Αγάννιφος
Καιρός μαθητείας
Θρυμματισμένες σελίδες, στάχτες
Τι κι αν δεν έχεις άλλο όπλο παρά μονάχα τη γραφή;
Μονόξυλο στο αντίστροφο ποτάμι του αρχαίου χρόνου η γραφή σου
Μα σαν θες να μάθεις κάτι, είναι απ’ το άγραφο
Ξέμαθε τη συνήθειά σου·
Να εισπνέεις στην εκπνοή
Περπάτα με τα χέρια, καθάρισε τ ’αφτιά σου απ΄ τα δάκρυα
Φίδι ακέφαλο βουστροφηδόν παλλόμενο η γνώση σου
Προσάναμμα για τη βουβή φρυκτωρία της μωροσοφίας σου
Ειδώλων προσκυνητής κι ικέτης
Ακόλουθος πάντα τσιρκολάνων θαυματοποιών
Τας χείρας σου αρκεί να νίπτεις.
Είναι ψηλά το θαύμα
σα στη χαμέρπεια έμαθες
Ac ego in harum ψέλλισες·
Δε θα με βρεις συνοδοιπόρο
Στον πόλεμο βαστώ αδήριτος
δεν καταδέχομαι «τὸ πολλῶν γούνατ᾽ ἔλυσεν»
Στον πόλεμο βαστώ ολόρθος.
Αγάννιφος
Αλέγω
Μετέωρο το χέρι πάνω από το χαρτί.
Δύσκολες οι λέξεις οι ενσαρκωμένες,
μα πώς να σταματήσεις τη σκέψη;
Λήθη
Ο καιρός μου παρήλθε
ποιος κόσμος ; πότε;
σε ποια γη;
ευχή εκτοξευμένη στο τίποτα
χάδι στη σκόνη του χρόνου
ματιά και λάμψη
πού είν’ η λάμψη σου τώρα;
προς ποιόν η ματιά σου;
χτυποκάρδι αιώνιο· χάθηκες
Νύχτα και το χαμόγελό σου πέτρινο, μετέωρο
αγάπης ανάμνηση
ψυχές σπάνιες, παιχνίδια των καιρών
Στους αιώνες σε ψάχνω άσκοπα, ψηλαφιστά
μόνος· άχρονη κατάρα δεσμώτρια
μη μιλάς
μην ακούς
άηχες κραυγές φωτοβολίδες
το χθόνιο σύμπαν
το χθό-
το χθό-νιο
Απραξία – salva me ab leonis
νυξ· Λήθη ευπρόσδεκτη αιώνια
κι η κοσμοχαλασιά απόηχος
απρόσκλητη μην έρχεσαι
δέδυκε μὲν ἀ σελάννα
