Περπατώ μες στ’ αγκάθια μες στα σκοτεινά σ’ αυτά που ’ναι να γίνουν και στ’ αλλοτινά κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα (Οδυσσέας Ελύτης, Μαρία Νεφέλη)
Ηδεκαεξάχρονη Isabelle Trenon, η οποία, όπως μας αποκάλυψε, γράφει μέσα στη σάουνα και στο υδρομασάζ, σαν ψάρι μες στην κατσαρόλα (θα ανήκει στον αστερισμό των ιχθύων, φαίνεται) χαιρετίστηκε ως το μεγαλύτερο ταλέντο της σύγχρονης γαλλικής λογοτεχνίας.
Στο τχ. 64, Απρίλιος 2024, του περιοδικού Χάρτης, φιλοξενήθηκε κείμενό της, με τον τίτλο Μπριζίτ ξανά, σε μετάφραση της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη. Μπριζίτ, όπως λέμε, Brisitte Bardot Bardot / λαλαλα λαλαλαλα, Βe-Βe /Βe-Βe/ Βe–Βe,
και της μοιάζει είναι αλήθεια· να ζήσεις, κοπελάρα μου!
Λοιπόν, Hypocrite lecteur, στο Zatopek book cafe, επίσης τη Δευτέρα 1/4/24 είχε την τιμητική της η τυχερή και ήτανε παρούσα, στην πρωταπριλιάτικη παρουσίαση του νέου βιβλίου της -Η μέρα των Τίγρεων- υπό την πνευματική σκέπη του ηλεκτρονικού περιοδικού ο Αναγνώστης / anagnostis. Την εκλεκτή παρέα συναπετέλεσαν οι: Γιάννης Μπασκόζος, Γιώργος Περαντωνάκης, Γιάννης Πάσχος, Αλεξάνδρα Χαΐνη και παρεμβάσεις έκαναν οι Δημήτρης Καλοκύρης (έμμεσα), Τζούλια Γκανάσου, Στάθης Κουτσούνης, Γιώργος Βέης και Αλεξάνδρα Σαμοθράκη. Έξι άνδρες, δυο Αλεξάνδρες και μια Τζούλια. Από κοντά και μια αιρετική η Παυλίνα Παμπούδη (εκ του Περί ου) Η Αλεξάνδρα Σαμοθράκη μας πληροφορεί ότι η νεαρά Τρενόν θεωρείται το θαύμα της λογοτεχνίας, ότι το βιβλίο εστιάζει σε μια γαλλική οικογένεια που για συντρόφους τους έχουν μόνο ολόσωμες φουσκωτές κούκλες που κάθε τόσο αλλάζουν. Και, αν και δεν το επιτρέπουν τα ήθη και τα έθιμα, στα βραβεία Γκονκούρ τον Νοέμβριο του 2023, διαβάστηκε το διήγημα της «Μια τρύπα στο φεγγάρι» που άφησε άφωνους τους παρευρισκόμενους».
Ο γνωστός συγγραφέας Γιώργος Περαντωνάκης έκανε μαθήματα Ελληνικών στην Τρενόν, όταν ήταν μικρή και διάβαζε Καζαντζάκη και ανέλυσε όλο το κόνσεπτ της περίστασης, αποδεικνύοντας αυτό που χρόνια συζητιέται, ότι δηλαδή, τα Midia κάνουν ό,τι θέλουν σ’ αυτόν τον κόσμο και νεκρούς ανασταίνουν και αγέννητους γεννούν. Να γίνουνε τα Midia μπορεί της λογοτεχνίας η μαμή, όπως έλεγε και ο Ώντεν. Ο Ελύτης, βέβαια μας το έχει επισημάνει παλαιόθεν (μα όλα τα έχει πει κι Αυτός!)
