Ετοιμάζω μία ακόμη αναφορά, και ναι, κάθε έκφραση είναι τυποποιημένη
αλλά μόνον εγώ ξέρω πόσο μ’ εξαντλεί κατά βάθος
η επιλογή ενός «κατά τη διαδικασία» ή «σύμφωνα με τον Κανονισμό»
που σημαίνει ότι γνωρίζω κατά γράμμα και τη διαδικασία και τον Κανονισμό
και κανείς δεν μπορεί να μου προσάψει αμέλεια, άγνοια ή δόλο,
πόσο μάλλον, να με κατηγορήσει γι’ ασυνταξίες,
λάθος παράθεση άρθρων, ελλείψεις και υπερβολές.
Ελέγχω αυστηρά τις παραπομπές μου και κρύβω τις πηγές μου·
δεν μπορεί ο καθένας να πίνει νερό απ’ το δικό μου ποτήρι,
ας σκύψει κι εκείνος όσο έσκυψα εγώ ― για να είμαι τώρα σε θέση
να λέω αυτό που λέω και να γράφω αυτό που γράφω.
Όταν πλησιάζουν για να ρωτήσουν
μόνον εγώ μπορώ να δίνω απάντηση χωρίς να απαντώ
κι όσο διακρίνω την απογοήτευση στο βλέμμα τους,
τεντώνω τους ώμους κι επαναλαμβάνω ό,τι δεν κατάλαβαν
με πιο δυνατή φωνή, μέχρι να υποχωρήσουν ηττημένοι
από την επικράτεια του καθωσπρεπισμού μου.
Επιστρέφω, έτσι, απερίσπαστος στα καθήκοντά μου,
τα οποία ουδείς μπορεί να περιγράψει με ακρίβεια,
είναι κι αυτό μέρος της επιτυχίας
που έχτισα μέρα με τη μέρα, χρόνο με τον χρόνο,
μια διαρκής ασάφεια για την οποία μπορώ να καυχιέμαι·
και την υποστηρίζω με νύχια και με δόντια
που κρύβω στο συρτάρι των αναφορών
και των παλιών αχρησιμοποίητων σφραγίδων.
Δεν τρέφω, ασφαλώς, αυταπάτες για την εμβέλεια των αρμοδιοτήτων μου·
ξέρω ότι αρκεί ένα τηλεφώνημα ανωτέρου κι ό,τι έχτισα με τόσο κόπο
να βρεθεί από τη μια στιγμή στην άλλη στον κάλαθο των αχρήστων,
δίπλα στην τσαλακωμένη συσκευασία από τις φρυγανιές,
το άδειο πλαστικό ποτήρι του καφέ, το ένθετο της εφημερίδας,
τους σκισμένους φακέλους πληρωμένων λογαριασμών
κι άλλα ασήμαντα μικροπράγματα, που ελέγχω με προσοχή πριν πετάξω,
αφού γνωρίζω καλά την τέχνη της αποδελτίωσης των σκουπιδιών.
Μ΄ ενοχλούν όσοι με διακόπτουν όταν προσπαθώ να συγκεντρωθώ
στη σύνταξη μιας ακόμη αναφοράς,
νομίζοντας πως είμαι εδώ για να βρίσκομαι στη διάθεσή τους,
στο έλεος κακοδιατυπωμένων ερωτήσεων, στο χάος των αβεβαιοτήτων,
στην καλυμμένη εχθρότητα και στην υποβολιμαία ερώτηση
«εσείς δεν είστε αρμόδιος;». Φυσικά και δεν είμαι αρμόδιος!
Τι σημαίνει «αρμόδιος»; Κάποιος για να του φορτώσουμε την ευθύνη,
να τον στήσουμε στον τοίχο, να τον ανακρίνουμε,
να τον κατηγορήσουμε, να τον διασύρουμε μέχρι να τον δούμε να καταρρέει
πριν προλάβουμε να τον πυροβολήσουμε εξ επαφής.
Όχι, δεν είμαι αρμόδιος και δεν σκοπεύω να γίνω ο σάκος του μποξ,
ο αίρων τις αμαρτίες του κόσμου, ο καθ’ ύλην υπεύθυνος.
Διατηρώ το μικρό μου βασίλειο σε τάξη, περιχαρακωμένο και ασφαλές,
μακριά από τα μάτια κάθε επίδοξου εισβολέα,
δεν ανέχομαι παρεμβολές και πάσης φύσεως εκσυγχρονισμούς
που στόχο έχουν την περιθωριοποίησή μου,
έχω μάθει να διακρίνω καθαρά
απώτερους σκοπούς κι αθέατους κινδύνους.
Αν με έχει κουράσει αυτή η διαρκής επιφυλακή; Φυσικά και μ’ έχει κουράσει!
Για την ακρίβεια μ’ έχει εξαντλήσει,
δεν είναι και λίγο να διατηρείς ακμαία τόση καχυποψία.
Κινούμαι διαρκώς στο μεταίχμιο μεταξύ προαγωγής και υποβάθμισης,
ανεβοκατεβαίνω με ταχύτητα σκάλες και σκαλοπάτια,
κρύβω σκέψεις και προθέσεις, χαμογελώ σπάνια και με μέτρο,
κρατάω ισορροπίες κι ελέγχω καθημερινά την αντοχή του σχοινιού.
Κάποιος πρέπει να κάνει τη βρώμικη δουλειά της συντήρησης.
Κι αυτό το υποτυπώδες κείμενο που συντάσσω εδώ με αποσπά.
Επιστρέφω στα καθήκοντά μου τώρα − τελειώνει και το μελάνι.
