Αφιερωμένο
Εγώ είμαι το αθέατο
κεντάω στο αγκάθι των πράξεών σας
και των πράξεών μου
Ζωγραφίζω φως και το στέλνω στο ουράνιο
προς παρηγορίαν του μέλλοντός του
Βυθίζω τους καθρέφτες των εικόνων στις εικόνες
να γυρίσει η ρόδα της κακομοίρας της πραγματικότητας
με υπερκόσμια μάτια
Θεέ μου, έλεγε ο πατέρας,
τουλάχιστον να μην ξεχάσουν το Άουσβιτς
κι ας διαβάζουν βιβλία
Εσείς, που εξουσιάζετε την εξουσία των πολύτιμων λίθων
πότε θα μάθετε γραφή και ανάγνωση
«Δε διαβάζει, δε διαβάζει βιβλία» Μόνο τη μοίρα των κυμάτων
ξέρει να διαβάζει
Γενιές τεμπελορομάντζες
Γενιές του φεγγαριού και των αστέρων
στην αμμουδιά τους, κάτω
Πηγαινοέρχονται τα φοβερά γεγονότα... Αν τολμήσετε
να ανιχνεύσετε τον «λυρισμό» τους
θα πέσει ο ουρανός να σας πλακώσει
Γιατί πότε μετάνοιωσε ο Σαλιέρι
όταν εσκέπασαν τον Βόλφγκανγκ με ασβέστη
ψιθύριζε η Κορδέλια
