Μικρός, πολύ μικρός, άκουσα μια ιστορία, εικονογραφημένη μάλιστα, που μου άφησε ανεξίτηλο στίγμα. Δεν ήξερα ανάγνωση ακόμα, κάποιος μου τη διάβασε όσο εγώ χάζευα τις ζωγραφιές εντυπωσιασμένος. Τόσο μικρός ήμουν.
Ένα νεαρό κορίτσι είχε, λέει, ταινία. Ήταν ένα ζώο τρομερό, σαν φίδι γλιτσιάρικο, που κούρνιαζε μέσα στο στομάχι του κοριτσιού. Ό,τι έτρωγε το κορίτσι, της το 'κλεβε το φίδι. Αχόρταγο και αδυσώπητο, δεν άφηνε μπουκιά για να ζήσει το κορίτσι. Κι εκείνο αδυνάτιζε, κι όλο αδυνάτιζε, και στο χρόνο επάνω κόντευε να μείνει μισό. Τότε ο πατέρας της, που κατάλαβε πως η τρομερή ταινία θα έστελνε την κορούλα του στον τάφο, σκαρφίστηκε ένα σχέδιο: έδεσε το κορίτσι απ' τα πόδια και το κρέμασε, ανάποδα, από ένα χοντρό κλαρί. Μετά, πήρε ένα κομμάτι χοιρινό με μπόλικο λίπος, το τσιγάρισε, και το ακούμπησε ζεστό ζεστό σ' ένα πιάτο, ακριβώς κάτω απ' το κεφάλι της κρεμασμένης! Και περίμενε. Η μυρωδιά απ' την τσίκνα του τηγανισμένου λίπους ανέβηκε ίσια πάνω, και χώθηκε στο ανοικτό στόμα του κοριτσιού. Σιγά σιγά, σκαρφάλωσε μέχρι το στομάχι της και ξύπνησε την ταινία. Εκείνη, πάντα πεινασμένη, ακολούθησε τη μυρωδιά και κατέβηκε προς το στόμα, έβγαλε το κεφάλι της και αμέσως εντόπισε την τροφή, ακριβώς από κάτω. Ο πατέρας, εκτός απ' την αναπνοή του, κρατούσε κι ένα μαχαίρι, πολύ κοφτερό, φρεσκοακονισμένο. Περίμενε σιωπηλός να βγει η ταινία (που ήτανε μακριούτσικη) σχεδόν ολόκληρη έξω απ' το στόμα της κόρης του. Μόλις το τέρας ακούμπησε το σιχαμένο στόμα του στο χοιρινό, ο άνδρας όρμησε, και με μια δυνατή, αποφασιστική μαχαιριά, του έκοψε το κεφάλι! Άρπαξε με το χέρι του το ακέφαλο σώμα που προεξείχε και το τράβηξε προσεκτικά έξω. Ενάμιση μέτρο είχε γίνει η ταινία, κι ο έξαλλος πατέρας την έκοψε σε δέκα κομμάτια, θριαμβευτικά. Κατέβασε την κόρη του απ' το κλαρί και φύγανε αμέσως για ένα φημισμένο μαγερειό, κοντά στο λιμάνι. Η μικρή έτρωγε ευτυχισμένη τρεις μέρες χωρίς διακοπή, να συνέλθει και να πάρει τα πάνω της.
Λοιπόν, αυτή ήταν η ιστορία. Στις ζωγραφιές που τη συνόδευαν, η ταινία έμοιαζε με τρομακτικό κινέζικο δράκο. Στα μάτια μου ήταν ό,τι πιο σιχαμερό και επικίνδυνο μπορούσα να συναντήσω στη ζωή μου. Ε, σωστά μαντέψατε: δεν κατάφερα να την αποφύγω. Μια τέτοια ταινία τρύπωσε και χρόνια τώρα ζει μέσα μου. Κι επειδή δεν έχω πια πατέρα που να νοιάζεται και να με προστατεύει από τέρατα, ούτε μπορώ μονάχος μου να κρεμαστώ ανάποδα σε δέντρο κρατώντας μια κοφτερή λεπίδα, σκέφτηκα να τρώω διπλά και τριπλά, τόσο που να μη προλαβαίνει η ταινία να μου κλέβει όλο το φαγητό, και να μένει κάμποσο και για μένα. Έτσι έχω επιζήσει τόσα χρόνια μ' ένα άγριο ζώο μέσα μου.
