Η προσευχή του Ιππόλυτου

Σώ­μα δεν έχω
πα­ρά μο­νά­χα τη σιω­πή Σου
κι ας μη μι­λάς, μο­νά­χα κοί­τα με

Κε­ντώ στο μέ­τω­πό μου τον χρη­σμό
Όσοι εί­ναι ανί­κα­νοι να δι­δα­χτούν
απ’ τη ζωή,
βά­ζουν μυα­λό από τη φύ­ση
και γρά­φω στην καρ­διά μου
Σαν τη ζωή κι ο θά­να­τος που θ’ αξιω­θώ
ας εί­ναι

Ση­μά­δε­ψέ με τον αβα­σί­λευ­το
με του αντέ­ρω­τα τη σαϊ­τιά
κρύ­ψε με από τον έρω­τα, Άρ­τε­μη

Κι εγώ Σου φέρ­νω άν­θη 
να στο­λι­στείς από 
λι­βά­δι αμά­ρα­ντο, ανέγ­γι­χτο
το Σώ­μα μου
αχ, πώς λυ­γί­ζει από σπαρ­γή
δε­κα­εν­νιά χρο­νώ ξέ­φρε­νος Μά­ης
και γί­νο­νται μια άνοι­ξη
όλες οι επο­χές

Κι αντι­φεγ­γί­ζου­νε
στα εβέ­νι­νά Σου μά­τια
έτσι μι­λούν στο Σώ­μα μου
για Σέ­να γο­να­τί­ζουν
όλα μα­ζί και προ­σκυ­νούν
λυ­γί­ζου­νε τα πράγ­μα­τα
Όσα ση­κώ­νει ο ου­ρα­νός
κι η γη κοι­λο­πο­νά­ει

Όσα φα­ντά­ζε­σαι κι Όσα θα δεις
παίρ­νουν το σχή­μα τους
στο Σώ­μα μου
ει­κό­νες γρά­φο­νται με­λω­δι­κά
γεν­νιέ­ται το το­πίο σαν τρα­γού­δι
οι φλέ­βες μου χα­ρά­ζουν τους γκρε­μούς
από το Σώ­μα μου
που ακου­μπά η μα­τιά Σου
βου­νά και κά­μποι, πο­τά­μια, θά­λασ­σες
δέ­ντρα ση­μα­δε­μέ­να κι αση­μά­δευ­τα
να’ χουν οι άνε­μοι παι­χνί­δι
για να χαί­ρο­νται
οι ερω­διοί, τα ελά­φια Σου, οι πάν­θη­ρες, οι σπί­νοι
για Σέ­να μό­νο
με­λω­δώ το Σώ­μα μου
ανέγ­γι­χτο, αμά­ρα­ντο 
ένα λι­βά­δι πα­πα­ρού­νες
τις νύ­χτες να στο­λί­ζε­σαι
κι εγώ να κα­μα­ρώ­νω

Συγ­χώ­ρα με, θεά του κυ­νη­γιού,
των πλα­νε­μέ­νων κρύ­πτη Δί­κτυν­να,
δεν έχω Σώ­μα
πα­ρά για να Σε σκέ­φτο­μαι
να έχει κά­που να κουρ­νιά­σει
η σκέ­ψη μου για Σέ­να.