Ποιήματα

Τα τέ­ρα­τα

Τα τέ­ρα­τα που κα­τοι­κούν μες στις ψυ­χές μας
ξυ­πνούν στις πέ­ντε τα χα­ρά­μα­τα
και πλέ­νουν το κρε­βά­τι
τυ­λί­γουν το πνευ­μό­νι σου
με δυο βρεγ­μέ­νες κάλ­τσες
φρά­ζουν την κα­ρω­τί­δα σου
με λε­ρω­μέ­να μπα­μπά­κια του μπά­νιου
βυ­θί­ζουν τους ήχους προς τα μέ­σα
ξε­κρε­μούν αρ­γά αρ­γά τις λευ­κές
κουρ­τί­νες και σε σα­βα­νώ­νουν.

Σι­δε­ρώ­στρα και μπά­λα

Ξε­κί­νη­σα να ζω πά­νω στη σι­δε­ρώ­στρα,
εκεί δια­βά­ζω, εκεί τρώω,
εκεί πλα­γιά­ζω τα βρά­δια.
Εκεί σαν αγκά­θια ψα­ριού οι σκέ­ψεις με γδέρ­νουν.
Πρέ­πει να αγο­ρά­σω και μια μπά­λα
να αγκα­λιά­ζω τις νύ­χτες
να στρογ­γυ­λέ­ψουν οι λέ­ξεις
Να εξα­σκη­θώ στη συγ­χώ­ρε­ση.

Ο γλό­μπος στο πάρ­κο

Ίσως αυ­τό το βρά­δυ
να ‘ναι το χει­ρό­τε­ρο.
Η φα­σα­ρία του πάρ­κου,
ο κρύ­ος αέ­ρας του ερ­κο­ντί­σιον.
Όποιος δεν χό­ρε­ψε πο­τέ χω­ρίς μου­σι­κή
δεν ξέ­ρει τι θα πει απελ­πι­σία.
Ο γλό­μπος στο πάρ­κο ενο­χλεί,
θο­λώ­νει το υπό­λοι­πο το­πίο.
Εκ­σφεν­δο­νί­ζω ό,τι βρω στο μπαλ­κό­νι
ξε­φτι­σμέ­νες σεζ­λονγκ, απο­τσί­γα­ρα,
σπα­σμέ­να μα­ντα­λά­κια.
Βυ­θι­ζό­μα­στε στο σκο­τά­δι,
ανα­κού­φι­ση των μα­τιών.
Βαθ­μη­δόν σχη­μα­τί­ζο­νται
οι σκιές των δέ­ντρων που σα­λεύ­ουν,
οι νυ­χτε­ρί­δες που πε­τούν νευ­ρι­κά πέ­ρα δώ­θε.

Εξω­γή­ι­νος

Με­γα­λώ­νω έναν εξω­γή­ι­νο
μέ­σα στο πό­δι μου.
Τα βρά­δια ρου­φά­ει τις φλέ­βες
πί­σω απ’ το γό­να­τό μου.
Την μέ­ρα κρύ­βε­ται μέ­σα στη γά­μπα μου.
Κά­θε φο­ρά που σε ερω­τεύ­ο­μαι
απε­λευ­θε­ρώ­νει μυ­ριά­δες μι­κρο­σκο­πι­κές
πε­τα­λού­δες κά­τω απ’ το δέρ­μα μου.
Κά­θε φο­ρά που με αγ­γί­ζεις
πε­τα­ρί­ζουν ανα­στα­τω­μέ­να.

Σύ­λη­ση

Σαν δια­βά­ζω ποί­η­μα άλ­λου νου
σκυ­λιά­ζω
Κα­μώ­νο­μαι πως τά­χα δε μ' αρέ­σει.
Έπει­τα αρ­χί­ζω να κλέ­βω
χει­ρουρ­γι­κά τις λέ­ξεις
μία-μία
ώσπου απο­μέ­νει ένα χαρ­τί λευ­κό
με μια μα­κρό­στε­νη τρύ­πα στη μέ­ση,
σαν συ­λη­μέ­νος τά­φος.

Με­ση­μέ­ρι

Ο ήλιος πύ­ρω­σε
πά­νω από τα κού­φια κε­φά­λια
απ' τα σώ­μα­τά
που έζε­χναν φρέ­σκο ιδρώ­τα.
Κού­φω­σα τα στό­ρια
να μα­ζέ­ψω το μυα­λό.
Το πα­ρά­θυ­ρο ορ­θο­γώ­νιο
υπο­στή­ρι­ζε την ορ­θή λο­γι­κή,
το δω­μά­τιο κύ­βος,
ένα θαύ­μα της φι­λο­σο­φί­ας.
Εσύ ένα κου­βά­ρι στο στρώ­μα
Χω­ρίς σχή­μα
Να μου ρη­μά­ζεις όλη τη γε­ω­με­τρία.