Την αλήθεια τη ‘‘φτιάχνει’’ κανείς ακριβώς όπως φτιάχνει και το ψέμα
Ο Δημήτρης Καλοκύρης (περ. Χάρτης) την τοποθετούσε κάπου ανάμεσα σε Φλόσι και Τιτίκα ή Κοζέτ (κατά τον Ουγκό), μια πανέξυπνη κοπέλα, με το κινητό στο χέρι, της οποίας το επώνυμο μοιάζει κάπως με του George Si-mais-non / Ναι αλλά όχι (σαν καφές πολλά βαρύς και όχι) Tre -non / πολύ όχι, σαν ένα «ενθουσιώδες― ιδεολόγημα» (σαν το tre bien που είπε ο Ντερνής στον Μακρυγιάννη και αναχώρησε ο ναύαρχος). Καταλήγει, τέλος, με την προφητική φράση «το μέλλον έχει πολλή ξηρασία», και εδώ, βεβαίως η απάντηση γιατί γράφει στη μπανιέρα.
Ο Γιάννης Μπασκόζος (περ. Αναγνώστης) είχε επίσης συναντήσει τυχαία σε μια ταβέρνα στο Φιλότι της Νάξου, τον Μανώλη Γλέζο, ω…. συγγνώμην τη μητέρα της Ιζαμπέλ που του μίλησε για το παιδί της (τότε ήταν μόλις 14,5 χρονών) και αργότερα του έστειλε τα χειρόγραφά της, τα οποία ο ίδιος ενεχείρισε στην Αλεξάνδρα Σαμοθράκη, η οποία βρήκε επαφή με την ίδια την Ιζαμπέλ, από όπου και προέκυψε αυτή η ενδιαφέρουσα εκδήλωση.
Ο Γιάννης Πάσχος (βραβευμένος συγγραφέας με Βραβείο Αναγνώστη και Κρατικό) αλλά και βιολόγος συμπλήρωσε πως σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες της Βιολογίας υπάρχουν 61 σημεία στο DNA που καθορίζουν τη λογοτεχνική ευφυία. Μάλιστα συμπλήρωσε ότι είναι πιθανόν στο μέλλον οι εκδότες μαζί με τα κείμενα να ζητούν από τους υποψηφίους συγγραφείς και δείγμα DNA που να πιστοποιεί τη σίγουρη επιτυχία του βιβλίου, όπως τώρα της Ισαβέλλας.
Ο Ζακ Μουφλόν (κατά κόσμον Παυλίνα Παμπούδη, περ. Περί ου) αποδομεί πλήρως την λογοτέχνιδα, διότι ως σαράντα χρόνια φούρναρης γιγνώσκει, ωρύεται, τα κόλπα μερικών να προβάλουν τους δικούς τους, την ξέρει, λέει, από το πορτ μπεμπέ, την μικρά και τονίζει ότι πρόκειται για λογοκλοπή· της έχει αντιγράψει τα δικά της έργα και διέπραξε και ύβριν διότι είπε ότι δεν υπάρχει θεός… και πού το ξέρει αυτή; πού;;;
Η Τζούλια Γκανάτσου υποστηρίζει πως «στο υπό έκδοση μυθιστόρημα της δεκαεξάχρονης, Le jour des tigres, κάθε μέλος μιας ολόκληρης οικογένειας έχει για σύντροφο μια ολόσωμη φουσκωτή κούκλα που κάθε τόσο αλλάζει. Σε αυτό το πλαίσιο, η Isabelle Trenon υποστηρίζει ότι η «νοσταλγία της μήτρας» δημιουργεί και καλλιεργεί κενά στη ψυχοσύνθεση του σύγχρονου ανθρώπου τα οποία εκφράζονται μέσω της αναζήτησης της κούκλας»!
