Η κότα και το τριαντάφυλλο

Φέρ­τε μου ένα—όχι μα­ντο­λί­νο
μω­ρέ ένα
μω­ρέ μαρ­μα­ρέ­νιο ποί­η­μα—
Για να δρο­σι­στώ
(ΕΣ, Λό­γω καύ­σω­νος)

Χτύ­πη­σε η πόρ­τα
Και ήταν μια κό­τα
Που κρα­τού­σε ένα τρια­ντά­φυλ­λο.
Για τα γε­νέ­θλιά σας, εί­πε,
Έρ­χο­μαι να σας προ­σφέ­ρω αυ­τό·
Εγώ από λου­λού­δια δεν κα­τα­λα­βαί­νω
Πα­ρά μο­νά­χα το μέ­ρος το σπαρ­τό
Εί­ναι αυ­τό που λα­χτα­ρώ και προ­τι­μώ
Ηδο­νι­κά να το τσι­μπώ
Και την κοι­λιά μου να χορ­ταί­νω.
Όμως στον κό­σμο τον αν­θρω­πι­νό
Δεν εί­ν’ το πα­ρα­σκή­νιο που έχει ση­μα­σία
Αλ­λά στο θέ­α­μα εί­ναι όλη η ου­σία
Τι κι αν εγώ βλέ­πο­ντας τρια­ντά­φυλ­λο
Κόκ­κι­νο σα φλό­γα και βε­λού­δι­νο
Ένα σπο­ρά­κι λι­γου­ρεύ­ο­μαι
Κί­τρι­νο κι αχα­μνό
Που δεν του από­μει­νε
τί­πο­τα λου­λού­δι­νο;

Ζαν-Φι­λίπ Ρα­μό (1683-1764)
Τρί­το Βι­βλίο Κομ­μα­τιών για Κλα­βε­σέν (Nouvelles Suites de Pièces de Clavecin): Σουί­τα σε σολ, Η κό­τα (αρ. 4). 

Στο τσέ­μπα­λο, με τον Scott Ross:

Στο πιά­νο, με την Marcelle Meyer:

Στο πιά­νο, με τον Γρη­γό­ρη Σα­κο­λόφ: