Αποκομμένα

Στις νεανικές φωτογραφίες
μου θυμίζει την Μυρτώ·

οκτώ με δέκα φίλοι
εβδομαδιαίες συναντήσεις
η αντοχή της λέξης μέχρι
το επόμενο πρωί.

— Κάθισε, στη βιβλιοθήκη-πάγκο.
Η δική μας σχεδιάστηκε για να κυλάει.

Στο σύννεφο της μικρής σου κουζίνας να κρυφτώ
πικραλίδα μαϊμού, αγκαλιά στο χορτάρι
λευκά αστέρια σε εξοχικό προάστιο
λευκές ακτινωτές χορεύτριες
στροβιλίζονται στην εκπνοή
λευκές ρίζες ολοένα φυτρώνουν
(ωστόσο ακόμα φυτρώνουν
και αυτό
έχει την αξία του).

Η αμίλητη
αιωνιότητα της πέτρας, ψαλιδίζει
τις διαδοχικές
συνειδητές
πτώσεις της ζωής.

Για χρόνια
υπήρξα μικρή απάντηση
και σε μια νύχτα
ξημέρωσα
ήδη ειπωμένη.

— Τώρα πια, δεν ακούω μουσική.

Έπαιξαν στον κήπο μετά από καιρό
φτερό πεταλούδας
για καλή τύχη
σε αναποδογυρισμένο ποτήρι.
Ώρες αργότερα είδα το γυαλί να αιωρείται
δεκάδες πεταλούδες πλησίασαν και το σήκωσαν
τα φτερά τους τίναζαν τον αέρα
αναβόσβηναν τον ήλιο
επέστρεψαν το μικρό σας γούρι
από τη βιτρίνα
στην κυκλική, σταδιακή διασπορά·
μια αγέλη έγχρωμα παιδικά όνειρα
σε μορφή πεταλούδας.

Είκοσι ένα και πενήντα έξι και τριάντα δευτερόλεπτα
αλατισμένη αταξία
στο άδειο χέρι του χρόνου.