Ο επίσης φίλος ποιητής Γιώργος Βέης, μας μετέφερε την εμπειρία του από την προσωπική επικοινωνία που είχε με την νεαρή συγγραφέα σε ένα καφέ στο Παρίσι, στη στάση του Μετρό με το ιστορικό όνομα του στρατηγού Cambronne (το όνομα του Cambronne είναι συνδεδεμένο με την μυρωδάτη λέξη MERDE, που δεν είναι όμως αποδεδειγμένο ότι αληθώς την είπε όπως προβληματίζεται και ο Βικτώρ Ουγκώ). Τέλος πάντων, ο Βέης της έδωσε σοφές συμβουλές· ποιους να αποφεύγει –τον Σαντ- ποιους τα ακολουθεί –τον Ουελμπέκ, υπόσχεται να συναντηθεί μαζί της στην Αθήνα, να δημοσιεύσει κριτική στο προσεχές βιβλίο της και άλλα συναφή του επαγγέλματος.
Τέλος, ο Ολύμπιος, την καταγωγήν, και ποιητής Στάθης Κουτσούνη είχε την ευκαιρία, πριν από έναν μήνα περίπου, να συναντηθεί στο Στρασβούργο με την διεθνούς φήμης κλινική ψυχολόγο Άλκηστη Κουτρούνη. Η κυρία Κουτρούνη, πρότεινε στην μητέρα της Izabelle κάποιες συνεδρίες. Για να μην μακρηγορώ, η Izabelle διακατέχεται από το Σύνδρομο imagitori (ο όρος απαντά στη διεθνή βιβλιογραφία), που προέρχεται από τις λέξεις imagination: φαντασία και satori: φώτιση (όρος του βουδισμού και του Ζεν), και, προσέξτε παρακαλώ: «αφορά έναν νευρώνα του εγκεφάλου ο οποίος, όταν αυτόματα ενεργοποιηθεί, παράγει καλλιτεχνικό υλικό με τον ρυθμό που αναπνέουμε. Ο Μότσαρτ, για παράδειγμα, είναι μια περίπτωση ανθρώπου που είχε το Σύνδρομο imagitori. Tο ίδιο και η Izabelle, η οποία, έχοντας αυτή την ιδιαίτερη ευαισθησία με τις λέξεις είναι καταδικασμένη να παράγει λογοτεχνικά αριστουργήματα». Α! τι ωραία καταδίκη!
«Και τώρα, κάτι για μάς εδώ να πούμε», όπως έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις ή μήπως ο Αριστοφάνης ή ο Βασίλης Ρώτας. Για αρχή, ας θυμίσουμε ότι η καημένη η τίγρης, επειδή απειλείται με εξαφάνιση, απόκτησε ως ημέρα μνήμης της, με απόφαση της Συνάντησης Κορυφής που συνήλθε στην Αγία Πετρούπολη, την 29η Ιουλίου, όταν στην Ελλάδα καίγεται το σύμπαν, λιώνει η άσφαλτος, φλέγεται η οδός των Φιλελλήνων του Εμπειρίκου και όταν ο ήλιος είναι κάθετος και ο άνθρωπος επιδεκτικός στα θαύματα. Έτσι, λοιπόν, κατέφθασε το άγγελμα άνωθεν. Συνηθισμένοι άλλωστε να δεχόμαστε τις ουρανοκατέβατες κατακεφαλιές, καθόλου δεν μας εμποδίζει η πραγματικότητα, όπως αποδείχτηκε από την εποχή που ο Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τη Θεοτόκω το Χαίρε· και συν τη ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο καὶ ἵστατο, κραυγάζων πρὸς Αὐτὴν τοιαῦτα· Τον ακούσαμε. Μέρες που είναι κι άλλες που έρχονται, όλα αυτά τα γνωστά και μη λησμονημένα «Χαίρε» τα κατανοώ και τον πεμφθέντα ασώματον ορώ και ακούω και διαβάζω πίσω από τις γραμμές ότι όλα αυτά απευθύνονται στη θεόσταλτη και θαυμαστή Isabelle Trenon, η οποία έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας αειπαρθένας, η οποία με το βιβλίο της, πριν ακόμα εκδοθεί, έχει κατακτήσει τις καρδιές όλων των τρελών. Είναι η τρελή ροδιά; Όχι, είναι μια άλλη τρελή, η Ζαν Ντ’ Αρκ που καλπάζει με το άλογό της για την αγάπη της προς τον Θεό, την πατρίδα και τον βασιλιά της και κερδίζει τους κριτικούς βιβλίου σε όλες τις χώρες, απολαμβάνοντας ύμνους και εγκώμια σε επιφανή διεθνή έντυπα.
