Ίσως θα έπρεπε τα σχόλια να είναι πολύ περισσότερα ή, μάλλον, όχι έτσι άνισα κατανεμημένα. Αλλού πολλά και αλλού τίποτε. Αλλά μάλλον τότε θα χρειαζόταν άλλο ένα βιβλίο ίδιου μεγέθους μη πω δύο και τρία. Πάντως, δεν το δοκίμασα, αλλά το google μάλλον θα σήκωνε τα χέρια. Ίσως μόνο μεγάλες κεντρικές βιβλιοθήκες πανεπιστημίων της Εσπερίας θα μπορούσαν να ανταποκριθούν, ή τα παλαιοβιβλιοπωλεία της Οξφόρδης που, όπως ο ίδιος λέει, τα είχε ξεξουμίσει τότε που ήταν εκεί, ή η βιβλιοθήκη του ίδιου. Ως απλός αναγνώστης υπογραμμίζω ότι η μεσαιωνική ιστορία της μέσης –και όχι μόνο- εκπαίδευσης των χρόνων μου ήταν περίπου υποτυπώδης και περιοριζόταν σε κάτι πανούκλες, χολέρες, ατέλειωτους θρησκευτικούς πολέμους και αιμοχαρείς βασιλείς και βασίλισσες. Στην καλύτερη περίπτωση.
Τα περισσότερα από τα ποιήματα αναφέρονται σε περιστατικά ―«μικροϊστορίες», σύμφωνα με την ορολογία του πιο ενδιαφέροντος τομέα της σύγχρονης επιστήμης της ιστορίας― από τη ζωή κυρίως διάσημων ζωγράφων της Αναγέννησης (15ος -17ος αι.), αλλά και άλλων προσωπικοτήτων της ίδιας περιόδου. Ωστόσο, σε μερικά από αυτά τα ποιήματα (σ.29, σ. 47,σ. 54, σ. 74, σ. 86, σ. 102, σ. 104) εμπλέκει και την σύγχρονη εποχή και ιδιαίτερα τον εαυτό του με τρόπο αβίαστο, σύμφωνα και με μία από τις βασικές αρχές του μοντερνισμού. Ιδιαίτερα στο τελευταίο που αγγίζει για πολλοστή φορά τα της προσωπικής του μικροϊστορίας .
Και ερχόμαστε στο κρίσιμο ερώτημα. Είναι όλα αυτά τα κείμενα ποίηση; Ναι, είναι, από την άποψη ότι ποίηση μπορούν να γίνουν τα πάντα, όπως δίδαξε η σύγχρονη ποιητική, και ότι ανήκουν στην, θα την έλεγα, μεγάλη παράδοση της αφηγηματικής ποίησης, στην οποία ανήκουν τα έπη όλων των εποχών και περιοχών, ο Δάντης, κ.λπ. Η άλλη ποίηση είναι αυτή που, θα την έλεγα, ποίηση της συμπύκνωσης (π.χ. επίγραμμα, χάικου, Σαπφώ). Με δυσκολία η μία ανέχεται την άλλη και στη συμπύκνωση βέβαια οι περισσότεροι ποιητές καταλήγουν συνήθως προς το τέλος της δημιουργικής περιόδου τους. Kαι βέβαια πάντα ισχύει ο παλιός νόμος της παραγωγής (από το όλον της αφήγησης στο επιμέρους της συμπύκνωσης) και της επαγωγής (το αντίστροφο) που βέβαια ισχύει και στις εικαστικές τέχνες.
Αυτές τις μικρές αφηγηματικές αποδράσεις του Βλαβιανού σε άλλες εποχές τις χρειάζεται, από ό,τι φαίνεται, η εποχή μας που γίνεται όλο και πιο σκοτεινή. Όσον αφορά την διάρκειά τους ο μόνος κριτής είναι ο χρόνος.
[ Μάρτιος 2024 ]
