Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω γιατί αγόρασα απένταρη εκείνα τα κρεμαστά σκουλαρίκια με τη ροζέτα σε σχήμα σταγόνας. Ταλαιπωρημένη, τα τελευταία μου χαρτονομίσματα να διεκδικούν είδη πρώτης ανάγκης, μάλλον αιφνιδιάστηκαν όταν τα αποχωρίστηκα στο ταμείο του κοσμηματοπωλείου. Κι εγώ έφυγα σχεδόν ζαλισμένη μετανιώνοντας από το πρώτο λεπτό. Και να πεις πως ήμουν φιλάρεσκη, κάθε άλλο.
Όταν ανοίγει ένας κύκλος, κανείς δεν ξέρει τι θα κλείσει μέσα του. Το περιττό στολίδι επέβαλλε συνεχώς την παρουσία του σχεδόν αυθάδικα. Μα εγώ δεν τα φόρεσα ποτέ. Σαν ενοχή που θα τα έβλεπαν οι άλλοι καταδικάζοντας την ελαφρότητα της επιλογής μου.
Έτσι εξάντλησαν τη ζωή τους μαζί μου: στην ησυχία του κουτιού τους, στον καθρέφτη της κρεβατοκάμαρας κάποια απογεύματα, ξανά στο δεύτερο συρτάρι, πλάι σε ζώνες, μαντίλια και εκείνα τα ποτ – πουρί από λεβάντα που αγόραζα για τον σκώρο.
Τα δάνεισα για μια νύχτα σε μια φίλη κι αυτά τόσο λαμπύριζαν που σκόρπιζαν στο πρόσωπό της μια σαγήνη αποστομωτική. Ζήλεψα. Από κενοδοξία. Δεν το πιστεύω· να που άρχισαν και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα … Σιγά τον πολυέλαιο που θα ξεφτίσω εγώ την ψυχή μου... Σιγά τα σκουλαρίκια !
Φαντάσου πως για δυο ολόκληρες ώρες, μου ομολόγησε, τα έψαχνα στο αυτοκίνητο μετά την έξοδο· ξέρεις τώρα πώς γίνονται αυτά, σε πρόσκαιρα φιλιά κι αγκαλιάσματα κι ο Μιχάλης να τα χαϊδεύει τα σκουλαρίκια σου κι εγώ όλο να του λέω ότι δεν είναι δικά μου. Σφίχτηκε η καρδιά μου. Το ‘ξερα πως δεν ήθελαν να επιστρέψουν, γι’ αυτό κρύφτηκαν και μετά εμφανίστηκαν, όπως η κόρη μου που κρύφτηκε κάποτε πίσω από ένα φουσκωτό και ημιλιπόθυμη ξεσήκωσα τον κόσμο για να τη βρω κι όταν εκείνη βγήκε από την κρυψώνα την αγκάλιασα τόσο σφιχτά μες στους λυγμούς μου που την πόνεσα. Σιγά μην κάνω το ίδιο γι ‘ αυτά τα επηρμένα σκουλαρίκια.
Πλήρωσα λοιπόν βαρύ τίμημα κι αυτά επινοούσαν μετ ‘ επιτάσεως τρόπο να υπάρχουν.
Νομίζω πως είναι κάποια χρόνια τώρα που ηρέμησαν. Τα δώρισα στην κόρη μου με την εντολή «να τα φοράς κάθε μέρα, να τα χαίρεσαι, μην τα καταχωνιάσεις σε κανένα κουτί, μην τα χάσεις σε αυτοκίνητα, να τα φοράς, να τα ζήσεις, να τολμάς».
Έτσι δεν πρόδωσα τον εαυτό μου. Από τη στιγμή που τα είχα αγοράσει, το γνώριζα πως δεν ήταν δικά μου.
