Έπιπλα κουζίνας

Χάθηκε στο δρόμο ανάμεσα στο χωριό και το μοναστήρι. Κάποιοι λένε ότι άκουσαν έναν άντρα να φωνάζει «έχω την ζωή μέσα μου». Το είχε επαναλάβει πολλές φορές μέχρι που η φωνή έσβησε. Δεν απαντούσε στο τηλέφωνό του μέχρι που η κλήση του προωθήθηκε μαζί με την έννοια τους. Τον είχαν καλέσει για φαγητό την Κυριακή το μεσημέρι. Δεν άντεχε τον οίκτο τους. Δεν άντεχαν την σιωπή του. Χωρίς οικογένεια είναι δύσκολο. Αυτή ήταν η ετυμηγορία τους. Με οικογένεια ήταν ανυπόφορο. Αυτή ήταν η απόφαση του. Ήθελε μόνο να περπατάει στο δάσος, αναπνέοντας πευκοβελόνες και κουκουνάρια. Διάβαζε πολύ, έγραφε λιγότερο. Είχε και αγαπήσει στη ζωή του. Το είχε καταφέρει. Ήταν προνομιούχος. Εκείνη ήταν λίγο μεγαλύτερή του και δεν της άρεσαν οι πολλές βόλτες. Τον πίεζε να δουν έπιπλα κουζίνας. Ήθελε το τραπέζι να ήταν μεγάλο για να την βολεύει. Είχαν δει πολλά τραπέζια μαζί μέχρι που της είπε πως δεν του άρεσε να τρώει. Χώρισαν. Δεν έκατσε ξανά σε μεγάλο τραπέζι. Μετά ήταν ευτυχισμένος. Είχε κάτι να θυμάται και τίποτα να ελπίζει. Όταν τα ανίψια του ανακάλυψαν τα λεφτά στην τράπεζα άρχισαν να τον καλούν την Κυριακή για φαγητό γλιστρώντας δίπλα του επιτηδευμένα. Είχε αρνηθεί και προσποιηθεί ασθένεια πολλές φορές. Δεν τα κατάφερνε πάντα. Έμψυχους φίλους δεν είχε. Ούτε τα ζώα ήθελε να βασανίζει όπως έλεγε φυλακίζοντας τα στο σπίτι του. Εκείνο το πρωί έμοιαζαν όλα τέλεια. Δεν πήρε τίποτα μαζί του. Δεν τον βρήκαν ποτέ.