Το καστ των Ελλήνων λογοτεχνών στο Ζάτοπεκ αποδεικνύει πως η νεαρά Τρενόν, η Ιζ, όπως την αποκαλούν οι φίλοι της, είναι η αγαπημένη της εποχής, η έκπληξη και το θαύμα. Μα ένα θαύμα είναι η ίδια η ζωή και, αν δεν πιστέψεις στην παρουσία του, χάνεις την κρυμμένη πίσω από την πραγματικότητα ουσία του. Η μαγεία, «που είναι η τέχνη του μεταμορφώνεσθαι», γράφει ο Ελύτης στη Αναφορά στον φίλο του τον Εμπειρίκο, επιβάλει να πιστεύουμε στον έρωτα που είναι «ο προαγωγός αυτός όλων των θαυμάτων», γεννημένος «τη στιγμή που ο Δάφνις … αξιώθηκε να ψιθυρίσει λόγια λατρείας στο αυτί της εκστατικής Χλόης»[1] ή «Από τότε που η ευπέδιλος Ίρις, χρυσοκόμα Ζεφύρω μίγεισα, έφερε στον κόσμο τον Έρωτα και η γη πεινασμένη άνοιξε την αγκαλιά της στο μεγάλο μήνυμα και μύρισε ωραία η χλόη».[2] Μη μου πείτε πως δεν έχουμε εδώ έναν ερωτικό ευαγγελισμό προς προαγωγήν του βίου ―της ζωής― γενικώς?!
Όμως ποιο είναι το έργο της Isabelle, για ποιο πράγμα προβληματίζεται στο βιβλίο της; Μα με τι άλλο. Με τους έρωτες και κάθε fake, που κατακυριεύει τη ζωή μας και σαν τον θεό Δία παίρνει μορφές ανάλογα με τις περιστάσεις. Και αφού από τον Δία αρχίσαμε, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τι κάνει ο «αθεόφοβος» ―μα τι θεός θα ήταν αν φοβόταν θεό;― και αλλάζοντας μορφές και υπόσταση κερδίζει όποια κόρη βάλει στο μάτι να διακορεύσει. Τι χρυσή βροχή, τι κύκνος, τι Αμφιτρύων, τι ό,τι τον βολεύει η επιθυμία της στιγμής, η οποία είναι η μόνη που πρέπει να ικανοποιηθεί για να διαιωνιστεί η ζωή. Ο ήλιος ο ηλιάτορας ο πετροπαιχνιδιάτορας και ο μεθυστικός πορτοκαλής χυμός του… και πώς να αρνηθείς τον έρωτα για τρία πορτοκάλια[3] και γιατί όχι για ένα και δύο και τρία και τέσσερα[4] και περισσότερα; Το ζωτικόν ψεύδος θρέφει γενιές και ανανεώνει το θαύμα που συχνά σήμερα, δυστυχώς, μην υπολογίζοντας τη διονυσιακή έκστασή του, υποβιβάσαμε σε μια απλή βιολογική λειτουργία.
