Τα σκυλόψαρα μας περιμένουν

Ο Νά­γκελ Χάρ­μπορ, πλοί­αρ­χος σε φορ­τη­γά κα­ρά­βια,
αφού τον κό­σμο γύ­ρι­σε ολό­κλη­ρο, μια μέ­ρα
κου­ρά­στη­κε κι από­μει­νε πι­λό­τος στο Κο­λό­μπο.
Μα πά­ντα συλ­λο­γί­ζο­νταν τη μα­κρι­νή του χώ­ρα
Και τα νη­σιά που ’ναι γε­μά­τα θρύ­λους, τα Λο­φού­τεν
^{ΝΙΚΟΣ ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ}

Την Πέμ­πτη 18 Απρι­λί­ου βρι­σκό­μουν στη Θεσ­σα­λο­νί­κη, όταν ανα­πά­ντε­χα μου τη­λε­φώ­νη­σε ο Νί­κος Καβ­βα­δί­ας. Σε αιφ­νι­διά­ζω πά­νω στη με­ση­με­ρια­νή σου σιέ­στα… Μου μι­λού­σε Ισπα­νι­κά, αλ­λά... ένα πε­ρί­ερ­γο πρά­μα: κα­τα­λά­βαι­να και την πα­ρα­μι­κρή λέ­ξη. «Φεύ­γω πά­λι αύ­ριο», μου λέ­ει «και σου έχω μια πρό­σκλη­ση-έκ­πλη­ξη. Θα πε­ρά­σω μ’ έναν κοι­νό μας φί­λο κα­τά τις 8 το βρά­δυ να πά­με στο Eλ­μπα­σάν να δού­με στρι­πτίζ! Κα­τά τις 10 θα ’μα­στε εκεί». Και πράγ­μα­τι, στην ώρα του μ’ ένα μου­σταρ­δί Opel σπορ. «Γνω­ρί­ζε­στε με τον Βα­σί­λη», μου λέ­ει. «Ναι, βέ­βαια», εί­πα αμή­χα­να. Ήταν ένας πε­ρί­ερ­γος τύ­πος, κά­τι σαν play-boy της επο­χής, ξε­χνώ το επί­θε­τό του αλ­λά θυ­μά­μαι πως ήταν κά­πως φι­γου­ρα­τζής που το ’παι­ζε και γκό­με­νος.
«Πώς κι έτσι αυ­τό το ξαφ­νι­κό;», ρω­τάω κά­ποια στιγ­μή το Νί­κο. «Δε θες να ξέ­ρεις», μου λέ­ει. «Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, σ’ ένα πέ­ρα­σμα μου από ’δω, γνώ­ρι­σα μια μι­κρή. Ξέ­ρεις ... γε­ρο­ντο-έρω­τας. Η σχέ­ση τρα­βού­σε σε αδιέ­ξο­δο, αυ­τή μια ζωή φευ­γά­τη, ψα­χνό­ταν, παι­δί χω­ρι­σμέ­νων γο­νιών, κα­τα­λα­βαί­νεις... Κά­ποια στιγ­μή απέ­δρα­σε στην Αλ­βα­νία. Έμα­θα πως έπια­σε δου­λειά σε ένα στρι­πτι­ζά­δι­κο. Τη βρή­καν ομορ­φού­λα, κα­λο­χτι­σμέ­νο κορ­μί, την πή­ρα­νε. Από μια άπο­ψη κα­λύ­τε­ρα. Χω­ρίς έρω­τες, μπλε­ξί­μα­τα κι ανα­στο­λές. Όπο­τε μπο­ρώ πάω και τη βλέ­πω. Πί­νω τα πο­τά μου, πλη­ρώ­νω και τη χαί­ρο­μαι. Τα μά­τια, το χα­μό­γε­λο, το κορ­μά­κι της, το ωκε­ά­νιο στρεί­δι αλ­μυ­ρό. Κι ας το μοι­ρά­ζο­μαι με τις μα­τιές και άλ­λων.»
Μες στους κα­πνούς και τα φω­τι­στι­κά εφέ αι­σθάν­θη­κα σα να’ χα ξα­να­ζή­σει κά­τι τέ­τοιο, πριν λί­γα χρό­νια. «Ας εί­σαι κα­λά, Νί­κο», του εί­πα. «Και μην απο­κα­λείς τον εαυ­τό σου γέ­ρο. Ο έρω­τας δεν έχει ηλι­κία. Εγώ σε βλέ­πω όπως ήσουν...» «Σ’ ευ­χα­ρι­στώ...» μου απά­ντη­σε, «έτσι νοιώ­θω κι εγώ. Από τό­τε που πέ­θα­να δεν άλ­λα­ξα. Μέ­ρα δεν πέ­ρα­σε από ’πά­νω μου». «Για 114 χρο­νών εί­σαι μια χα­ρά. Σε χαί­ρο­μαι. Και σ’ ευ­χα­ρι­στώ για το απο­ψι­νό βρά­δυ.»

Κά­ποια στιγ­μή ο Βα­σί­λης πή­γε για κα­τού­ρη­μα και άρ­πα­ξα την ευ­και­ρία. «Πού τον βρή­κες αυ­τόν...; Εγώ ελά­χι­στα τον ξέ­ρω. Φαί­νε­ται μα­τσω­μέ­νος. Μό­νο το αυ­το­κί­νη­τό του κά­νει όσο ένα δια­μέ­ρι­σμα». «Μην το ψά­χνεις», μου λέ­ει. Έχει μα­κρύ χέ­ρι, κο­μπί­νες, τζό­γος, κλε­ψιές και θρά­σος. Και με­ρα­κλής... με τις ου­σί­ες του και τρίο στο κρε­βά­τι κ.λπ. Κά­ποια στιγ­μή τον τσά­κω­σαν, την πά­τη­σε. Πέ­θα­νε κι αυ­τός πριν έξη χρό­νια».
Το μα­γα­ζί ήταν σε όρο­φο. Φαί­νε­ται εί­χα πιει πο­λύ. Τα μά­τια μου φέ­ρα­νε ένα γύ­ρο, προ­σπα­θώ­ντας να δια­κρί­νω μες στους κα­πνούς. Εί­χα την αί­σθη­ση πως ήμουν κυ­κλω­μέ­νος από νε­κρούς. Κά­που στο βά­θος διέ­κρι­να το θείο μου τον Όμη­ρο με την στο­λή της Αλ­βα­νί­ας, χω­ρίς το άλο­γο. Τύ­φλα κι αυ­τός. Ακό­μα προ­σπα­θού­σε να ξε­χά­σει την Δι­πλα­ρά­κου.
«Νί­κο, θέ­λω να σου εξο­μο­λο­γη­θώ κά­τι. Απ’ όλους τους ποι­η­τές που διά­βα­σα σ’ εσέ­να ξα­να­γυ­ρί­ζω συ­χνά, κά­θε δυο χρό­νια. Από 16-17 χρο­νών σας διά­βα­σα, όλους. Με­ρι­κούς μια-δυο φο­ρές κά­ποιους και τρεις. Σ’ εσέ­να όμως ανα­τρέ­χω, σε “προ­σκυ­νώ“ τριά­ντα τρεις φο­ρές...»
«Το ξέ­ρω, για­τί εί­σαι ... τε­μπέ­λης ! Εγώ τα λέω απλά, στα­ρά­τα, χύ­μα. Με τ’ όνο­μά τους. Δεν θέ­λω ανα­λύ­σεις και εντά­ξεις.»

Εκεί­νη τη στιγ­μή πέ­ρα­σε πλάι μας ένας με γέ­νια, φο­ρού­σε κά­τι σαν στο­λή, ξε­θω­ρια­σμέ­νη.
«Νί­κο τον εί­δες αυ­τόν; Σα να ’τα­νε ο Φλέ­τσερ, ο πλοί­αρ­χος που έγρα­ψες γι’ αυ­τόν. ΟΧΙ, όχι αυ­τός ... ο άλ­λος, ο Νά­γκελ από τη Νορ­βη­γία. Έχω πιει πο­λύ. Θέ­λω μια χά­ρη, πες μου γι αυ­τόν, για τα νη­σιά της πα­τρί­δας του. Αλη­θεύ­ουν κά­ποιοι θρύ­λοι γι’ αυ­τά ; ...

