Μπλοκ

Κι ενώθηκαν οι φυλές του Ισραήλ
και βάφτισαν τις ψυχές τους
El-Abiad και Μεγάλο Ναό και
Ναό της Γεννήσεως. Κι εδόθησαν
τα κλειδιά των τέκνων τους σε
μέγα χρόνο, τον εν αεί
τα πάντα ορά και τα δεινά ορίζει.
Και ρίχτηκαν οι πιστοί και
τα τέκνα αυτών σ’ όλες
τις θάλασσες, ορατές κι αόρατες.
Όχι μόνο στη νεκρά θάλασσα, της οποίας
ο θάνατος είναι ανεπιθύμητος, όπως η έρημος
της Ιουδαίας στη βροχή.
Ημέρες τρεις διώκετο η θρησκεία
υπό των πιστών, για να μη ταυτιστεί με
μια θρησκεία. Επί τρεις ημέρες προσεύχονταν
οι πιστοί στη Massada, στους προαιώνιους
θεούς των Ρωμαίων, των πατέρων
απάντων των πιστών.
Οι γυναίκες τους, σφάλιζαν
μετά μανίας τις κινστέρνες
μην και τυχόν μολυνθεί το αθώο ύδωρ
παρά των μιαρών απίστων.
Πίστη δε κι απιστία στερούνταν
περιεχομένου κατά την ώρα
του ύπνου, του καθημερινού και του αιωνίου.
Τα ζωντανά της γης προσεύχονταν
με τη σειρά τους στο μέγα αστέρα
τον οποίο στη γλώσσα τους
ονόμαζαν ΗΛΙΟ,
από την τροφοδοσία
των μυών, όπως των βρεφών από το φόβο.
Ζωροάστρες, Ασσαίοι, Μπαχάροι,
τέκνα, δηλαδή, εκτός των φυλών του Ισραήλ
φιλούσαν το χώμα του Wadi, πριν φάνε
και σχημάτιζαν με το ζυμάρι αυτού, το σχήμα του ουρανού,
για να πληρωθεί η προφητεία «πλούσιοι επλούτισαν
κι ο χρόνος τους εξεχάσθη σε συρτάρια σφραγισμένα».
Τα τέκνα των Ζηλωτών, ουδόλως ομοίαζαν αυτών
αφού ήσαν τέκνα
όντα δηλαδή υπεργήινα, έτοιμα
κάθε στιγμή για ανώδυνο θάνατο.
Ο νους τους ήταν συνεχώς στο ατελές
κυνήγι του τροχού του χρόνου
συνήθεια ξεχασμένη υπό των ενηλίκων.
Η γη, αποτελούσε μια επανάληψη του μοτίβου,
του μόνου αληθινού, όπως δίδαξε ο Saint - Etienne.
στην πεπατημένη του προφήτου Ζαχαρία.
Όποια παρέκκλιση, θυσίαζε
το «Χρόνο» στο χρόνο,
πράξη ανίερη και τιμωρητέα.
Οι προφητείες έπονταν του λόγου,
ο δε Μέγα Ναός ενομίζετο
ως ομφαλός της αληθείας,
όπερ μεθερμηνευόμενον
εις αρίστην ομφαλοσκόπηση.
Πέρασαν τρία έτη και τρεις ημέρες
έως ότου, ο ιερότερος Εσσαίος
δέσει την πηγή Gedi από το πόδι
κι αναμένει τον ακήδευτο ερχομό του Μεσσία,
όπου Μεσσία, οι αληθείς άνθρωποι ονόμαζαν
την ασάλευτη αλλαγή των εποχών
κατά πως ορίζει ο «Χρόνος».
«Πιστεύσατε εις εμέ», όρισε ο κουρασμένος
νους, ο οποίος
στόχευε διαρκώς στον
πεπονθότα χρόνο. Οι θυγατέρες αυτού,
η οξύνοια και η χαμέρπεια
βάδιζαν χέρι-χέρι έως το χείλος
του εγκρεμού, όλες δε σκέψεις
χειροκροτούσαν αρειμανίως τους εαυτούς τους.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο πέρασε ο καιρός,
κι οι βράχοι οι τρανοί και 
οι αδιάσπαστοι αρνούνταν πια να πέσουν
στα κεφάλια των σπιτιών.
Τα πτηνά βαλσαμώθηκαν αυτοβούλως
και τ’ αγρίμια κατασπάραξαν
τα σαρκία των. Βλέποντας άπαντα ταύτα
τ’ αληθή ο Μέγας Αγγελιοφόρος
εκόμισε στις φυλές του Ισραήλ
το θάνατον των συμβόλων, άλλως, το θάνατο του Θεού.
άλλως, το θάνατο του «Χρόνου»,
του εποπτεύοντα τον ελάσσονα κόκκο άμμου
τον ελάσσονα ψίθυρο
την ελάσσονα ζώσα κίνηση. Κι ούτως εγένετο,
για να επέλθει η ισορροπία
των κυμάτων και των συγνέφων,
τα οποία ηγείροντο ώστε να ξορκιστεί μια διά παντός
η αμαρτία του κόσμου.