Θυμάμαι ότι, όταν ο Offenbach με νανούριζε με τα Παραμύθια του Χόφμαν για να με κοιμίσει, μια φορά κι έναν καιρό, με καταγοήτευε εκείνη η περίφημη μηχανική κούκλα που τραγουδούσε υπέροχα· άνω τελεία, η Ολυμπία, απλοποιώντας όλα τα περίπλοκα, είχε πάντα στο στόμα έτοιμη την ίδια καραμέλα σαν μοναδική απάντηση σε κάθε ερώτηση: Oui! Το τραγούδι της ξετρέλανε τον αναζητητή της τέλειας γυναίκας. Μα κι εκείνος, ο ρομαντικός, τι ζητούσε! Φίλε μου, δεν υπάρχει τέλεια γυναίκα, πάρε το απόφαση, όλοι οι άντρες, αρχαίοι, μεσαιωνικοί και νεότεροι ―απερχόμενοι και ερχόμενοι― το ξέρουν καλά:
Δεν υ π ά ρ χ ε ι !!! Εκτός και αν ερωτευθείς, οπότε είσαι και τυφλός και κουφός και πιστεύεις πως βρήκες την ολύμπια Ολυμπία που σε κατέκτησε με την κολορατούρα φωνή της. Αστράψανε βεγγαλικά στα μάτια σου, έβγαλες φλόγες από τα αυτιά σου, καπνούς απ’ τα ρουθούνια σου και στεναγμούς απ’ την καρδιά σου. Η Αίτνα, ο Βεζούβιος, το Φούτζι, η Σαντορίνη ηφαίστειο σε κάνανε κι απέμεινε εκείνη μια κούκλα κουρδιστή και συ σαν φύση καλλιτεχνική την πάτησες και γοητεύτηκες από τη θεϊκή φωνή:
Les oiseaux dans la charmille / Dans les cieux l'astre du jour, Tout parle à la jeune fille d'amour! A a a a a a a a a a a a a a a a a a a a a …. Α! Voilà la chanson gentile/ La chanson d'Olympia! Α!
Όμως με τόσες ομοιοκαταληξίες – charmille, fille, jour, d'amour! τόσα απανωτά ξελαρυγκιστικά Α! και Α! ξεκουρδίστηκε η κούκλΑ! (Ιδού εδώ το σώμα του εγκλήματος σε μία από τις πολλές παραλλαγές του):
Οποία απογοήτευσις. Μια ωραία φούσκα ήτανε και ξεφούσκωσε![5] σαν χρηματιστήριο. Απάτη!
Περπατώντας αργά στην προκυμαία υπάρχεις λες κι ύστερα δεν υπάρχεις.[6] Και πώς γίνεται αυτό, να υπάρχεις και να μην υπάρχεις;;; Είναι κι αυτή μια αίσθησις που την έχεις όταν βαδίζεις στη γη και σαν ποετάστρο υψώνεσαι και απογειώνεσαι, αλλά και πάλι απελπισμένος καταβαραθρώνεσαι. Ο καημένος ο Καρυωτάκης έμελλε να μας σημαδέψει και δεν πειράζει που καμιά γυναίκα δεν κατάφερε να τον πείσει πως δεν κλαίει μόνο όταν καθαρίζει κρεμμύδια ή ότι δεν έχει ένα κούφιο κεφαλάκι σαν κούκλα ιαπωνική που βυθομετράει με μια φουρκέτα τ’ άδειο της κεφάλι,[7] όπως ακριβώς ελέγχουμε τα λάδια του αυτοκινήτου.
Όμως εδώ που τα λέμε, συμφέρουν αυτές οι ιαπωνικές κούκλες, οι οποίες είναι πράγματι τυχερές διότι ούτε πεινάνε ούτε διψάνε ούτε πονάνε ούτε παχαίνουν ούτε αρρωσταίνουν ούτε γερνάνε, είναι αναλλοίωτες και ανθεκτικές, αντέχουνε τα πάντα γιατί είναι εύπλαστες και μαλακές και τρυφερές, υπάκουες και προσαρμοστικές, κάθονται ήσυχα στον καναπέ ή στο κρεβάτι, ανάλογα με τη χρήση, μπορείς να τις ζουλήξεις όσο θες, μόνο μην τις τρυπήσεις με τη φουρκέτα γιατί θα σκάσουνε αφού είναι πλαστικές… οπωσδήποτε όμως είναι πολύ ε ξ υ π η ρ ε τ ι κ έ ς.
