Πεσμένος καταγής
πάνω σε χώματα σκέψεων
ανιχνεύω τον τρόπο που σμίγει
ένα μυρμήγκι με το ψοφίμι του.
Με τι επιμέλεια
κυκλώνει την τροφή του!
Με πόση επιμονή το κομματιάζει
πόδι-πόδι
φτερό το φτερό!
Και τι αποφασιστικές κινήσεις χρειάζονται
για να το μεταφέρει στη φωλιά του!
Ωστόσο παρατηρώ πως είναι μόνο.
Ούτ' ίχνος από σύντροφο σ' αυτό το φαγοπότι.
Παράξενο να μην υπάρχει άλλος
που να μοιράζεται την ίδια αγωνία.
Έτσι λοιπόν
πεσμένος όπως είμαι καταγής
μια ώθηση δίνω στ' απομεινάρια
φίλος του μυρμηγκιού για λίγο γίνομαι
πριν τελικά βρεθώ κι εγώ
κάτω απ' τα χώματα
να παίζω το νέο του ψοφίμι.
