Quantum Blue

Βρή­κες λό­για σκλη­ρά κά­τω από τη γλώσ­σα
τον πα­φλα­σμό του κύ­μα­τος δεν τον ακούς
δεν σου ψι­θύ­ρι­σε ο πα­πάς την προ­σευ­χή στο αυ­τί
δεν βρή­κες ού­τε φόρ­μα για τα υλι­κά στορ­γής
Και μες στο κέ­λυ­φος της αχι­βά­δας
άμ­μο στην άμ­μο πρό­σθε­σες
για να επι­δεί­ξεις στη μά­να σου το πε­πρω­μέ­νο
του άντρα

Γά­μα την τώ­ρα
γά­μα το πρώ­το ενι­κό
και του ονό­μα­τός σου το αρ­χι­κό το γράμ­μα
Κά­τω από τα σκε­πά­σμα­τα
χαϊ­δεύ­εις λέ­ξεις
και δεν υπάρ­χει τί­πο­τα το συ­ναι­σθη­μα­τι­κό:
η καύ­λα εί­ναι το μη­δέν γυ­μνό

Και προ­ση­λώ­νε­σαι με τρέ­μου­σα φω­νή
―η μη­χα­νή δυ­νά­μω­σε τον ήχο―
ώστε στα πε­δι­νά να ξε­χυ­θούν οι εξε­γερ­μέ­νοι
Τα λό­για τα ξε­στό­μι­σες σκυ­φτός
κά­νο­ντας τά­χα πως αλ­λά­ζεις
το αί­μα με κρα­σί
με ξε­ρο­κόμ­μα­το το σώ­μα
Κι έπει­τα στους κά­δους έβα­λες φω­τιά
Έπλυ­ναν το οδό­στρω­μα
Σ’ άφη­σαν να πε­ρά­σεις
Σου έβα­λαν υπό­τι­τλο να σε εξη­γεί
Και ο πε­τει­νός σου
λά­λη­σε την προ­δο­σία.

Η μη­χα­νή στις φρά­σεις σου, ση­μεία στί­ξε­ως
Υπερ­το­νί­ζουν το κε­νό
με την καρ­διά σου μό­σχευ­μα των χοί­ρων
Στην πτώ­ση σου δεν στά­θη­κες ορ­θός
Δεν έχεις το ανα­κλα­στι­κό της επα­να­φο­ράς
Στα σάλ­τα από τα­ρά­τσα σε τα­ρά­τσα
θα τσα­κι­στείς

Φρο­ντί­ζουν με­τά θά­να­τον να ξε­χα­στείς
Silver alert, χα­μέ­νος, βα­θιά χα­ρά­μα­τα στη Θη­βών
μά­τια του σκύ­λου οι προ­βο­λείς
πριν ξη­με­ρώ­σει
την ώρα που ονο­μά­ζουν μπλε
ίδια στο λυ­καυ­γές και στο λυ­κό­φως
με τη γυ­ναί­κα του Μαξ Κλίν­γκερ ενώ­πιον, γυ­μνή
φτυ­στή η μά­να σου
Σε άφη­σε να ασχο­λη­θείς με τη φω­τιά
ενώ εκεί­νη τις κβα­ντι­κές κου­κί­δες με­λε­τά
Το μπλε εί­ναι κι αυ­τό δια­δι­κα­σία

Έγρα­ψες το ελε­γεί­ον σου ξα­νά ―
σύν­θε­τες σχέ­σεις αντι­στι­κτι­κές της ανα­λή­θειας
Να δρα­μα­το­ποι­ή­σεις τι;
Το πρό­βλη­μα;
Το κά­θι­σμα;
Τον αστι­κό σου κώ­λο;

«Κα­λύ­τε­ρα να σου γρά­ψουν κα­κό επι­τύμ­βιο όταν πε­θά­νεις
πα­ρά να έχεις τον κα­κό τους λό­γο όσο ζεις»,
ο Άμ­λετ