Τρία σύντομα ποιήματα, ένα κείμενο και ένα φινάλε
Καμικάζι
Ο ποιητής ερχόταν
Μα σήμερα δεν έρχεται
απ' τον Όμηρο. Δεν γράφει
απ' τη σκηνή,
δεν περιμένει ο κόσμος από κάτω
ιστορίες
Σε δυο αράδες βάζει το μπαρούτι
κι έγινε καπνός
Ούτε το όνομά του έχει σημασία
Η αγάπη είναι πιο γρήγορη
Μπορώ να σε ρωτήσω
Κι αμέσως
απ' το στόμα μου θα πάρω
την απάντηση
Μπορώ και να μη σε ρωτήσω
Αλλά θα χρειαστεί να περιμένω
πότε θα αποφανθεί
το βουβό κοινοβούλιο
Το άπειρο θηρίο
Όταν φουντώνει ο φόβος για το θηρίο, πρέπει οπωσδήποτε να δω το θηρίο, να διαπιστώσω τα όριά του, κανείς δεν μπορεί να με πείσει ότι το θηρίο είναι πεπερασμένο, φοβάμαι ότι το θηρίο είναι άπειρο.
Η χρήση των ρηματικών προσώπων οδηγεί σε ψυχολογισμούς που δεν ταιριάζουν στην περίπτωση, αλλά η γλώσσα που ξέρω να μιλώ δυσκολεύεται με τα απαρέμφατα. Ας είναι.
Σας απευθύνομαι ως κυνηγός και σας προκαλώ να φανερωθείτε ως θηρίο. Κάποιες φορές καταφέρνετε μια πολύ γλαφυρή αναπαράσταση: με τα πρόσωπά σας που αναβοσβήνουν σε διάφορα σημεία της μάζας, με την οργή των σαγονιών σας που τρέμουν, με το αίμα που πλημμυρίζει τα μάτια σας! Ελάτε!
Αυτό εδώ το κείμενο, αυτή η ωμότητα που σας παραδίδω, είναι το δόλωμα. Το δόλωμα είναι ήδη ξεσκισμένο. Το έχω ξεσκίσει ήδη. Σας το αφήνω να το τραβολογήσετε κι εσείς με την ησυχία σας. Παίρνω στο μεταξύ αυτό που ήθελα, σας βλέπω, όση ώρα το γράφω βλέπω τα όριά σας, μπορώ να γυρίσω στο κρεβάτι μου, τρέφομαι με πεπερασμένη ύπαρξη.
Αύριο βέβαια θα πιάσει πάλι η πείνα. Θα αρχίσει πάλι να φουντώνει ο φόβος, τα όριά σας θα πάνε στο θεό, θα γίνετε άπειροι κι εγώ θα πρέπει πάλι να ψάχνω δόλωμα, θα πρέπει πάλι να γίνω ο νταής που θα σας εμφανίσει ως θηρίο, μάτια ανάμεσα στις λέξεις του κειμένου.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να μιλήσει κανείς για τη ζωή. Ένας από αυτούς είναι να μιλήσει για τη ζωή του.
Έχω το δίκιο με το μέρος μου
Αντικειμενικά ας με κρίνουν όσοι δεν μ' αγαπούν
Από τους άλλους δεν περιμένω καμιά δικαιοσύνη
Και για φινάλε αλαλούμ
Όπως μετά από σεισμό
δυο κτήρια που έστεκαν
από μακριά ―και ούτε
κατά διάνοια αγαπημένα―
γερμένα βλέπεις τώρα
μες στις σκιές τους να συγκλίνουν
και να σωριάζονται,
της τελευταίας πόζας χορευτές
από το νούμερο της αυθαιρεσίας του
κρίνω τον άνθρωπο,
από τις διαστάσεις του ετερόκλητου
πριν την αυλαία
με επισημότητα ποιητική
πώς ζεύεται το απαράδεκτο
