Το άρρωστο ζώο

Όλα, άλλωστε, συγκλίνουν σ’ εμάς / γιατί τα αφομοιώνουμε / γιατί μπορούμε να τα μετατρέπουμε σε λέξεις
για να διαρκούν στον χρόνο  / στον χρόνο που δεν είναι παρά / ένα μεγάλο δάσος με λέξεις.
Κι εμείς είμαστε οι κάτοικοι αυτού του δάσους.
^{[Mικέλ Μαρτί ι Πολ / Εμείς, τελικά]}

Το βιβλίο της Κατερίνας Μαρδακιούπη, χωρίζεται σε δύο ενότητες.
Το πρώτο μέρος μάς συστήνει το άρρωστο ζώο,
Ένα περήφανο ζώο – ίσως άλογο – φανερά πληγωμένο και μελαγχολικό
μας οδηγεί, το ακολουθούμε, το ακούμε
ξεδιπλώνοντας τις σελίδες του βιβλίου.

Μοιάζει να ξέρει πολύ καλά πού πηγαίνει
σε αντίθεση μ' εμάς που περπατάμε πλάι του
πιστεύοντας πως έτσι το προστατεύουμε.

Φεύγουμε από την πόλη
χαράζει
όλα είναι σε τόνους μπλε φεγγαριού.
Φέρουμε στην πλάτη τις μνήμες
τις ευθύνες που δεν μπορούμε να αναλάβουμε
τα νεανικά όνειρα.

Κατευθυνόμαστε
προς τον Τόπο του ήλιου
όπου τα σώματα μπορούν να επιπλέουν ακούραστα και το νεογέννητο αστέρι
κάθε μέρα ζει και πεθαίνει, αποδεσμευμένο από το πένθος του πνιγμού.

Σίγουρα με βάρκα
θα προσεγγίσουμε αυτόν τον Τόπο και εκεί
θα συναντήσουμε
άλογα, ελάφια, σκύλους
να μας κοιτάνε με τα υγρά θηλαστικά μάτια τους

ενώ η Καρδιά
από λέξη, αποκτά την οργανική μορφή της
πάλλεται μπλε στη ράχη του κειμένου
γίνεται χτύπος και ο χτύπος ρυθμική ανάσα
του ζώου
που αποδεικνύεται σοφό, σοφότερο των περιστάσεων
των συνοδοιπόρων
αν και νέο, νεογέννητο.

Το ποίημα σκορπά και εκατοντάδες λέξεις χάνονται με τον άνεμο.

Στο δεύτερο μέρος, το ζώο γίνεται ο φροντιστής του κόσμου ή ο αγγελιαφόρος
και καλείται να χειριστεί την ανθρώπινη αδυναμία.
Απαλά τα βήματα της συγγραφέως, γατίσια
παρατηρούν κόσμους
πότε υγρούς, πότε με ήλιο
σε γαλάζια σιωπή.

Πατάει σε ένα δικό της σύννεφο
κυλάει και συλλέγει
στο πυκνό της νερό
θραύσματα πουλιά.

Φτιάχνω την εικόνα αυτού του Τόπου.
Ένα αυτόνομο οροπέδιο πλαισιωμένο με δάσος
ένα ποτάμι/κλωστή από νερό ή όνειρο
το διασχίζει·

Ένας κλειστός τόπος
φωτεινός
πίσω από κουρτίνες και σύννεφα.

Διακρίνεται καθαρά η τροχιά του ήλιου
οι εναλλαγές της σελήνης
και στο εσωτερικό λιβάδι
τρέχουν άλογα
ελάφια
κάποιες φορές σκυλιά.

Τα φαντάζομαι υγιή
― ασθενεί ό,τι έχει μείνει απ’ έξω
ό,τι πλησιάζει, την ανθρώπινη ευθύνη.

Ένα οροπέδιο σε τομή
ξεκολλάει και
ίπταται
μπλέκει με τα σύννεφα
καλεί σμήνη πουλιών
και υπόκωφα ένας παλμός
μία καρδιά
ορίζει την πορεία
του μικρού γαλάζιου βράχου
στην τροχιά κάποιου παράλληλου κόσμου
ή στην πλάτη ενός αλόγου.

Είναι άνοιξη και όσοι βρίσκονται εδώ
έχουν προ πολλού σωθεί·

γιατί όλο αυτό συνεπάγεται ζωή και
σε φαντάζομαι στο δικό σου υψόμετρο
να ανοίγεις τα χέρια και να γεμίζεις τον ουρανό
πουλιά.

Είναι βαθύ μπλε το βιβλίο
μας παίρνει σιωπηλά στην αγκαλιά του
παρέχει ασφάλεια όσο μεταφέρει και αλλάζει
ελαφρώς το βλέμμα μας
για να μας αφήσει εν τέλει
μόνους και
ελεύθερους.

Η γνώση της πεπερασμένης ύπαρξης
λειτουργεί σαν άγκυρα και από το «άρρωστο ζώο»
απομονώνει το άρρωστο
ενώ
όσα αγνοούμε και
ερμηνεύουμε πειραματικά, σε έναν τόπο μύθου
όταν χαράζει γίνονται απαλό χάδι στο πρόσωπο και δίνουν έμφαση
στο ζώο, στη ζωή και όχι στις λέξεις ή τις φοβίες
που μόνο βαραίνουν.

Η θάλασσα καταπίνει
την έννοια όνειρο
που ίσως τελικά
να μοιάζει με σκύλο.