Δύο ποιήματα

Σε μια γαμήλια επέτειο

Το στερέωμα έγινε κομμάτια
Αυτή η κουρελιασμένη επέτειος
Δύο ανθρώπων
Οι οποίοι αρμονικά πορεύτηκαν για τρία χρόνια
Στων αμοιβαίων υποσχέσεών τους
Τους μακρινούς περιπάτους

Τώρα ο έρωτάς τους κείτεται χαμένος
Κι ο Έρωτας κι οι υποτακτικοί του
Βρυχώνται αλυσοδεμένοι
Από κάθε σύννεφο φορτωμένο με αλήθεια
Ή παγίδες
Ο θάνατος ξεσπάει στο σπιτικό τους

Εξαιρετικά αργά
μέσα σε μια βροχή από λάθη
Γίνονται ένα αυτοί των οποίων
Ο έρωτας διαμελίστηκε
Μέσα στην καρδιά τους εξατμίζονται τα ανοίγματα
Και οι διέξοδοι καίγονται μέσα στο μυαλό τους.

Έρωτας στο φρενοκομείο

Μία ξένη έχει έρθει
Να μοιραστούμε το δωμάτιό μου στο σπίτι
Στο σπίτι το μισότρελο
Ένα κορίτσι τρελό σαν τα πουλιά

Κλειδώνοντας την πόρτα της νύχτας με το μπράτσο της,
Τη φτερούγα της,
Κατευθείαν μέσα στον λαβύρινθο του κρεβατιού

Ξορκίζει το αποδεδειγμένα παραδεισένιο σπίτι
Με σύννεφα που εισχωρούν

Ξορκίζει επιπλέον με περιπάτους
το εφιαλτικό δωμάτιο
Ασύλληπτη σαν τους νεκρούς
Ή ιππεύει τους ωκεανούς της φαντασίας
Αρσενικών κοιτώνων

Έχει έρθει κατεχόμενη από δαίμονες
Αυτή που αποδέχεται το φως των ψευδαισθήσεων
Μέσα από τον στιβαρό τοίχο
Τη δαιμόνισαν οι ουρανοί

Κοιμάται σε στενό αυλάκι
Και περπατά στη σκόνη
Ακόμη εξεγείρεται στις ίδιες της τις επιθυμίες
Πάνω στις σανίδες του τρελού σπιτιού
Που είναι πια φθαρμένες από τα δάκρυα
Των περιπάτων μου

Και έτσι εξαϋλωμένος κι αλλοπαρμένος
από το φως στα μπράτσα της
Στο τέλος ―επιτέλους―
Ίσως πετύχω
Να αντέξω την πρώτη οπτασία που πυρπόλησε τα αστέρια .