Στιγμές χωρίς θόρυβο

Σε είδα στο καρνάγιο

Σε είδα στο καρνάγιο
Έξω απ' το νερό πάνω σε σκουριασμένες σκαλωσιές

Παρατημένη

Κάποιος δίπλα σου φρόντιζε ένα άλλο σκαρί
Το έξυνε, το έβαφε

Το δικό του σκαρί

Εσένα;
Ποιός;

Τα ξύλα σου όλα ξερά

Η γάστρα σου γεμάτη νεκρά στρείδια και πεταλίδες

Είχες στο πλάι σου γραμμένο τ’ όνομά σου

Μα ούτε τ' όνομα,
ούτε ο άνεμος,
ούτε το κύμα σε πήραν μακριά

Ήταν τα πανιά που άνοιξες
τα χέρια που σε καθάρισαν, έκοψαν τα σάπια ξύλα σου και σ' έβαψαν

Η πίστη σου στο άγνωστο ήταν αυτή που σε πήρε

Η μοναξιά μου

Τη μοναξιά μου προσπάθησα να τη βγάλω από μέσα μου με τα ίδια μου τα χέρια.
Προσπάθησα να την πετάξω πάνω στους άλλους.

Μα η μοναξιά μου κόλλαγε στα δάχτυλα, στις παλάμες μου, έμπαινε κάτω από τα νύχια.

Γιατί η μοναξιά μου ήμουν εγώ.

Η λάσπη μου, το χώμα μου.

Ήθελα να δεχτεί τους σπόρους των άλλων.

Ήθελα να φροντιστεί, να ποτιστεί και ν' ανθίσει.

Η μοναξιά μου αισθάνομαι τώρα να με λερώνει, να με βαραίνει και να με κρατάει θαμμένο.

Όμως η μοναξιά μου είμαι πάντα εγώ.