–––––––––
Ανεπίδοτη επιστολή στον Κρίτωνα Σαλπιγκτή
–––––––––
Κρίτωνα ,
στο ξεκαθαρίζω απ’ την αρχή πως δεν θα ενσκήψω στο συγγραφικό σου έργο και στον συσκοτισμένο, καμιά φορά και ανούσιο, χώρο των αστυνομικών μυθιστορημάτων. Κι ας με «αξίωσες» σε κάποια από αυτά να με κάνεις... δρόμο και στο τελευταίο σου, στην «θρυμματισμένη (πια) φρυγανιά» με προβίβασες σε πτέραρχο κι έγινα και... πλατεία.
Μ’ εσένα είχαμε επί χρόνια «μια καλημέρα-καλησπέρα» ώσπου γνωριστήκαμε ουσιαστικά από τότε που παρουσιάσατε με τον Ακοκαλίδη τον Πουρό Ήρωα, σε κείνο το υπόγειο του «Παρατηρητή» στην Προξένου Κορομηλά, του ...περίφημου Παπασαραντόπουλου.
Έκτοτε άρχισε η φιλία μας που κορυφώθηκε το 2001. Τότε μου τηλεφώνησες και, αφού με ενημέρωσες με κάθε λεπτομέρεια για την αρρώστια που σε βρήκε, με παρακάλεσες – αν μπορούσα, να μεσολαβήσω να σε δεχθούν για θεραπεία στο Γενικό Νοσοκομείο Αεροπορίας. Ήταν η εποχή που είχα μπλέξει κι εγώ με το «Δημόσιο κακό», υποδυόμενος τον πολιτιστικό σύμβουλο στο Υπουργείο Άμυνας. Η επιθυμία σου, ευτυχώς, πραγματοποιήθηκε αμέσως (παρακάμπτοντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες) και σε ανέλαβε αυτός που ήθελες, ένας εξειδικευμένος για την περίπτωσή σου γιατρός, που μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική, που τελικά σου χάρισε άλλα 17 χρόνια ζωής.
Την επόμενη χρονιά, την Άνοιξη του 2002, σε μια από τις πολλές καθόδους σου για θεραπεία στην Αθήνα, μου είπες – όταν τέλειωσες, πως αισθανόσουνα πολύ εξαντλημένος απ’ τις χημειοθεραπείες και δε θα έφευγες αμέσως για Θεσσαλονίκη αλλά σκεπτόσουν για 2-3 μέρες να ξεκουραστείς και να ανακάμψεις σε κάποιο ξενοδοχείο. Δε θα πας σε κανένα ξενοδοχείο σου είπα. Θα ’ρθω αύριο να σε πάρω να έρθεις σ’ ένα υπέροχο μέρος, σε καθαρό αέρα, με υπέροχη θέα που τύφλα να ’χουν τα καλύτερα ξενοδοχεία. Εγώ τότε, έμενα για 4-5 μήνες στη Σαρωνίδα μαζί με τον Tomaso, κατά κόσμον: Κώστα Ζουράρι.
Έτσι γνωρίστηκες με τον Κώστα και διαχρονικά γίνατε ακόμα πιο στενοί φίλοι. Τόσο που – πολύ αργότερα, ο Κώστας, σε μια τηλεοπτική συνέντευξή του όταν τον ρώτησαν αν σκοπεύει να ξαναπαντρευτεί, να διαπράξει δηλαδή και τρίτο γάμο, είπε χαρακτηριστικά : «Μπα... αποκλείεται ..εκτός αν με θέλει για σύ-ζυγο ο Κρίτων Σαλπιγκτής, που δε νομίζω !...»
Στη Σαρωνίδα έμεινες μαζί μας 3-4 μέρες και το χάρηκες πολύ. Τη δεύτερη κιόλας μέρα, όταν είδες στο ισόγειο, σ’ ένα play-room τραπέζι πιγκ-πογκ, σου άναψαν για καλά τα αίματα. «Θα επιχειρήσω», μου είπες, «παρά τα χάλια μου να σου παίξω ένα σετ στα τρία, και μάλιστα – χωρίς να θέλω να σε προσβάλλω, θα τολμήσω να σου δώσω 15 ( στους 21 ) πόντους ‘αβάντσο’...». Έχασα 2-1.
Πάλι καλά ! Γιατί εσύ, όπως κι ο Δώρης Οικονόμου στα νιάτα σας σαρώνατε αγώνες και πρωταθλήματα στη ΧΑΝΘ.
Τα αμέσως επόμενα χρόνια μπήκες στην στενή-πενταμελή παρέα μας την επονομαζόμενη «Επιτελείο» των Αρχηγών ! Και σταδιακά έγινες αναπόσπαστo ( τιμητικό ) μέλος, όχι μόνο στις ανά την Ελλάδα εξορμήσεις μας, αλλά και σε καθημερινές μας επαφές και συναντήσεις. Και πέτυχες με την ευγένεια, τη διακριτικότητα, το χιούμορ σου και την αγάπη σου να μας γίνει απαραίτητος. Και τώρα πια ...μας λείπεις. Πολύ.
Διατηρώ αρκετά βιώματα από σένα, αλλά σήμερα, γράφοντας και ακούγοντας μουσική, έτυχε να σταθώ πάλι σε δυο μνήμες, που με καθήλωσαν και ξέρω πως δεν θα τις αποσβέσω μέχρι το τέλος.
