Το δευτεριάτικο αυτό πρωινό είναι γλυκό για Δεκέμβρη κι εγώ κόβω δρόμο μέσα από το νεκροταφείο ως συνήθως. Μόνο λίγα λασπόνερα έχουν απομείνει από το χιόνι. Ένας σκίουρος πηδά στο χώμα από μια ψηλή ταφόπετρα, τρέχει με διάπλατα πόδια μπροστά μου πάνω στα χαλίκια του μονοπατιού, βιαστικός και αυτός. Στην οδό Κοιμητηρίου πιο πέρα βλέπω τα αιωρούμενα ρόδινα πρόσωπα των ποδηλατών και πάνω από όλους μας ο ουρανός είναι σαν Δούναβης. Ο σκίουρος κάνει τώρα ένα, δύο, τρία άλματα και στο τέταρτο σχεδόν σκοντάφτουμε πάνω στη διχαλωτή κορυφή της τούγιας.
Η ουρά του σκίουρου χτυπά τα σύννεφα.
Την επόμενη στιγμή βλέπω το ζώο να τρέχει μέσα σ’ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, να κάνει ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στους παίκτες και στη συνέχεια να χάνεται στο πλήθος των θεατών. Εκεί στέκεται ο Γιούχαν, λίγο κυρτός ως συνήθως με το βάρος στο αριστερό πόδι. Παρακολουθεί το παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων κορασίδων γεννημένων το 13. Πρέπει να είναι ένα από τα τελευταία ματς του φθινοπώρου, τα δέντρα είναι γεμάτα κόκκινες αποχρώσεις αλλά και μπλε γιατί εκεί είναι η ομάδα κορασίδων από την Ουψάλα-Νες που έχει έρθει να παίξει στο γήπεδο της Ένγκλαβάλεν.
Ίσως μπει γκολ τώρα – μια επιθετικός κλωτσά την μπάλα μπροστά της, η πυκνή πλεξούδα της αναπηδά στο πίσω μέρος του λαιμού της και τότε έρχεται πάλι ο σκίουρος. Αντιλαμβάνεται το κορίτσι πώς το ζώο σκαρφαλώνει στον ώμο της για να εξαφανιστεί αμέσως και πάλι; Πιθανώς πίσω στο παλιό νεκροταφείο. Bald sehen wir uns wiedermal!
Η διαιτήτρια σφυρίζει τη λήξη. Αν αυτό γινόταν το περσινό καλοκαίρι, οι παίκτριες θα παίρνανε φόρα, θα τέντωναν τα χέρια τους προς τον ουρανό και θα κατρακυλούσαν πίσω στη δική τους μεριά του γηπέδου, με τα δάχτυλα απλωμένα στο φθαρμένο γρασίδι και τα μέτωπα λεία σαν βότσαλα. Είναι όμως μεγάλα πια για κάτι τέτοιο. Αντ’ αυτού εκτοξεύουν αστραφτερές ροχάλες και φωνάζουν η μια στην άλλη όπως κάνουν στην τραπεζαρία την Παρασκευή το απόγευμα.