Τα παϊδάκια της τα πλαστικά, εκείνης της παλιάς αγαπημένης, αυτά που μέτραγες κάτω απ’ το δέρμα, ένα, δύο, τρία, πεντέξι, τώρα δεν φαίνονται από το λίπος που έχει εκεί συσσωρεύσει, και ας μην πούμε και πού αλλού. Η κούκλα η πλαστική όμως υπερέχει σε όλα τα σημεία· ούτε παϊδάκια έχει, ούτε από το λίπος κινδυνεύει ούτε αρτηριοσκλήρωση θα πάθει. Την παίρνει ο αγαπημένος της στην πλάτη και την πάει, σε περάσματα φεγγερά[8], σε βαρκαρόλες κι ασημιά νερά. Δεν μιλάει, δεν λαλάει, δεν φέρνει αντίρρηση. Πάαααλι ο Offenbach εδώ θα στρώσει σκηνικό, η illusion θα παίξει στην κιθάρα της τραγούδια ερωτικά· χάρτινο το φεγγαράκι, ψεύτικη η ακρογιαλιά αν με πίστευες λιγάκι θα ’ταν όλα αληθινά! Αυτό το λιγάκι, όμως, που κάνει το κλικ, πού θα το βρεις; Στη Σατραπεία; Ο Offenbach μπήκε στη βάρκα και έψαλε τη βαρκαρόλα του και ο Μάνος Χατζιδάκις στάθμευσε στην ακρογιαλιά με το φεγγαράκι του!
Ο άλλος Μάνος επιμένει στα όνειρα, θα κεντήσω πάνω στου αλόγου μου τη σέλλα με διαμαντόπετρες σωρό…[9] Τίποτα δεν θα κεντήσει, ούτε άλογο έχει, ούτε διαμαντόπετρες ούτε καν εμένα, να με χαρώ… (Εδώ η γράφουσα αφήνει βαθύ αναστεναγμό ―αααααχ― κλείνει την παρένθεση και συνεχίζει).
Η Ιζ, η Τρενόν δηλαδή, δεν έχω καταλάβει καλά αν, παίζοντας κούκλες, έχει βρει τη λύση στην ασυμφωνία χαρακτήρων. Ας πούμε, πως, όπως επιλέγεις κούκλα θηλυκού γένους, μάλλον θηλυκής μορφής πρέπει να πω, έτσι επιλέγεις και κούκλο. Τον διαλέγεις στο κατάστημα ή τον κάνεις παραγγελία. Άσε που η τεχνητή νοημοσύνη φτιάχνει όχι μόνο τη φωτογραφία ανύπαρκτου ανθρώπου, αλλά και τον ίδιο τον ανύπαρκτο άνθρωπο και συγγραφέα, με ΑΦΜ, ΑΜΚΑ και barcod. Και τον παίρνεις φουσκωτό απ’ τον αέρα που του έχουν βάλει με την τρόμπα, και τον πας, στα μονοπάτια τα παλιά, στον βασιλικό κήπο, να ρίξετε ψίχουλα στις πάπιες, στο πάρκο για ένα περίπατο στις λεβάντες και στα δεντρολίβανα, στην καφετέρια να πιείτε εσπρέσο, εσύ να πιεις, γιατί ο κούκλος /η κούκλα θα βλέπει σιωπηλά και χαμογελαστά… τι να τον κάνει τον καφέ και πού να τον βάλει; Θα κάνει μπαμ, θα σκάσει και θα ξεφουσκώσει κι εσύ θα τραγουδάς … απόψε κάνεις μπαμ, απόψε κάνεις μπαμ·[10] και ο κόσμος θα τελειώσει και με ένα μπαμ και με έναν αναστεναγμό, φσσσσσσς.[11] Ο Τ.Σ. Έλιοτ, τι έπαθε κι αυτός! άστα να πάνε· όλοι οι μισογύνηδες των αιώνων, όλα τα φωτεινά πνεύματα το έχουν κατανοήσει και διατυμπανίσει: οι γυναίκες είναι ελαττωματικές, τρελές, εγωίστριες, αχάριστες, ανοικοκύρευτες και την πιο καίρια στιγμή που τις χρειάζεσαι έχουν πονοκέφαλο. Πάρε, λοιπόν, μια πλαστική να κάνεις τη δουλειά σου, κι όταν σου σκάσει από την πολλή χρήση, πάρε μιαν άλλη, πιο νέα, πιο ωραία, πιο μοντέρνας τεχνολογίας· ο κόσμος προοδεύει, εξελίσσεται.