Η πρώτη ξεκίνησε με ένα e-mail που σου είχα στείλει. Από τα πολλά που ανταλλάζαμε. Μέσα σ’ αυτό σου είχα γράψει κι ένα CD με μια επιλογή (μου) τραγουδιών. Αυτό προκάλεσε μια άμεση απάντησή σου που στην θυμίζω παραθέτοντάς την όπως μου την έστειλες στις 28.9.2009
From: Κρίτων Σαλπιγκτής
Sent: Monday, September 28, 2009 7:36 AM
To: Themis Liveriadis
Subject: Encora Vivo
Έξοχη η επιλογή του βαλς της Καραΐνδρου.
Η καλύτερη καλημέρα που είχα, Θέμη.
Μόνος ενδεδειγμένος τρόπος ν' απαντήσω αναλόγως, είναι να αναζητήσω για την χάρη σου ένα τραγούδι σε άλλο στίγμα, διότι στον τομέα αυτό είσαι ασυναγώνιστος.
Ήθελα να σου στείλω ένα σχετικά πρόσφατο τραγούδι (του 2005) ενός άλλου ασύγκριτου και απογειωμένου πλέον σε άλλη σφαίρα, του μοναδικού Adriano Celentano : το Ancora Vivo ( Ζω ακόμα... ) για να σου θυμίσω ότι στην άκρη της απροσδόκητης επιβίωσής μου από το μεγάλο κακό βρίσκεται η έγνοια και η φροντίδα σου που μ' έβαλε για θεραπεία το 2001 στο 251 ΓΝΑ. Και , ακούγοντάς το, δε χρειάζεται σκέψη για να καταλάβεις τί μ' έκανε να κλάψω όταν το πρωτάκουσα αλλά και τώρα που σου το στέλνω ...
Τα υπόλοιπα ασμένως κι όπως ήρθαν.
Καλημέρα κι από εμένα.
Κρίτων.
Η δεύτερη ανεξίτηλη μνήμη που κρατώ ‘υποθήκη’ είναι από τον Μάρτιο του 2017 που είχαμε πάει με όλο το Επιτελείο των Αρχηγών στη Δράμα και την ευρύτερη περιοχή της : το Οχυρό, το Νευροκόπι κι άλλα χωριά.
Την Κυριακή 12 Μαρτίου το απόγευμα έπαιζε η ομάδα μας, ο αγαπημένος σου «Άρης» τον «υπέρ πάντων αγώνα» : για την επάνοδό του στη θέση που του ανήκε επί 100 χρόνια, στην Α’ Εθνική, μετά από μια άδικη τιμωρία και αφαίρεση 10 βαθμών και υποβίβαση στη Β’ κατηγορία.
Μετά το μεσημεριανό γεύμα λοιπόν με τράβηξες παράμερα : «αν συμφωνείς λέω εμείς να την ‘κάνουμε’ σιγά-σιγά με το δικό μου αυτοκίνητο, να προλάβουμε το ματς, γιατί με τους υπόλοιπους και τις κουβέντες θα βραδιάσουμε !»
Έτσι κι έγινε. Μόνο που δεν την κάναμε σιγά-σιγά. Με το που βγήκαμε στην Εγνατία οδό έβαλες ένα CD που σου ’χα δώσει παλιά, με τραγούδια του Διονύση. Και τα ’δωσες όλα : τέρμα τα γκάζια. Το κοντέρ άγγιζε τα όριά του.
– Φοβάσαι ; γύρισες και με ρώτησες.
– Μαζί σου... απάντησα. Τί τώρα, τί μετά...
Εκείνη τη στιγμή η βελόνα είχε πάει στα 210 km
και η φωνή του Διονύση, σπαρακτική σε ’κείνη τη στροφή, με την «Ωδή στον Καραϊσκάκη»: ‘πού πας παλληκάρι... ολόισια στο θάνατο κολυμπάς...’
Ήσουν πολύ καλός οδηγός. Όταν όμως τρέχεις με 210 ποτέ δεν ξέρεις.
“Certus quam incerto quando” , όπως διάβαζα παλιά στο Ρωμαϊκό Δίκαιο...
Ή – όπως έγραψε, ο Γιώργος Ιωάννου «Ποτέ, κανείς δεν ξέρει τί είδους θάνατος τον περιμένει».
Κρίτωνα, το ραντεβού με το θάνατο είναι το μοναδικό ραντεβού που καθορίζεται από την μία μόνο πλευρά. Η άλλη δεν έχει καμία επιλογή. Ούτε τόπου, ούτε χρόνου, ούτε – βέβαια, αναβολής.
Εκείνο το απόγευμα ο «Άρης» κέρδισε. Και ξαναπήρε τη θέση του. Και φέτος, πού να δεις... Παίζουμε καλά. Γρήγορο και θεαματικό παιχνίδι. Τόσο που λες : ακόμα και αν χάσουμε δεν πειράζει.
Εσύ ήδη το έκανες : πήγες «σαν έτοιμος από καιρό» σ’ αυτό το ραντεβού.
Εγώ παίζω ακόμα. Την παράταση.
Σε λασπωμένο γήπεδο υπό καταρρακτώδη βροχή.
