όσο τα χρόνια θα ανοίγουν πληγές
όσο τα χρόνια θα τις κλείνουν
Στο τέλος, η αγάπη θα κλείσει τα μάτια της και θα πει:
Ο πατέρας σου, η μητέρα σου, ο γιος σου, η κόρη σου,
ο ουρανός που δανείστηκες και όλα τα σκοτεινά συντρίμμια
θα σταθούν σε ένα μακρύ κόκκαλο γεμάτο αέρα
σαν πεισματάρικα ασημόστομα πουλιά
Έχουν περάσει δεκαετίες απ’ όταν εσύ και ο χρόνος υποκριθήκατε για πρώτη φορά
ο ένας αμετακίνητος κι ο άλλος να βαδίζει
Μια χώρα πέθανε, δύο, τρεις, μια άλλη ξεχείλισε
την καρδιά τους για μια σημαία κι έτσι ξέσπασε ο πόλεμος
και τα χρόνια συνέχισαν να χτυπούν στο μέτωπο
μέχρι να ξεκοιλιάσουν τις σκέψεις
και τα χρόνια συνέχισαν να ράβουν το μυαλό
μέχρι να γιάνει.
[ Μόνικα Χέρτσεγκ, Ο χρόνος πριν από τη γλώσσα, εκδ. Fractura 2020 ]
