Πώς το πετυχαίνουν τα γαϊδούρια
Όταν ήμουν δώδεκα ετών, ένα απόγευμα που ο ήλιος έτσουζε και κατέβαινε σαν όραμα τη βεράντα, αποφάσισα να τελειώσω το Δημοτικό και να εξερευνήσω την Αφρική. Από την άλλη, η ζωή, προειδοποιούσε η γιαγιά μου, δεν είναι πέσε πίτα να σε φάω. Η κακομοίρα, γερνούσε συνέχεια και έπρεπε σιγά σιγά να βρω δουλειά. Πώς θα τα φέρναμε βόλτα με τα κουνέλια που ’χαν γεμίσει τον τόπο και τρώγαν στο μποστάνι τα κατσούνια; Έπρεπε να τραφούν και τρία μουλάρια. Είχα διαβάσει ότι ανέβαινε το γαϊδούρι στη φοράδα και προσπαθούσα να καταλάβω πώς τα κατάφερνε. Άσ’ τα αυτά, δεν είναι της ηλικίας σου, εσύ να κοιτάς τα κορίτσια, έλεγε η γιαγιά. Όπως και να ’χε, το μέλλον είχε αποφασιστεί λίγο πριν δύσει. Στη βεράντα. Θα αγόραζα ένα λεξικό Ελληνικά-Σουαχίλι-Σουαχίλι-Ελληνικά, θα γνώριζα ένα μαύρο αγόρι, θα κάναμε διπλά μαθήματα γλώσσας, θα παίζαμε μπάλα, θα το λέγαν Ατανάσιο, θα ’ταν από μια ιεραποστολή στην Κένυα, θα μου ’δειχνε φωτογραφίες από δικά τους μαύρα γαϊδούρια δίπλα σε θεόρατες τερμιτοφωλιές που δείχνουν προς νότο. Σαφώς, ήταν πρόβλημα κι οι τρεις τελευταίοι μήνες του Δημοτικού. Ο κύριος Χρηστάκης έπρεπε να πειστεί να προαχθώ. Πράγμα ίσως εφικτό: είχε κεφάκια τώρα τελευταία, είχε κερδίσει σε κάποιο τηλεπαιχνίδι ένα αυτοκίνητο μάρκας, που το φτιάχναν στην Ουγγαρία, γιατί γνώριζε πόσων ετών πέθανε ο Κάφκα και να ξεχωρίζει τη Βούδα από την Πέστη. Η τελευταία ερώτηση ήταν το φιλί στα Σουαχίλι: «μπούσου». Αδύνατον, βέβαια, να το ξέρεις, εκτός αν έχεις το λεξικάκι στην τσέπη για παν ενδεχόμενο.
Αλέξιος Μάινας
Εxpat
Ήταν από τις πρώτες λέξεις που έμαθε όταν μετακόμισε εδώ. “Χακούνα μπούσου”, είχε πει ο άγνωστος που γνώρισε στο πάρκο ― όχι φιλιά. Σιγά σιγά έμαθε και άλλες λέξεις, και όσο μεγάλωνε ο αριθμός τους, τόσο το φιλί μίκραινε. Μέχρι που έγινε και αυτό σαν όλες τις άλλες.
Γιώργος Μητρούλιας
Πιάτσα ντι Σπάνια
Τους κατάλαβε από μακριά ότι ήταν Έλληνες, έτσι που κουνούσαν τα χέρια τους. Συν ότι διάβασε τα χείλια τους. Έβλεπε τι προσπαθούσαν να κάνουν. Όπως οι περισσότεροι δεν μπορούσαν να βγάλουν σέλφι που να χωράει και τα καμπαναριά στο κάδρο. Πήγε καταπάνω τους κι έβαλε μπροστά στα μούτρα τους μια θήκη κινητού. Πρόλαβε το βρισίδι επειδή με τη μαύρη ομιλία του είπε «Ελλάδα, Αθήνα, πλατεία Αμερικής». Συν ότι είπε «Ελλάδα πιο ωραίο από Ίταλι, Αθήνα πιο ωραίο από Ρώμα, πλατεία Αμερικής πιο ωραίο από Πιάτσα ντι Σπάνια». Το πράγμα εξελίχθηκε ομαλά, ως συνήθως. Γελάσανε με ένα κιτς γέλιο κι ύστερα του έκαναν τις δύο ερωτήσεις. Απάντησε «τέσσερα χρόνια στο Ελλάδα, δύο στο Ίταλι» και «Greek people πιο καλό από Italian, ναι». Τους πρότεινε να τους τραβήξει αυτός μια φωτογραφία, για να φαίνονται και τα καμπαναριά. Τους τράβηξε πέντε, η μία με φιλί γιατί σχεδόν τους ούρλιαζε «kiss kiss kiss». Συν ότι βγάλανε και οι τρεις μαζί σέλφι, κάνοντας το σήμα της νίκης. Τους πούλησε θήκη κινητού κι ένα μπρελόκ πλαστικό Πινόκιο. Και τότε παρέκκλινε. Τους είπε ότι το kiss στη γλώσσα του είναι busu. Το μετάνιωσε την ίδια στιγμή. Σήκωσε το μαύρο χέρι του, χαιρέτησε κι έστριψε να φύγει. Καθώς απομακρυνόταν αυτοί του φώναξαν να πει αν ξέρει πώς είναι το kiss στα ελληνικά. Ξανασήκωσε το μαύρο χέρι του κι έκανε κωλοδάχτυλο. Έτσι πανύψηλος που ήταν, ένα μεγάλο κωλοδάχτυλο πάνω από τα κεφάλια του πλήθους.
Χαρά Ρόμβη
