ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΗΣ
ΛΟΥΙΖ ΜΠΡΟΥΚΣ
ΠΡΟΣ ΤΟΝ
ΤΖΕΪΜΣ ΜΑΛΚΑΧΙ
18 /12 / 1979
Αγαπητέ Τζίμι
Πολλές ευχαριστίες για τα 20 $ που θα βοηθήσουν στην αγορά στηρίγματος πλάτης που ελπίζω ότι θα μειώσει τον πόνο όταν διαβάζω στο κρεβάτι.
Πολύ χαίρομαι που μου έγραψες, επειδή αισθανόμουν ένοχη που σου είπα να έρθεις να με δεις και να μην έχεις περάσει καλά. Αν και προσπάθησα να σε προειδοποιήσω στο τηλέφωνο, λέγοντάς σου ότι είμαι μια «ανάπηρη γριά», ήμουνα βέβαιη ότι δεν άκουγες και ότι είχες ήδη φτιάξει το δικό σου σενάριο γύρω από τη συνάντησή μας.
Πώς να περιγράψω την εντύπωσή μου από την συνάντηση; Όχι σαν όνειρο ή παραίσθηση, αλλά μάλλον σαν μια αχνή φιγούρα σε μια ρετουσαρισμένη φωτογραφία. Από το κρεβάτι μου κοιτάζω την ροζ καρέκλα και σε βλέπω να κάθεσαι εκεί, ένας άνδρας 72 χρονών, και ταυτόχρονα βλέπω τον Τζίμι στα 35 του. Χρησιμοποιείτε και οι δύο το ίδιο λεξιλόγιο, τις ίδιες εκφράσεις του προσώπου, τις ίδιες χειρονομίες. Και πίσω από αυτούς τους δύο, φιάχνω με την φαντασία μου έναν Τζίμι στα 25 του, με σχηματισμένο χαρακτήρα, ο οποίος θα περάσει τη ζωή του αναζητώντας ένα κοινό που θα τον εκτιμήσει.
Ο Προυστ έγραψε: «Λέμε ψέματα σε όλη μας τη ζωή, κυρίως σε εκείνους που μας αγαπούν και πολύ περισσότερο σε εκείνον τον ξένο του οποίου η περιφρόνηση θα μας προκαλούσε τον μεγαλύτερο πόνο».*
Όταν, στα 50 μου, ξεκίνησα να γράφω τα άρθρα μου για το σινεμά, ανακάλυψα ότι δεν ήξερα ποιά ήμουνα, ή γιατί έκανα ό,τι έκανα, ή τι είχα κάνει ώστε ο κόσμος να μου δείχνει αγάπη ή μίσος. Και σήμερα, στα 73, συνειδητοποιώ ότι η μοναδική μου ευτυχία είναι ότι ελευθερώθηκα από το Εγώ, ότι δεν σκέφτομαι καθόλου τον εαυτό μου. Δεν είναι εύκολο, μετά από μια τόσο εγωιστική ζωή, να προσπαθείς να ευχαριστείς τους άλλους.
Αυτός είναι ο λόγος που αισθάνομαι χάλια μετά από την επίσκεψή σου. Ήθελα να ακολουθήσω το δικό σου σενάριο και να σε κάνω να μείνεις ευχαριστημένος με την ερμηνεία σου, ώστε να γυρίσεις στη Νέα Υόρκη με καλές κριτικές ― και απέτυχα.
Με αγάπη
Λουίζ