Ιζαμπέλα, πολύ με στεναχώρησες, τίγρη με έκανες. Έτσι εύκολα σου κατεβαίνουν τέτοιες ιδέες; Θα σου ορμήσω /…/ και θα σου χυμήξω[12] Μμμ! Θα χιμήξω (με «υ» ή με «ι», έλα μου, ντε) με το κρυφό σάλτο του θηρίου πάνω σε κάθε χαρά σου για να την πνίξω.[13] Γαλλίδα είσαι, τον έχεις μελετήσει τον Αρθούρο σου. Δεν είναι ευχάριστα τα νέα, δεν μου αρέσει το ωραίο βιβλίο σου. Επιστρέφω στη ζούγκλα μου και αναζητώ τον κανίβαλό μου.
Monsieur cannibal je n’ vais pas mourir/ Monsieur cannibal laissez moi partir,[14] εγώ το διόρθωσα: μη μ’ αφήσεις να φύγω, προτιμώ την εξαφάνισή μου από το παρελθόν.
Μες στο δάσος πήγα ντράγκου –ντρούγκου μ’ έφαγαν τα δέντρα ντρούγκου-ντρου μ’ έκαναν κομμάτια ντράγκου –ντρούγκου μ’ έριξαν στα όρνια ντρούγκου-ντρου[15]
(ρυθμός βαρύς, ζεϊμπέκικος, κομβολόγι…χάλασε ο κόσμος, να πούμε… όλα είναι ένα ψέμα, μια ανάσα, ένα πουφ… )
Όμως, σαν τον Ορφέα με τη λύρα εγώ, θέλω να με φάνε τα θηρία και όχι το πλαστικό. Γυναίκες, Τιγρέσσες, Βάκχες, στρίγγλες, η μόδα πάει να μας καταργήσει, ξεσηκωθείτε με όπλα στους ώμους.
Ιζαμπέλ, για να είμαι ειλικρινής, ζηλεύω τη φρεσκάδα σου, με τρέλαναν τα νιάτα σου, μ’ αρέσουνε τα μπάνια σου και τα υδρομασάζ σου, θαυμάζω που δεν έχεις αναστολές με τα νέα κόλπα, όμως εγώ, πώς να στο πω, είμαι μπλεγμένη με τα παραδοσιακά, ξέρεις τώρα, ο Απρίλης με τον έρωτα που στήσανε χορό[16] σε μεσοφούστανα Πρωταπριλιάς και σε τζιτζίκια Δεκαπενταυγούστου…[17] και δεν θα συμφωνήσω μαζί σου …
Καλή Πρωταπλριλιά, αγάπη μου, καλή τύχη στο μασάζ σου, σε χαιρετώ και εύχομαι να τα πούμε και διά ζώσης κάποτε,…
Η παλαιολιθική εγώ και για του λόγου μου το αληθές δείτε εδώ:
