¤¦H στήλη αυτή προτείνει κάθε μήνα σε τρεις-τέσσερις συγγραφείς μια φράση που θα αποτελεί τον τίτλο ή θα εμπεριέχεται σε ένα αδημοσίευτο πεζό κείμενό τους (έως 250 λέξεις). Ενίοτε δίνεται και μη ρηματική ιδέα συγγραφής, μια μουσική ή μια φωτογραφία. Στόχος της στήλης είναι αφενός να δημιουργηθεί μια δεξαμενή συλλογής πρωτογενούς υλικού και αφετέρου μια εν προόδω χαρτογράφηση της ελληνικής περίπτωσης στο τοπίο της σύγχρονης ελληνικής μικρομυθοπλασίας. Έμπνευση για τον αφηγηματικό κύκλο του 2024 αποτελούν οι στίχοι «Η δριμύτης της ανοίξεως είναι φιλί που 'χω στο στόμα» (Ανδρέας Εμπειρίκος, Ενδοχώρα, από την ποιητική σύνθεση «Ο Πλόκαμος της Αλταμίρας») και «Εσύ που το μάτι σου είναι χείλι» (Μάτση Χατζηλαζάρου, Ποιήματα 1944-1985, από το ποίημα με τίτλο «Εκεί-πέρα εδώ»).
Στους τρεις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχουν δοθεί οι λέξεις “kihi”
και “キス ―kisu”, οι οποίες σημαίνουν φιλί στα μαορί και στα ιαπωνικά, αντίστοιχα.
Ξυλογραφία ανωνύμου καλλιτέχνη της Σχολής Utamaro (17ος αι.)
Κίχι
Κρατώ στα χέρια μου την εφημερίδα. Χαζολογώ. Κοντοστέκομαι σε ένα άρθρο για το φιλί. Το φιλί σε διάφορες γλώσσες. Σε διάφορες γλώσσες, λέει και αμέσως, σκέφτομαι τη γλώσσα σου. Τη γλώσσα σου· και δεν εννοώ τον κώδικα επικοινωνίας μεταξύ δύο ατόμων της ίδιας φυλής ή κοινότητας. Τη γλώσσα σου· αυτό το σαρκώδες, ευκίνητο, ζουμερό και ατίθασο όργανο που κρύβεται στο στόμα σου. Τη γλώσσα σου· τυχεροί όσοι χόρεψαν μαζί της. Όσοι την γεύτηκαν. Όσοι κάηκαν με την υγρασία της.
Η ουρά ήταν μεγάλη για τα εισιτήρια του μιούζικαλ Kiss me Kate στο λονδρέζικο θέατρο. Πάνω που πήγαινε να απογοητευτεί, είδε μια κοπέλα που κρατούσε δειλά ένα εισιτήριο, δεν ήταν σαφές αν ήθελε να το πουλήσει. Την πλησίασε. Όντως, ήθελε να το διαθέσει. Η φίλη της αρρώστησε ξαφνικά και της περίσσευε αλλά ντρεπόταν κιόλας να το φωνάξει. Το αγόρασε και την ευχαρίστησε που τον έσωσε. Ήθελε πολύ να δει αυτή την παράσταση.
―Την καλή σας τύχη να ευχαριστείτε, του απάντησε σε άψογα αγγλικά. Η ομορφιά της μαρτυρούσε κάποια εξωτική καταγωγή. ― Από τη Νέα Ζηλανδία, απάντησε στην ερώτησή του, αλλά με προγόνους Μαορί. Φοιτήτρια στο Λονδίνο.
Προσπάθησε να μη δείξει πως εντυπωσιάστηκε. Αργότερα, όσο παρακολουθούσαν μαζί την παράσταση, τη χάζευε από το πλάι ήδη γοητευμένος. Στην έξοδο του θεάτρου, την κάλεσε να πάρουν μαζί ένα ποτό. Δέχτηκε. Τότε μόνο ζήτησε να μάθει το όνομά της.
― Κέιτ, του είπε, κοκκινίζοντας, έτσι που τονίστηκαν περισσότερο τα ήδη έντονα ζυγωματικά της. ―Πέτρος, της συστήθηκε, αποφεύγοντας να σχολιάσει τα περί ονομάτων.
Η ελληνική εκδοχή του Πετρούτσιο, σκέφτηκε εκείνη. Άραγε ποια θεωρεί μητρική της γλώσσα;
―Τα αγγλικά, του απάντησε. Όμως με τη γιαγιά της μιλούσε στα μαορί.
Σε ποια γλώσσα ονειρεύεται, θέλησε να την ρωτήσει αλλά δεν τόλμησε. Ώρες αργότερα, στην πόρτα του διαμερίσματός της, ενώ του έδινε το πρώτο φιλί ―πριν τον καλέσει μέσα― "kihi" του ψιθύρισε στην προγονική της γλώσσα. Έτσι έμαθε σε ποια γλώσσα ερωτεύεται. Και δεν έβγαλε κιχ.
Το γουργουρητό της γάτας στα πόδια μου με οδήγησε στην πολυθρόνα. Απ' τον φεγγίτη έμπαινε το φως του σούρουπου, χλομό, διστακτικό. Εκείνος σηκώθηκε κι άρχισε να μετακινεί τις σκιές ανάβοντας τις λάμπες στο δωμάτιο. Υπήρχε μια γαλήνη, που έσπαγε μόνο απ' τη δική μου προσμονή. Άρχισα να γδύνομαι προσεκτικά φροντίζοντας να μην κάνω θόρυβο. Άφησα τα ρούχα μου στο πάτωμα. Μου πήρε κάμποσα δευτερόλεπτα για να ξανάβρω την αφύσικη στάση μου. Δεν θέλω να ποζάρω, του είπα. Μισάνοιξε τα χείλη, μα το πήρε πίσω. Δεν ήταν για μένα αυτό το χαμόγελο. Ξαναγύρισε στα πινέλα του και βάλθηκε να τα τακτοποιεί. Αυτό ήταν, σκέφτηκα. Όλα είναι ήδη προαποφασισμένα. Οι πνιχτές φωνούλες του πανικού άρχισαν ξανά να φτερουγίζουν. Ήταν αδύνατο να πάρω ανάσα. Ξάφνου, ένα σμήνος πουλιά μπήκε στο δωμάτιο. Έκλεισα τα μάτια. Όταν μετά από αιώνες τα άνοιξα, εκείνος ήταν στραμμένος προς το μέρος μου. Ασφάλισε το περίγραμμά μου στα όρια του βλέμματος. Έπιασε το πινέλο και ξεκίνησε με αποφασιστικές κινήσεις. Ήμουν γυμνό αντικείμενο σε άγνωστο θέμα. Η εικόνα ξέφυγε απ' τα μάτια του και απλώθηκε μαλακό σύννεφο στο δωμάτιο. Βυθίστηκα. Kiss me, σκέφτηκα. Όμως το μήνυμα δε βγήκε από τα σφραγισμένα χείλη μου. Δεν θέλησα να δω τον πίνακα. Όταν μετά από χρόνια τον συνάντησα στην έκθεση της Νέας Υόρκης, εκείνος δεν με αναγνώρισε. Πλησίασα το έργο. Ένα ελάχιστο ιδεόγραμμα κάτω απ' το σύννεφο που μας είχε τυλίξει. Διάβασα τον τίτλο: キス/Kisu /Το φιλί. Τότε κατάλαβα πως δεν υπήρξα παρά ένα δάνειο της γλώσσας στο ξένο βλέμμα.
