Μαγειρική σε Ντο μείζονα

Στη Θά­λεια, την Έλε­να Π., τον Λά­μπρο, τον Στέ­φα­νο, τον Ζά­χο και τον Μπά­μπη

Οι άν­θρω­ποι που τη μου­σι­κή πο­λύ αγά­πη­σαν μα­γει­ρεύ­ουν και υπέ­ρο­χα, το δια­πί­στω­σα σαν πή­γα στο σπί­τι της Θά­λειας. Το πρώ­το πιά­το ήταν μια σε­ρε­νά­τα με βα­σι­κό υλι­κό τους ήχους από τη σύ­γκρου­ση δυο κόκ­κων άμ­μου, δε­μέ­νων γε­ρά με αλ­λη­λου­χία συγ­χορ­διών, κα­λο­ψη­μέ­νη σε φούρ­νο Ντο μεί­ζο­νος και σερ­βι­ρι­σμέ­νη πά­νω σε τρία διά­φα­να ορι­ζό­ντια αγαλ­μα­τί­δια της Κοι­μω­μέ­νης του Χα­λε­πά φω­τι­σμέ­να από την κά­τω με­ριά από την αί­σθη­ση που αφή­νει η όπε­ρα του Λον­δί­νου όταν την βλέ­πεις από μα­κριά στη δύ­ση του ήλιου.

Το κυ­ρί­ως πιά­το ήταν το αγα­πη­μέ­νο της φα­γη­τό: «Η σιω­πή της Πο­σει­δω­νί­ας». Σαν βά­ση απλώ­νο­νταν εναρ­μο­νί­σεις που εδρά­ζο­νταν στους ίδιους συγ­χορ­δια­κούς πό­λους, πε­ρι­χυ­μέ­νες με το το­νι­κό τό­ξο από το Πρε­λού­διο της πρώ­της Σουί­τας για βιο­λον­τσέ­λο του Μπαχ και το πρώ­το λι­μπρέ­το του Φε­λί­τσε Ρο­μά­νι, ενώ από πά­νω ήταν το­πο­θε­τη­μέ­να σε σει­ρά με­γά­λα κομ­μά­τια από τη Συμ­φω­νία του Ωκε­α­νού του Αντόν Ρου­μπιν­στάιν, τυ­λιγ­μέ­να προ­σε­κτι­κά στις εμπνεύ­σεις του Άλεξ Νορθ και του Ένιο Μα­ρι­κό­νε, πα­σπα­λι­σμέ­νες με το Nightflyer της Άλι­σον Ρου­σέλ.

Ακο­λού­θη­σε ίσως το πιο ωραίο πιά­το, που μας το πα­ρου­σί­α­σε ως «η τρυ­φε­ρό­τη­τα του σύ­μπα­ντος». Σε μια με­γά­λη πια­τέ­λα ήταν κά­θε­τα βαλ­μέ­νες πε­ντα­το­νι­κές κλί­μα­κες και ακρι­βώς από πά­νω τους ήχοι της Κα­λι­φόρ­νιας του ‘60, συν­δυα­σμέ­νες με τις συγ­χορ­δί­ες της δω­δε­κά­χορ­δης κι­θά­ρας του Jimmy Page και τέσ­σε­ρα σο­κο­λα­τέ­νια σό­λο των Κό­λε­μαν, Κολ­τρέιν, Τσάρ­λι Πάρ­κερ και Λέ­στερ Γιανγκ. Όλα αυ­τά βρί­σκο­νταν μέ­σα σε ένα με­γά­λο δί­χτυ, που ήταν φτιαγ­μέ­νο από τους κρε­ο­λούς που ζού­σαν στην Λου­ζι­τά­νια πριν πά­νε στην Νέα Ορ­λε­ά­νη και τις αρ­μο­νί­ες του Τε­λό­νιους Μονκ. Πη­γαι­νο­ερ­χό­ταν το με­γά­λο δί­κτυ ρυθ­μι­κά και τα μι­κρά δια­μα­ντά­κια της Κα­μπο­τζια­νής ποπ με τα οποία ήταν στο­λι­σμέ­νο λα­μπο­κο­πού­σαν στις αστρα­πές από την κι­θά­ρα του Γκλεν Τί­πτον.

Ήταν ένα αξέ­χα­στο δεί­πνο. Έπαιρ­νε να ξη­με­ρώ­σει και ήμουν μό­νος μπρο­στά από ένα άγνω­στο μα­γι­κό πέ­λα­γος, με ένα πο­τό στο χέ­ρι. Από το ανοι­χτό πα­ρά­θυ­ρο ακου­γό­ταν ένα επα­να­στα­τι­κό τρα­γού­δι που το τρα­γου­δού­σε ο πα­τέ­ρας μου όταν ήταν στην εξο­ρία. Δί­πλα μου ακρι­βώς υψω­νό­ταν ένα πε­λώ­ριο άγαλ­μα του Μπομπ Μάρ­λεϊ. Στο χέ­ρι του κρα­τού­σε ένα κρυ­στάλ­λι­νο κου­βα­νέ­ζι­κο πού­ρο κι όπως ο κα­πνός του ανέ­βαι­νε ψη­λά, δη­μιουρ­γού­σε ένα πυ­κνό πορ­το­κα­λί σύν­νε­φο. Πά­νω εκεί, σε αυ­τό το σύν­νε­φο κα­πνού, κα­θό­ταν ολό­γυ­ρα οι Creedence Clearwater Revival και οι U2 και σι­γο­τρα­γου­δού­σαν την Φρα­γκο­συ­ρια­νή. Η Θά­λεια ετοι­μα­ζό­ταν για την κυ­ρια­κά­τι­κη νυ­χτε­ρι­νή της έξο­δο. Για εκεί­νη ο χρό­νος με­τρού­σε αλ­λιώς.