«Άκου λοι­πόν ...
Με­τά το θά­να­το του Χά­α­κον του Γ΄ οι Μπιρ­κε­μπέι­νερ ύστε­ρα από πρό­τα­ση του επι­σκό­που Μαρ­τίν του Μπέρ­γκεν εξέ­λε­ξαν νέο βα­σι­λιά της Νορ­βη­γί­ας τον μι­κρό Γκού­τορμ, ο Χά­α­κον ο τρε­λός ανε­ψιός του Σβερ της Νορ­βη­γί­ας ορί­στη­κε αντι­βα­σι­λιάς, κη­δε­μό­νας του μι­κρού παι­διού και αρ­χη­γός του στρα­τού. Ο θρύ­λος όμως ανα­φέ­ρει ότι ο Γκού­τορμ δη­λη­τη­ριά­στη­κε από τη Χρι­στί­να-Μαρ­γα­ρί­τα Νίλσ­ντο­τερ η οποία πα­ντρεύ­τη­κε αμέ­σως με­τά τον Χά­α­κον τον τρε­λό, κά­τι που οι ιστο­ρι­κοί το αρ­νού­νται, ισχυ­ρί­ζο­νται ότι οι φή­μες αυ­τές ήταν δη­μιουρ­γή­μα­τα των Μπιρ­κε­μπέι­νερ λό­γω του αιφ­νί­διου θα­νά­του του Χά­α­κον λί­γους μή­νες αρ­γό­τε­ρα, οι ίδιες πη­γές λέ­νε ότι ο Χά­α­κον δη­λη­τη­ριά­στη­κε από τη χή­ρα του Σβερ και θεία της Χρι­στί­νας Μαρ­γα­ρί­τας.

Ωστό­σο, Ο Χά­α­κον ο τρε­λός δεν δια­δέ­χθη­κε τον Γκού­τορμ επει­δή λό­γω του πο­λε­μο­χα­ρούς χα­ρα­κτή­ρα του δη­μιουρ­γού­σε πολ­λές εχθρό­τη­τες. Το θά­να­το του Γκού­τορμ ακο­λού­θη­σε μι­κρό­τε­ρης έκτα­σης εμ­φύ­λιος πό­λε­μος ανά­με­σα στον διά­δο­χο του Ίν­γκε Β΄ της Νορ­βη­γί­ας και τους Μπά­γκλερ μέ­χρι να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η τε­λι­κή συμ­φω­νία ανά­με­σα στον Ίν­γκε, τον Χά­α­κον και τον νέο διεκ­δι­κη­τή του θρό­νου από τους Μπά­γκλερ Φί­λιπ­πο Σί­μον­σον με την οποία διαι­ρέ­θη­κε το βα­σί­λειο.»

