Ποιήματα που μου αρέσουν υπερβολικά

της Ελίζαμπεθ Μπίσοπ

 ––––––––––––

Βλ. και Χάρτης #1

Η θλιμμένη ράφτρα
που μένει μαζί μας αυτόν τον μήνα
είναι μικρόσωμη κι αδύνατη και παγερή.
Κανείς δεν μπορεί να της φτιάξει το κέφι.
Είτε ένα φόρεμα της δώσεις, είτε ένα ποτό,
είτε ψητό κοτόπουλο ή ψάρι τηγανητό,
όλα το ίδιο είναι γι’ αυτήν.

Κάθεται και βλέπει τηλεόραση.
Ή μάλλον, κάτι ζιγκ-ζαγκ βλέπει μόνο.
«Τι λες, θα τη ρυθμίσεις την εικόνα;»
«Όχι» μας απαντά. Δεν υπάρχει ελπίδα.
Βλέπει τηλεόραση χωρίς σταματημό,
όλο παραίτηση, πνιγηρά.

Τα ρούχα που φοράει μάς κάνουν και τα χάνουμε,
λες και είναι κάνα φτωχό ορφανό.
Όμως έχει έναν πατέρα, μια μάνα,
κι όλα τα σχετικά, και κερδίζει
αρκετούτσικα λεφτά, κι εμείς όλο την μπουκώνουμε
με φαγιά παχυντικά.

Την καλούμε να δει μαζί μας με τα κιάλια.
Της λέμε «Έλα να δεις τα αεροπλάνα!»
Της λέμε «Έλα να δεις ένα μωρό!»
ή τον τροχιστή των μαχαιριών που τόσο επιδέξια
μπορεί και παίζει τον Εθνικό Ύμνο
με τους τροχούς του που στριγγλίζουν.
Μάταιες όλες οι προσπάθειές μας.

Λέει: «Χρειάζομαι λίγα
ψιλά για να ψωνίσω κουμπιά.»
Μάλλον τής φαίνεται ανώφελο
να ρωτήσει πρώτα. Ω ουρανοί! Να ψωνίσει —λέει— κουμπιά,
όμως αν είναι να της κάνει καλό αυτό,
τότε ας αγοράσει το μεγαλύτερο κουμπί του κόσμου—
ντουζίνες κουμπιά, δωδεκάδες δωδεκάδων!
Αγόρασε ένα παγωτό να το χαρείς,
ένα κόμικ, ένα αμάξι!

Έχει μια όψη κλειστή σαν το καρύδι
κλειστή σαν ένα συνετό σαλιγκάρι
ή σαν ένας αιωνόβιος σπόρος.
Άραγε κάνει όνειρα για να παντρευτεί κάποτε;
Ή για να πλουτίσει; Δεν υπάρχει αμφιβολία,
είναι πολύ μέτρια στο ράψιμο.

Σε παρακαλούμε! Δέξου τα λεφτά μας! Χαμογέλασε!
Τι στην ευχή σού έχουμε κάνει;
Τι σου φταίξανε οι ανθρώποι
και πότε άρχισε όλο αυτό το κακό;
Ώσπου μια μέρα μάς εκμυστηρεύτηκε
ότι η ίδια ήθελε να γίνει καλόγρια
και οι δικοί της την εμπόδισαν.

Ίσως θα έπρεπε να την αφήσουμε να φύγει,
ή να την παραδώσουμε αμέσως
στο πλησιέστερο μοναστήρι —έτσι κι αλλιώς
τα έμμηνά της τελείωσαν την περασμένη εβδομάδα.
Άραγε υποθάλπουμε
μιαν από τις Μοίρες στους κόρφους μας;
Μήπως η ράφτρα μας είναι η Κλωθώ, και ράβει τις ζωές μας
καθώς το κοκαλιάρικο ποδαράκι της κινεί
τη δανεική ραπτομηχανή,
οπότε η μοίρα μας θα είναι όμοια με τη δική της,
κι οι ζωές μας ένα παντοτινό στραβοραμμένο ρούχο πάνω μας;