τα Σα εκ των Σων
στον ...Φλαμανδικής Σχολής συμπολεμιστή του ’72
Οι χρονοβόρες, εκτός από συνήθειες,
είναι χαρισματικές γυναίκες
τρυφερή βορά στα δόντια του Χρόνου
Σιτίζονται κυρίως στις εορτές
Χριστούγεννα με μαύρη κότα, δυστυχώς
Πάσχα με κόκκινα ασπράδια, αληθώς
και αλογάκια Παναγίας, «παρἁ θίν' ἁλός»
Είναι εκ γενετής ωρολογιακής καταγωγής
και ευρηματικής ετοιμότητας
υπερβαίνοντας ασυγκρίτως κάθε
σύνδρομο στιχουργικής ανεπάρκειας.
Βαδίζουν πλάι στον Ποιητή
αποστηθίζοντας φιλιά
και χειροποίητες φράσεις.
Ενίοτε αισθάνονται και τύψεις
όταν αποκαλύπτουν τα αναφιλητά του
Εκείνος πάλι θα πλάγιαζε μαζί τους
Ακόμα και στο άβατο του ιερού
κολάζοντας μέχρι και Άγιο ...Δημήτριο
δέσμιοι της «δοτής» επίκλησης
«Αγάπη πού ’ναι η Εκκλησιά Σου,
βαρέθηκα πια στα μετόχια».
Κάθε τους φράση την ακολουθούν
επάλληλες σιωπές που αιμορραγούν.
Συχνά μετέρχονται πορφυρογέννητα παρένθετα,
ας πούμε για πτερόεντα, όπως :
η πάπια μιας προϊσταμένης
η πεταλούδα ενός υδραυλικού
και άλλα, πιο άγρια, θηρία.
Οι χρονοβόρες σε περίπτωση λεκτικής καταιγίδας
ξεδιπλώνουν την τρομερή τους δύναμη για παραίτηση
ομνύοντας μέχρι κραιπάλες στην μασχάλη
Παλιά διαβάζανε το «Χρόνο» στο Παρίσι
«ΕπέΚινα» διαβαίνουν ατημέλητα ανέμελες
γιατί δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν
ούτε λυγμό απ’ την πληθώρα των θυμάτων τους.
Στα νιάτα τους προβληματίζονταν σε προκυμαίες
τυλίγανε στο σώμα τους
κάθε περίπλοκη απελπισία
με τον «κακό αέρα» να στεγνώσει
Το είδος τους
όπως συγκλίνουν οι στατιστικές
τείνει σ’ αφανισμό
γιατί εκτίθενται σε πληκτικούς συνωστισμούς
με ελλοχεύοντες ιούς
Προχθές μια απ’ αυτές
υπέστη σύνδρομο νοσταλγίας
μιλώντας με τις ώρες
που πέρασαν και χάθηκαν.
Μπορεί όμως και να ’ναι φλύαρη
Έτσι κι αλλιώς
κυοφορούν απρόβλεπτους κινδύνους
γιατί φορούν λευκά παπούτσια
ενώ δεν είναι νοσοκόμες.
( Δεν συνεχίζεται. Συσχετίζεται )