«Ναι, βέ­βαια...»
«Τ0 ξέ­ρεις;»
«Τον Σί­μον­σον... Αυ­τός μας έβα­λε τό­τε το μο­να­δι­κό γκολ και η Εθνι­κή μας, με προ­πο­νη­τή τον Πα­να­γού­λια, απο­κλεί­στη­κε από τα ημι­τε­λι­κά του πα­γκο­σμί­ου κυ­πέλ­λου. Μά­λι­στα η Αθλη­τι­κή Ηχώ για την ήτ­τα μας βγή­κε την άλ­λη μέ­ρα με τον εμπνευ­σμέ­νο τί­τλο: “Τώ­ρα Σί­μον­σον και κλά­ψε !“...»
«Πά­ψε !.. Εκτός από τε­μπέ­λης, εί­σαι αμα­θέ­στα­τος και επι­πό­λαιος. Μπερ­δεύ­εις τους πο­δο­σφαι­ρι­στές και τον ...Φα­βά­κη με τους θα­λασ­σι­νούς.»
«Όχι, Νί­κο... Θέ­λω και τα λέω. Τε­λι­κά πες μου πώς πέ­θα­νε ο νε­α­ρός βα­σι­λιάς. Τι σου εί­πε γι΄ αυ­τό ο Νά­γκελ;»
«Λέ­νε πως μια μέ­ρα που τον εί­χε στην αγκα­λιά της η Χρι­στί­να-Μαρ­γα­ρί­τα ο Γκού­τορμ της ζή­τη­σε να του δώ­σει ένα βα­θύ φι­λί στο στό­μα. “Εί­σαι πο­λύ μι­κρός για να ζη­τάς κά­τι τέ­τοιο“, του εί­πε εκεί­νη, κρα­τώ­ντας πει­σμα­τι­κά τα δό­ντια και το στό­μα της κλει­στά. “Για­τί αυ­τό το φι­λί θα προ­ξε­νή­σει μια γλυ­κιά τα­ρα­χή που θα μας πά­ει πα­ρα­πέ­ρα σε πρά­ξεις που δεν θέ­λω“. Και με­τά από λί­γο, όταν αυ­τός επα­νήλ­θε, εκεί­νη ήτα­νε προ­ε­τοι­μα­σμέ­νη για το ανε­πα­νόρ­θω­το. Άνοι­ξε το φι­λή­δο­νο στό­μα της και βυ­θί­ζο­ντας βα­θειά τη γλώσ­σα της στο δι­κό του, άφη­σε μια μι­κρο­σκο­πι­κή κά­ψου­λα με δη­λη­τή­ριο.»
«Τρα­γι­κό ... ψι­θύ­ρι­σα. Κα­λά λέ­νε πως ο έρω­τας σκο­τώ­νει».
«Κι εδώ κά­νεις λά­θος... Εί­ναι μια φυ­σι­κή κα­τά­λη­ξη, μια οξύ­μω­ρη δι­καί­ω­ση. Για να μα­θαί­νεις ... κά­πο­τε ο Κα­ρα­γά­τσης μου έγρα­ψε:

Τρύ­γα την ηδο­νή όπου κι όπως τη βρεις, κά­τω απ' οποια­δή­πο­τε μορ­φή της. Το κορ­μί μας, που τό­σους πό­νους μας στοι­χί­ζει, έχει την υπο­χρέ­ω­ση, σε αντι­στάθ­μι­σμα της οδύ­νης να μας χα­ρί­ζει την ηδο­νή. Αυ­τή εί­ναι η με­γά­λη σαρ­κι­κή δι­καιο­σύ­νη...
Τα σκυ­λό­ψα­ρα σε πε­ρι­μέ­νουν.
Γειά χα­ρά, Μ. Κα­ρα­γά­τσης

«Κι εσύ, όμως ;... Τι έκα­νες ; Για να μην κα­τη­γο­ρείς μό­νο εμέ­να... Εσύ για­τί δεν το προ­χώ­ρη­σες; Κι έγρα­ψες μό­νο εκεί­νο το... επι­κή­δειο γράμ­μα;

Κο­ρι­τσά­κι μου, η πα­ρη­γο­ριά μου ήταν η ώρα σου. Η λύ­πη μου που δεν κυ­βέρ­νη­σα ού­τε στιγ­μή το κα­τα­πλη­κτι­κό θα­λασ­σι­νό σκα­ρί, το κορ­μί σου... Από δει­λία και ατζα­μο­σύ­νη σή­κω­σα το κόκ­κι­νο σι­νιά­λο της ακυ­βερ­νη­σί­ας.

Και κά­πως έτσι να ’μα­στε τώ­ρα εδώ... στο Eλ­μπα­σάν. Μες στα ρου­μά­νια.
Αντί να την βά­λεις κά­τω, να της πε­τά­ξεις τα μά­τια έξω...»

Ξύ­πνη­σα κά­θι­δρος. Τι όνει­ρo πε­ρί­με­να να δω ; Με 44 βαθ­μούς και όλη την υγρα­σία της Σα­λο­νί­κης. Κι όλα νε­κρά. Όπως έγρα­ψε κι ένας «σω­σί­ας» μου :
«Ο νε­κρός μού­σκε­ψε στον ιδρώ­τα».
Άρ­χι­σα να τα μα­ζεύω. Να φύ­γω. Πί­σω, πά­λι, μα­κριά. Μό­νος.

Πή­ρα τη­λέ­φω­νο έναν «δι­κό» μου:
«Δη­μή­τρη, κα­τα­ρα­μέ­νη μοί­ρα σ’ όλους τους “ναυ­τι­κούς“. Αντί χρυ­σό­σκο­νη ψεί­ρες στα γέ­νια τους περ­πα­τούν.